Angle's theory : ทฤษฎีสีรุ้ง

เรื่องราวของนางฟ้าผู้แสวงหาความรู้ทางโลก จำต้องเข้ามาพัวพันต่อความเป็นหรือตายของนฤดี ผู้บริหารสถานีโทรทัศน์คนเก่ง
สองภพย่อมมีความต่าง ในความต่างสร้างความผูกพันและเรื่องราว

“นฤดี เรื่องจริงคือเราต้องจากกัน..เราต้องกลับไป ณ ที่แห่งเราและเธอต้องใช้ชีวิตต่อบนโลกเพื่อนิรมิตความสุขให้ผู้คน”
“ฉันไม่ใช่ซุปเปอร์เกิร์ลเน้อ”
“เราก็ไม่ใช่นางเอก..ของผู้ใด”
ต่างก็ผลัดกันกระทุ้งความรู้สึก แต่เราเหมือนเป็นผู้แพ้..เศร้าในหวานมันเป็นเช่นนี้เอง
“ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นนี่คะ เธอยังไม่จากและฉันก็อาจตาย อะไรล้วนเกิดหรือดับแฉลบไปทางใดก็ได้ทั้งนั้น”
“สิ่งรายรอบเราล้วนแต่สวยงาม เก็บความทรงจำนี้ไว้เถิด
เรา..จะไม่พูดเรื่องนี้ให้ทำลายพลังใจกันอีก”
“ค่ะ..”
“เธอเห็นดาวดวงนั้นไหม” เราชี้มือไปที่ดวงดาวเจิดจรัสออกสีแดง ณ ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ นางพยักหน้ารับ
“มันเป็นดวงดาวแห่งความดี”
“ที่สวรรค์มีหรือคะ”
“เปล่า..ณ ที่แห่งเราไม่มีกลางคืน”
นฤดีมองท่าทีกวนๆของเราแล้วเหมือนจะของขึ้น
“อ้าว..แล้วถามเพื่อ?”
“มันเป็นของโลก มนุษย์ที่มีจิตใสพิสุทธิ์เท่านั้นจึงจะมองเห็น มันเป็นผัสสะจากจิตมิใช่ด้วยเครื่องมือประดิษฐ์ใดๆ อันดวงดาวแห่งความดีนี้เสมือนเครื่องนำทาง ในทางตรงกันข้ามผู้ที่มีจิตใจมืดดำจะเห็นแต่ดาวแห่งความชั่วร้ายซึ่งประจำยามอยู่ที่ทิศตะวันตกเฉียงใต้”
“เหมือนนิทาน แต่ก็โรแมนติกจัง”
“ตรงไหน” เราเป็นฝ่ายงงบ้าง ก็เส้นเรื่องมันคุณธรรมนำหน้าเด่นซะอย่างนั้น
“ตรงนี้ค่ะ..” นฤดีเฉลยฉับไว
..เหมือนมันจะหนักๆที่ไหล่หน่อยนะ เมื่อศีรษะซบลงตรงลาดไหล่มนของเราแล้วจับมือเราเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของนาง
“ฉัน..ชอบนางฟ้านะคะ”
“เราก็..”
เอ็มม่าจอมจุ้นส่งคลื่นแทรกรบกวน เสียงแหลมเล็กบ่นมาจากทางไกล
“ขยันหาเรื่องใส่ตัวจริ๊งงง..ท่านเจไนน์”
เราไม่ใส่ใจต่อคำเชิงโจมตีของนาง ปล่อยให้สถานการณ์นำพา
หากไม่อาจห้ามฝนฟ้าให้ตกลงมายังความชุ่มชื้นต่อพื้นพิภพได้เช่นใดก็ไม่อาจห้ามความสัมพันธ์ที่จริงใจต่อกันระหว่างนฤดีและเราได้เช่นกัน
ในความมืดมีแสงสว่างจากปัญญาประดิษฐ์ ในความเงียบมีเสียงดนตรีประโคมทำลายมัน ท่ามกลางความเหงาย่อมมีใครสักคนก้าวเข้ามาจับมือ

นางฟ้าไม่เคยเดียวดายเช่นกันกับมนุษย์ย่อมมีคนรู้ใจ
..และความรักอยู่รอบตัวเรา