สาวใช้ตัวป่วน VS ก๊วนเจ้านายตัวแสบ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย รักหวานแหวว แนววัยรุ่นเกาหลี
แต่งภายใต้นามปากกา FAYYA ตีพิมพ์รูปเล่มครั้งแรก ปี 2551

****

“บ้านโทรมชะมัด”
“นี่มันใช่บ้านเหรอ ฉันนึกว่ารูหนูซะอีกนะเนี่ย”
“ให้ตายสิ แคบขนาดนี้อยู่ไปได้ยังไงเนี่ย นี่มันเล็กกว่าห้องน้ำบ้านพวกเราอีกนะ”
ที่หน้าประตูบ้านฉันมีผู้ชายอยู่ทั้งหมดสี่คน และทั้งสี่คนก็ดูเหมือนจะมีแสงวิ้งๆ อยู่รอบตัวซะด้วย เสื้อผ้าที่ใส่บ่งบอกได้อย่างดีว่าพวกเขามีเงินเป็นถังแน่นอน
“ชิ! เหม็นชะมัด” ผู้ชายผมทองพูดขึ้น ถ้าจะดูไปแล้วต้องบอกว่าหมอนี่ดูจะโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม ด้วยความสูงที่ไม่ต่ำกว่า 185 เซนติเมตร ผมสีทองเป็นประกายที่สามารถมองเห็นได้ในระยะสามร้อยเมตร นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั่นก็ดูเข้ากับใบหน้าขาวของเขาได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากบางๆ เชิดขึ้นเล็กๆ
บอกได้คำเดียวว่าหล่อสุดๆ
“ไอ้พวกนี้ใครล่ะเนี่ย?” ชายอีกคนพูด เขามีส่วนสูงที่ไม่โดดเด่นเหมือนนายหัวทอง แต่หน้าตาก็น่ารักเกินกว่าจะบรรยายได้ หน้าตาที่หวานราวกับตุ๊กตาญี่ปุ่น ตากลมโตน่ารัก จมูกโด่งโดดเด่น ริมฝีปากบางเรียวนั่นก็ช่างดูน่ารักมากๆ ผมสีดำไฮไลด์สีเขียวของเขายาวลงมาปรกหน้าด้วยทรงผมที่กำลังฮิต(แต่ฉันเรียกว่าทรงผมของคนขี้เกียจ เพราะดูยังไงซะ มันก็ดูเหมือนไม่ได้รับการหวีซะมากกว่าจะเป็นแฟชั่น) ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่มีลูกกระเดือกและเสียงที่ต่ำห้าวซะขนาดนั้นล่ะก็ ฉันจะฟันธงว่าเขาเป็นผู้หญิง
“ไม่รู้สิ นายรู้มั้ยยูวอล?” ชายคนที่สามพูด และที่น่าตกใจก็คือเขาเหมือนชายคนที่สองไม่ผิดเพี้ยน
“ไม่รู้จัก” ชายคนที่สี่ตอบ เขาเป็นหนึ่งเดียวในกลุ่มนี้ที่ใส่แว่นตา แต่เขาก็ช่างเป็นหนุ่มแว่นที่น่าหม่ำซะเหลือเกิน แว่นตากรอบดำที่ดูเรียบๆ หรืออาจจะเชยเลยด้วยซ้ำถ้าคนอื่นใส่ แต่มันกลับดูดีอยู่บนหน้าผู้ชายคนนี้ ผมสีน้ำตาลออกจะติดไปทางสีแดงก็ดูเข้ากับใบหน้าหล่อเรียบของเขาซะเหลือเกิน
ไม่ว่าพวกเขาจะหล่อแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าคนพวกนี้เป็นใคร และสิ่งเดียวที่ฉันอาจจะขำไปแล้วถ้าสถานการณ์ไม่ได้กำลังตึงเครียดก็คือถ้าจับพวกเขามายืนเรียงกันดีๆ ล่ะก็ มันก็จะกลายเป็นสัญญาณไฟจราจรแน่ๆ
"ยัยคนไหนที่ชื่อยูยอลเซ?” นายหัวทองถามกลับ สีหน้ายังคงเรียบเฉย ดูเขาจะไม่สนใจสักนิดว่าพวกชายชุดดำตรงหน้าคือมาเฟียที่สามารถอัดหน้าสวยๆ ของเขาให้พังยับชนิดหมอศัลยกรรมก็ช่วยเขาไม่ได้
“ฉันคือยูยอลเซ” ฉันตอบ
“ชิ! ขี้เหร่ชะมัด”