ตะวันร้ายพ่ายจันทรา

“ทำไมไม่ลุกไปอาบน้ำอีก”

เพลินตาโทรมาตั้งแต่รุ่งสางบอกว่าไข้ขึ้นสูง เขาจึงขับรถพาเธอไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆ ใช้เวลาทั้งหมดเกือบสองชั่วโมง จากนั้นรีบมุ่งหน้าขับรถกลับมาที่นี่ ตรงเข้ามาหาอริศราที่เขาทิ้งออกไปโดยไม่บอกกล่าว เขารู้สึกผิดแต่ทว่าปากหนักเกินกว่าจะกล่าวคำพูดใดออกมา ความรู้สึกที่ไม่สามารถแยกแยะได้ตีกันจนยุ่งเหยิงไปหมด

ร่างเล็กไม่สนใจในสิ่งที่เขาถาม นอนนิ่งๆ หันหลังให้คนที่ทำราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สำหรับเขามันคงเป็นเรื่องปกติที่ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจในเมื่อไม่รักก็ทำได้ แต่สำหรับเธอทำไปเพราะรักถึงแม้ผลของมันจะเจ็บจนแทบขาดใจ

“ได้ยินที่พูดมั้ย”

“อลิสอยากอยู่คนเดียว”

“อย่ามาเรียกร้องความสนใจตอนนี้ ฉันรีบน้องเพลินไม่สบายอยู่”

อริศราลุกขึ้นนั่งดึงผ้าห่มมาคลุมร่าง‘น้องเพลินไม่สบายอยู่’ คำพูดเพียงไม่กี่คำทำให้ความพยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้สิ้นสุดลง สุดท้ายแล้วแม้แต่ความห่วงใยเขาก็ให้เธอไม่ได้ ความรักยิ่งสูญเปล่าหากยังคิดที่จะรักผู้ชายคนนี้ต่อไป เธอควรยอมรับความจริงให้ได้สักทีในเมื่อทุกวินาทีเขามีแค่เพลินตามาตั้งแต่ต้น

“เรียกร้องความสนใจจากคนที่ไม่รักเรามันเสียแรงเปล่า”

“ลุกขึ้นไปอาบน้ำ อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทิ้งเธอไว้ที่นี่” น้ำเสียงเข้มเอ่ยสั่งแกมข่มขู่

“ก็ทิ้งสิมันจะยากอะไรก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่งที่ทำทุกอย่างด้วยใจ แม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่เห็นหัวก็ตาม” อริศราตะคอกออกมาเสียงดัง ใบหน้านองน้ำตามันเจ็บเหลือเกิน

“มันช่วยไม่ได้เธออยากรักฉันเอง”