ทัณฑ์หัวใจสามีเถื่อน [นิยายชุดสามีเถื่อน ๒]

“แค่ผัวจะเอา นี่แหกปากอยู่ได้ นอนถ่างขาให้ดีๆมันจะตายหรือไง!”
นิยายชุดสามีเถื่อน ๒ "ทัณฑ์หัวใจสามีเถื่อน"

---ตัวอย่าง---

ทันทีที่นับเดือนก้าวขาเข้ามาในบริษัท ปรัชญ์รินทร์ก็เดินเข้ามาขวาง กอดอกจ้องตาเอาเรื่อง
“ไปไหนทำไมไม่ยอมกลับบ้าน” นับเดือนเลิกคิ้ว
“แค่นี้เหรอคะที่จะถามฉัน” เธอยั่วประสาทเขา แน่นอนล่ะ มันได้ผล เขาโมโหจนมือสั่น
“ผมแค่กลัวคุณจะเผลอลืมไป ว่าฐานะตอนนี้ของคุณคือคนของผม จะไปไหนต้องรายงานตลอด.
“ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณ และคุณไม่ใช่เจ้าของวิญญาณฉัน จะไปไหน หรือตายที่ไหนก็เรื่องของฉัน!” เธอบอกแล้วพยายามเดินออกห่าง
“จะเป็นจะตาย มันก็เรื่องของคุณ แต่ให้รับรู้เอาไว้ สิ่งที่พ่อคุณทำ มันไม่ได้ตายไปกับคุณแน่นอน หนี้ ไม่มีวันดับสลายได้ มันต้องมีคนชดใช้” เขาพูดจบก็เดินหนีไป
“อย่ามาลามปามถึงพ่อฉันนะ เกลียดฉันก็ลงที่ฉัน ความผิดพลาดของคนเรามันเกิดขึ้นได้ แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว” ปรัชญ์รินทร์ชะงัก
“ผมไม่แคร์” เขาบอกในขณะที่จะก้าวขาเดินไปต่อ
“คุณคิดว่าฉันแคร์เหรอ เพราะขนาดเรื่องที่เรามีอะไรกันแล้ว ฉันยังไม่แคร์เลย” นี่เป็นประโยคที่ทำให้เขาหันมามอง
“ทำไม” เขาถามด้วยความน้อยใจ
“เพราะมันเป็นอดีตไปแล้วไง! สำหรับฉัน มีปัจจุบันแค่วันนี้ ไม่มีอนาคต ไม่มีอดีต” เขาพยักหน้าด้วยความปวดใจ
“นั่นสิ เพราะถึงอย่างนี้ไง ผมถึงไม่อยากมีอนาคตร่วมกันกับคุณ!” ปรัชญ์รินทร์เองก็ตอกกลับได้ปวดถึงทรวงเหมือนๆกัน

***ไปพบกับความเถื่อนกันเลยค่า***