รอยรัก หัวใจทมิฬ ตอนพิเศษ

พรพรรณยืนหายใจรวยริน ร่างทั้งร่างชาไปหมดทรงตัวยืนแทบไม่อยู่ ต้องยกมือเกาะฝาห้องไว้ ร่างบางเซไปซบฝาผนังห้องไว้ เธอหอบหายใจติดขัด ใจจะขาดออกจากกัน ดวงตากลมโตปวดร้าวเพราะเธอกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ในอก มืออวบเย็นเฉียบยังจับจูงมือลูกชายไว้แน่น เจ็บปวดร้าวราน มันแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เพราะคำพูดแต่ละคำของสิงโตที่ดังออกมาจากห้องนอนมันเปรียบเสมือนคมกริชกรีดลงตรงขั้วหัวใจ
“อึกกกก…” ได้แต่สะอึกๆ สะอื้นไม่มีเสียง หญิงสาวยกมืออีกข้างปิดเรียวปากไว้ เธอกัดนิ้วตัวเองไว้หวังลดความเจ็บจุกที่อยู่ในทรวงอก แววตาปวดร้าวพร่ามัวไปด้วยน้ำตาก้มลงมองหน้าลูกน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอสงสารลูก แค่คำว่าเขาไม่ได้รักเธออยู่กับเธอเหมือนตกนรกนั่นมันไม่ได้ทำให้เธอเสียใจขนาดนี้ แต่ที่เธอปวดใจร้าวรานทรมานใจมากที่สุดตลอดเวลาทั้งห้าปีชายหนุ่มไม่เคยเชื่อเลยใช่ไหม ว่าเด็กน้อยนามว่ากันต์เป็นลูกของเขา...