พิพากษาสวาท

โปรย...พิพากษาสวาท

(ปล.ขออภัยในคำหยาบนะคะ ไม่ได้มีเจตนา ต้องการ
เพียงแค่สื่ออรรถรสของตัวละครเท่านั้นค่ะ)

“คุณจดทะเบียนกับดาทำไมคะ คุณมาขอดาแต่งงานทำไม”
ชลวีหัวเราะเสียงกร้าว
“ผมตอบคำถามคุณตั้งแต่ที่บอกนามสกุลนั่นแล้ว คุณไม่ใส่ใจมันเองต่างหาก”
สุพันดา นิ่วหน้าอย่างคนกำลังใช้ความคิด แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดมันไม่ออกอยู่ดี มันเรื่องอะไรกัน เกี่ยวข้องยังไงกับนามสกุลของเขา
“ยังไงคะ...ดาไม่เข้าใจ แล้วดาก็มั่นใจว่าดาไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน”
“ผมไม่เถียงว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่คุณจะจำนามสกุลที่น้องสาวของผมใช้ไม่ได้เลยเชียวหรือ”
“น้องสาวคุณ...”
“ใช่น้องสาวผม...”
“ดาไม่เคยรู้จักน้องสาวของคุณ...วีคะช่วยพูดให้ชัดๆ หน่อยได้ไหมคะ เรื่องอะไรกันดางงไปหมดแล้วนะ”
“ตอแหล!...”
“วี...”
“อย่ามาตีหน้าซื่อ...ไปหลอกควายไป”
“วีคะ...ช่วยพูดกับดาให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม ดาทำอะไรผิดคะ แค่ที่ดาไม่รู้จักคุณไม่รู้จักน้องสาวคุณ ไม่เคยรู้จักใครเลยที่นามสกุล กิติกานนท์ ทำไมคุณต้องพูดกับดาด้วยน้ำเสียงอย่างนั้น”
“เธอเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง...”
ชลวีขบกรามแน่น ข่มอารมณ์อย่างสุดๆ กับท่าทีอินโนเซ็นของอีกฝ่าย เขาอยากจับแม่นี่หักคอให้ตายไปเสียนัก
‘ผู้หญิงห่า..ตอแหลได้ใจ’




พิพากษาสวาทเป็นเรื่องราวความเข้าใจผิดของพระเอกที่มีต่อนางเอกค่ะ

เธอไม่ใช่คนผิดแต่ต้องถูกเขาลงทัณฑ์

อ้าวยังไงคะ แล้วพระเอกที่ ดุเถื่อน ปากร้าย ชีด่าเจ็บมากมาย แล้วคนปากร้าย

จะทำอย่างไร เมื่อถึงวันที่ความจริงปรากฎ และ รู้ว่าเขาพิพากษาผิดคน


ฝากติดตามหนูดา กับ เฮียวี ด้วยน้า