วิมานสิตางศุ์

“ ฮื่อฮือฮือฮือ..~!! ”

เสียงร้องแว่วดังหนักกว่าเก่าร่างสูงจึงรีบถือถ้วยอาหารที่พึ่งทำเสร็จพอดีเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของเธอทันที.....

จึงได้เห็นว่าสาวน้อยผู้เป็นลมเป็นแล้งได้นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงนอนราวกับว่าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใครผ้าห่มหรือก็ล้นท่วมทั่วจนกลายเป็นว่าเจ้าหล่อนเหลือตัวเพียงนิดเดียว
ปานคุณหลับตาร่ำไห้ร่างกายกระดึ๊กๆตามจังหวะของการสะอึกสะอื้นน้ำตาของเธอหยดเต็มทั่วหน้าสองคิ้วขมวดเข้าหากันปลายจมูกแดงกร่ำเพียงเวลาอันไม่นาน ฉันทิสาอ้าปากยืนเหวอทำอะไรไม่ถูกน้องเธอก็ไม่ค่อยได้เลี้ยงหลานเธอก็ไม่มีเวลาเด็กร้องไห้แบบนี้เขาต้องทำยังไงกันเหรอ?

ร่างสูงยืนมองอยู่สักครู่ก่อนได้สติเมื่อคนตรงหน้าเริ่มส่งเสียงดังมากขึ้น เธอจึงรีบนำสิ่งของในมือวางลงบนโต๊ะก่อนปรี่เข้าไปหาสาวน้อยหน้าดำหน้าแดงกร่ำ

“ ฮือฮือฮือ..~~ ”

เสียงนิ่มร่ำร้องไม่ยอมหยุดหย่อนทำเอาคนมองยืนอ้ำอึ้งอยู่ริมเตียงมือไม้เธอหรือก็เกะกะก็ในเมื่อเธอไม่รู้จะทำอะไรยังไงจะเอื้อมประคองปลอบขวัญหรือก็ไม่กล้าหันซ้ายหันขวานี่เธอต้องโอ๋ใช่มั้ยหรือว่ายังไงดีล่ะ

“ เอ่อ.. ร้อง..ร้องทำไม ” ริมฝีปากสวยเริ่มถาม

ใบหน้าเรียวลืมตาขึ้นหันมองด้านข้างอาการสะอื้นยังคงไม่หาย

“ ฮือ!!! ”

ปานคุณเอื้อมแขนดึงตัวฉันทิสาเข้ามาซบกอดทันที ใบหน้าสวยแน่นิ่งอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงสองมือเธอเกร็งในคราแรกก่อนจะค่อยๆนำลงแตะที่เนื้อตัวและลูบศีรษะร่างน้อยเบาๆ

“ .....เป็นอะไร ”

ฉันทิสาดูเกร็งไปเสียทุกอย่างเพียงแค่โดนดึงเข้าไปกอดแค่นี้

“ ปวดท้อง..ฮือฮือ~~ ” เสียงนิ่มสะอึกสะอื้น

“ ปวดท้องเหรอ ” ร่างสูงเอ่ยพูดพลางก้มมอง

“ ปวดหัวด้วย ”

“ ปวดหัว.. ”

ไม่รู้เช่นกันว่าเธอจะอ่อนนุ่มน้ำเสียงและจะพูดตามทำไมหญิงผู้พิพากษาประคองดวงหน้าเรียวที่ซบอยู่กับอกเธอให้เงยขึ้น

ฉันทิสาพินิจสบตาสาวน้อยสะอื้นทั่วร่างที่ช่างขี้แยเป็นไหนๆเสียงร่ำไห้ร้องระงมแสนน่าหงุดหงิดใจแต่เธอกับไม่รู้สึกรำคาญอะไรเลยสักนิด เฝ้าแต่คิดมองจ้องต่อดวงตาที่หวานกระพริบเชื่องช้าดูเป็นว่าน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน..ริมฝีปากสวยมีรอยยิ้มอ่อนๆขยับนิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาบนใบหน้าเนียนนุ่มมองดูเจ้าหล่อนยังไม่ยอมหายเศร้ายังสะอื้นเบาๆให้เธอต้องแย้มยิ้ม

“ เดี๋ยวทานข้าวนะ จะได้ทานยา ”

ร่างบางพยักหน้างึกๆเมื่อได้ฟังเสียงหวานๆนั้นพูดออกมา.....ความจริงก็ไม่อยากให้สาวน้อยต้องปล่อยเอวเธอเลยสักนิดแต่ฉันทิสาก็ต้องตัดใจเนื่องจากเธอต้องถอยไปหยิบถ้วยข้าวต้มร้อนๆกลิ่นหอมกรุ่นมาเสริฟให้กับเจ้าหล่อนนั่นเอง

ปานคุณชะเง้อนิดหน่อยมองถ้วยใบขาวที่ฉันทิสาถืออยู่ไม่กระพริบ ร่างสูงใช้ช้อนครนลงยังข้าวต้มเม็ดสวยเบาๆผักสีเขียวเนื้อหมูสับก้อนโตไหลวนไปรอบๆภาชนะที่มีน้ำแกงสีเหลืองทองโชยกลิ่นหอมๆของเครื่องเทศให้ผู้มองได้กลืนน้ำลายลงคอ

ใบหน้าสวยเงยมองคนบนเตียงเห็นสาวน้อยเม้มริมฝีปากจับจ้องเพียงถ้วยทรงกลมที่เธอถืออยู่อย่างใจจดใจจ่อ ปานคุณย้ายสายตาไปหาฉันทิสาและยิ้มหวานให้คล้ายดีอกดีใจที่จะได้กินข้าวเสียที ร่างสูงก้มหน้าลงเช่นเก่าอาการระริกโลดเต้นนั่นช่างทำให้เธอจะเผลอยิ้มอยู่ได้ สาวสวยเดินเข้ามาหยุดบริเวณที่เก่าริมเตียง..มองเจ้าหล่อนที่ขนตายังเปียกฉ่ำอีกทั้งปลายจมูกก็แดงระเรื่อ

ปานคุณฉีกยิ้มยื่นสองมือไปที่ภาชนะกระเบื้องที่มีจานรองแต่อีกคนกับย้ายสิ่งของดังกล่าวหนี

“ เดี๋ยวป้อน.. ”
บอกเสร็จฉันทิสาจึงตั้งท่านั่งลงบนฟูกซึ่งสาวน้อยก็เขยื้อนตัวหลีกทางให้

“ แต่เอยอยากกินเอง ”

เสียงนิ่มเบาๆที่แว่วมาไม่ได้ทำให้เธอหงุดหงิดเหมือนอย่างที่เคยเป็น
แต่ใบหน้าสวยก็แสร้งทำบึ้งหันมองคนที่พูดขัดใจเธอ ปานคุณปิดริมฝีปากและย้ายสายตาไปที่ข้าวต้มแทนเช่นนั้นหญิงผู้พิพากษาจึงตักข้าวต้มเข้าใส่ช้อนเซรามิคอย่างประณีตพร้อมหันมาหาสาวน้อยผู้นั่งรออยู่ในกองผ้าห่ม

ปานคุณมองอาหารควันโฉในช้อนที่คนป้อนยื่นให้แม้จะอยากกินเต็มทนแต่เธอก็ต้องยั้งใจไว้เพื่อเชยดวงตามองดวงหน้าสวย ฉันทิสาเลิกคิ้วคล้ายเป็นคำถาม..

“ มันต้องร้อนแน่ๆเลย ”

เสียงนิ่มเอ่ยบอก ริมฝีปากสวยอึกอักจะพูดอ๋อก็เพราะความเก้งก้างของเธอที่ไม่เคยทำแต่ก็ยั้งจะอยากป้อนเขา ใบหน้าเรียวหันมองอาหารต่อ สาวสวยชักมือพลางจะยกช้อนขึ้นแต่กับถูกฝ่ามือเล็กๆเอื้อมจับไว้ พร้อมทั้งดึงมือเธอเข้าไปใกล้อีกนิดก่อนจะเห็นว่าเจ้าหล่อนนั้นเป่าลมลงบนช้อนน่ารักเพียงใด.....สักครู่ปานคุณจึงจัดการอ้ำข้าวต้มส่งกลิ่นหอมกรุ่นเข้าปากทันที

“ อร่อยจังค่ะ ” สองพวงแก้มเคี้ยวตุ้ยๆเอ่ยบอก

ใบหน้าสวยไม่พูดอะไรแม้จะดีอกดีใจอยู่มากเธอก้มลงตักคำที่สองแต่ครั้งนี้ยกขึ้นเป่าให้ด้วยก่อนส่งเข้าปากที่อ้ารอรับอย่างเต็มใจเสียเหลือเกิน..คงจะหิวมากจริงๆ