พิศวาสพราวพิรุณ

“อยู่นิ่งๆ ที่มันแคบ”


มันยากเหลือเกินที่จะบังคับร่างกายและหัวใจไม่ให้สั่นได้ เมื่อเธอและเขายังเบียดกายแนบชิดกันแบบนี้


“แต่”


เมื่อเธออ้าปากจะปฏิเสธ อ้อมแขนแข็งแกร่งก็ยกร่างเธอขึ้นมายืนบนเบาะเล็กๆ สีดำ เพราะคิดว่าเธอจะยืนได้สบายขึ้น แต่ยิ่งหนักกว่าเดิมเพราะตอนนี้ใบหน้าหวานฝังอยู่ที่ซอกคอของเขาพอดิบพอดี


“แบบนี้สบายขึ้นไหม”


นอกจากไม่ดีขึ้นแล้ว ใบหน้าพราวพิรุณยังร้อนผ่าว เมื่อรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของเขากับเธอบดเบียดแนบชิด แต่ก็ไม่กล้าขยับไปไหนอีก ...ทำไมห้องลองเสื้อผ้าที่นี่ถึงได้แคบขนาดนี้นะ หรืออาจเป็นเพราะเขาตัวใหญ่เกินไป


เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา ก็พบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว


“อย่าทำหน้าแบบนั้น” หญิงสาวมองเขาอย่างงงๆ แต่ยังไม่ทันได้ถามกลับ เสียงห้าวก็ย้ำชัดมาอีกครั้ง “บอกว่าอย่าทำไง”


เสียงติณวัตรแหบพร่าลงจนรู้สึกได้ และก่อนที่เธอจะได้รู้ความหมายในคำพูดของเขา สะโพกอวบก็ถูกช้อนขึ้น เพื่อยกตัวเธอให้สูงขึ้นระดับเดียวกับเขาอีกนิด แล้วริมฝีปากร้อนๆ ก็ฉกลงมาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ!