มนตราแห่งทะเลทราย เล่ม 2 (จบ)

“มีอะไรหรือ”

ลาริสสาแทบอุทานเมื่ออยู่ดีๆ คนที่เธอแอบมองกลับหันมาจ้องหน้าพร้อมตั้งคำถาม ท่าทางจะรู้ตัวเสียด้วยว่าตัวเองถูกแอบมอง

“เปล่า ไม่มีอะไร” หญิงสาวทำไม่รู้ไม่ชี้เมินหน้าหนีไปอีกทาง เขินนิดหน่อยเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเขา แก้มใสๆ จึงซับสีโลหิตขึ้นมาจางๆ แล้วร่างบางต้องสะดุ้งสุดกายเมื่อหัตถ์แข็งแรงเชยคางมนขึ้นบังคับให้สบตา พักตร์เข้มคมเลื่อนเข้ามาใกล้จนปลายนาสิกแทบประชิดแก้มเนียนอยู่รอมร่อ

“เปล่าอะไร ข้าเห็นเจ้ามองข้าอยู่ตั้งนาน คิดหนีไปจากข้าหรืออย่างไร” สุรเสียงกร้าวกระด้าง เนตรเข้มขึงขึ้นมาทันที

“ป...เปล่า ใครจะไปคิดอย่างนั้น” ลาริสสาโกหกคำโตแล้วอดใจสั่นไม่ได้ ดวงตาคู่สวยหรุบลงต่ำจนเห็นแผงขนตายาวงอนทาบทับกับแก้มขาวสะอาด ให้ตายสิ! ตานี่เลี้ยงฝูงพรายกระซิบหรือไงนะถึงได้รู้ทันเธอไปหมดทุกเรื่อง!

“ไม่คิดก็ดีแล้ว หากวันใดที่เจ้าคิดหนีไปจากข้าจะมาร้องป่าวหาว่าข้าโหดร้ายทีหลังไม่ได้!!!!”

“ร...รู้แล้ว ฉันไม่หนีนายไปไหนหรอก” เสียงหวานใสสั่นระริกเนื้อตัวสั่นสะท้านนึกกลัวคนตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก แล้วต้องโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงรอสดังขึ้นเบาๆจากนอกเสลี่ยง เมื่อมองผ่านม่านจะเห็นร่างใหญ่โตของขุนพลขี่ม้าเลียบเสลี่ยงอยู่มิห่าง

“ฝ่าบาท ถึงมหาวิหารแล้วพะย่ะค่ะ”

ฟาโรห์รามเสสพยักหน้ารับเป็นเชิงรับรู้ก่อนโบกหัตถ์ไล่ขุนพลคู่บารมีไปเสียให้พ้น ข้างลาริสสาที่คิดว่ารอดตัวแล้วจึงไม่ระมัดระวังตัวปัดป้องยามร่างถูกรวบเข้าไปหาอุระกว้าง หน้าเนียนเบือนหลบมิทันยามถูกเรียวโอษฐ์ร้อนจัดทาบทับลงมา ลาริสสาหลับตาแน่นรอยจุมพิตครานี้มิได้นุ่มนวลอ่อนหวานเฉกเช่นทุกครั้งกลับกระด้างรุนแรงเหมือนเป็นการลงโทษมากกว่าเสน่หา กว่าอีกฝ่ายจะยอมถอนจุมพิต ริมฝีปากนุ่มก็เจ็บระบมไปหมด

“นี่เป็นคำเตือน หากเจ้าคิดหนีไปจากข้า... คงไม่ต้องบอกว่าข้าจะทำเช่นไร!”