SET แฟนตาซี ( จุมพิตยมทูต+ แวมไพร์มือใหม่ หัวใจมังสวิรัติ + มนตรารัตติกาล )

SET แฟนตาซี ( จุมพิตยมทูต + แวมไพร์มือใหม่ หัวใจมังสวิรัติ + มนตรารัตติกาล )

### โปรย : จุมพิตยมทูต
ริมฝีปากหยักของอันเดรสละเลียดสัมผัสริมฝีปากอิ่มที่แสนหวานของเมลดานานแสนนาน นานจนเกือบทำให้เธอขาดอากาศหายใจ แม้จะไม่อยากถอนจูบออกตอนนี้ แต่เขาก็ต้องตัดใจ
“จูบนี่คือคำตอบ ว่าเราเป็นแฟนกันแล้วนะน้องเม”
“แน่ใจแล้วนะคะ ว่าพี่สิงห์ชอบผู้หญิงขี้เหร่อย่างเมจริงๆ” คำพูดถ่อมตัวของเมลดา ทำให้อันเดรสมันเขี้ยว จนต้องยื่นมือมาบีบจมูกโด่งๆ ของเธอเบาๆ

ทุกอย่างกำลังสวยงาม แต่ทว่ากลับต้องมาจบลงและไร้ซึ่งการบอกลา
หากคุณรู้สึกตัวจากอุบัติเหตุแล้วคุณสามารถมองเห็นวิญญาณได้ คุณจะรู้สึกอย่างไร และหากวิญญาณดวงนั้นคือวิญญาณของคนที่คุณรัก…คุณจะทำยังไง ซ้ำร้ายเขายังจำคุณไม่ได้ และเขาเป็นถึง ‘ยมทูต’
นั่นคือเรื่องราวของ ‘เมลดา’ และ ‘อันเดรส’ หนุ่มสาวที่เพิ่งคบกันเป็นแฟน แต่ทว่าโชคชะตากลับทำให้คนทั้งคู่ต้องมาพรากจากกัน ต้องอยู่คนละภพ แต่ทั้งคู่ก็หวนกลับมาพบกันอีกครั้ง
ความรักของหนึ่งมนุษย์ หนึ่งยมทูต จะจบลงอย่างไร
ทั้งคู่จะสมหวังในรักหรือต้องพลัดพรากจากกันไปตลอด
ตามลุ้น ตามอ่าน ตามเชียร์ ตามมาฟินจิกหมอนชนิดที่ว่าน้ำตาลยังเรียกพี่ได้ใน ‘จุมพิตยมทูต’ นะคะ แล้วคุณจะซึ้งไปกับความรักของพวกเขา
----------
### โปรย : แวมไพร์มือใหม่ หัวใจมังสวิรัติ
‘เขาเป็นแวมไพร์ที่ปฏิเสธการดื่มเลือด แต่กลับไม่ปฏิเสธหากจะได้กลืนกินเธอ’
------------
“วันนี้นายริทเป็นอะไร ดูเหม่อๆ”
“นั่นนะสิ” คนงานอีกคนเห็นด้วย ก่อนจะหยุดการสนทนาใดๆ แล้วตัดดอกไม้ต่ออย่างขะมักเขม้น ส่วนคนที่พวกเขาเอ่ยถึงนั้น ตอนนี้ก็กำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้าเช่นเดียวกัน
กระทั่งได้ดอกไม้ครบตามจำนวน เชโรมจึงเดินไปยังรถที่ตอนนี้มีดอกไม้แสนสวยอยู่ท้ายกระบะเต็มไปหมด แต่จังหวะนั้น สายตาของเชโรมกลับมองไปเห็นกระต่ายสีขาวที่เขาเลี้ยงไว้หลุดออกมาจากกรง จึงเดินไปอุ้มมันขึ้น ท่าทางเขาดูอ่อนโยนเสียจนมาศิตาที่ผ่านมาเห็น คิดว่าตัวเองตาฝาด จนต้องขยี้ตาแรงๆ สามสี่ครั้ง
“ผู้ชายหน้าโหดกับกระต่ายสีขาว ดูยังไงก็ไม่เห็นจะเข้ากันสักนิด สงสัยจะเลี้ยงกระต่ายไว้กินแน่ๆ”
“เลี้ยงไว้ดูจ้ะ นายริทชอบกระต่ายสีขาว ตรงนู่นเป็นกรงกระต่าย มีหลายสิบตัว” คนงานสาวคนหนึ่งเอ่ยแย้งให้ผู้เป็นเจ้านาย
“ชีวิตดูมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วขัดแย้งกับหน้าตาสุดๆ แวมไพร์ตนอื่นๆ มีแต่จะเลี้ยงกระต่ายไว้ดื่มเลือด นี่อะไร เลี้ยงไว้ดูเล่น โอ๊ย! พ่อมังสวิรัติ” มาศิตาบ่นคนเดียวอีกตามเคย ตามมาด้วยอีกประโยค
“สอนแวมไพร์ให้ดื่มเลือด มันจะเหมือนสอนจระเข้ว่ายน้ำปะวะเนี่ย ของมันเป็น มันอยู่ในสายเลือด จะให้เรามาสอนเขาทำไม หืม”
คนข้างๆ ที่เผลอได้ยินทั้งสองประโยคนี้เข้า กลับมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด พอจะถามมาศิตาก็เดินตัวปลิวไปเสียแล้ว
“ใครเป็นแวมไพร์หว่า หรือเราจะหูฝาดไป” คนงานสาวที่เพิ่งจะเอ่ยแก้ต่างเรื่องกระต่ายให้เชโรมไปเมื่อครู่ถึงกับคิ้วขมวด พูดกับตัวเองตามมาศิตาไปอีกคน

------------------
“แต่ศิตาไม่ยอมให้พี่ริทตายเด็ดขาด เพราะศิตารักพี่ริท” เอ่ยจบก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรม จูบที่ต่างฝ่ายต่างต้องการจากกันและกันมาโดยตลอด จูบที่ฝันว่าครั้งแรกมันต้องโรแมนติกและน่าจดจำ ไม่ใช่จูบที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากเขาเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รังเกียจแต่อย่างใด
เลือด! ใช่…เลือด
คำๆ นี้ทำให้มาศิตานึกอะไรขึ้นมาได้ เธอคือผู้พิทักษ์ เลือดของเธอแวมไพร์ที่ยืนจ้องอยู่ตรงนั้นยังต้องการ แล้วทำไมเธอถึงไม่ให้เชโรมชิงดื่มเลือดของเธอเสีย ไม่แน่ว่า หากเขาได้ดื่มเลือดมนุษย์จริงๆ เชโรมอาจมีพลังขึ้นมาก็เป็นได้
มาศิตาถอนจูบออก แล้วแสร้งโอบกอดเชโรม ก่อนจะกระซิบให้เขาฝังคมเขี้ยวลงไปบนลำคอเพื่อจะได้ดื่มเลือดเธอ แต่เหมือนเชโรมกลับส่ายหน้าปฏิเสธกับแผนนี้ กระทั่งมาศิตาชิงลงมือก่อน เธอกัดริมฝีปากตัวเองสุดแรงจนเลือดไหล แม้จะเจ็บแต่ก็ยอมทน จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปจูบเชโรมอีกครั้ง
ทันทีที่ได้สัมผัสเลือดของผู้พิทักษ์ นั่นทำให้เลือดในกายของแวมไพร์หนุ่ม ผู้ที่ไม่เคยลิ้มรสชาติของเลือดใดๆ มาก่อน พลันพลุ่งพล่านราวกับเปลวไฟ
“เจ้าทำอะไร” แดนเองก็ได้กลิ่นเลือดของมาศิตาเช่นเดียวกัน รวมทั้งจ้องมองความผิดปกติของเชโรมอย่างไม่กะพริบตา
เลือดเพียงหนึ่งหยด กลับทำให้นัยน์ตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนแปรเปลี่ยนมาเป็นสีแดงเพลิงในทันที ร่างกายที่เคยเจ็บปวดกลับค่อยๆ หาย และรู้สึกถึงพลังที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อนวิ่งพล่านไปทั่วร่าง
“แววตาแบบนั้น เจ้าเป็นใครกัน หรือว่า…”

----------
### โปรย : มนตรารัตติกาล
หนึ่งมนุษย์ผูกใจรักกับหนึ่งมนุษย์หมาป่า!
ใครเลยจะคิดว่านั่นคือความรักที่มั่นคงและหนักแน่น
แต่...ทีปต์และโรสก็พิสูจน์ให้เห็น
ว่าความแตกต่างของ 'เผ่าพันธุ์' ไม่ใช่อุปสรรคของความรัก แต่มันคือความแตกต่างที่ลงตัว
-----------------
“ทำไมคุณถึงไม่กลัวฉัน” โรสถามเสียงเบา เพื่อย้ำถึงเรื่องนี้อีกครั้ง นั่นเพราะอยากมั่นใจจริงๆ ว่าทีปต์จะไม่กลัวเธอ หากพรุ่งนี้เธอตื่นมาเป็นหมาป่าดังเดิม
“ฉันไม่จำเป็นต้องกลัวคนที่ฉันรอคอย”
“คุณทีปต์พูดว่าอะไรนะคะ” เพราะหูอื้อ ร่างกายสั่นไหวกับอ้อมกอด ลมหายใจและเสียงตึกๆ ตักๆ ของหัวใจทีปต์ที่อยู่ใกล้แค่นี้ ทำให้โรสจับใจความไม่ค่อยได้นัก
“เปล่า! เอาเป็นว่าฉันไม่กลัวเธอก็แล้วกัน”
“แปลกคน”
“หรือเธออยากให้ฉันกลัว”
“ไม่ค่ะ” เอ่ยจบ โรสก็ซุกหน้าอยู่ใต้แผงอกของทีปต์ รู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนี้ของเขาเสมอ
“งั้นก็ไม่ต้องถาม นอนซะ”
“แต่ฉันกลัว กลัวว่าถ้าตื่นมาแล้วฉันจะกลับไปเป็นหมาป่าอีก”