รักกัดกินใจ

จะมีสักช่วงหนึ่งที่คนเราจะนึกว่าตนเองช่างโง่เขลาเสียเหลือเกิน เธอเองก็เคยมีช่วงเวลานั้นเช่นกัน ช่วงเวลาที่เธอหลงรักผู้ชายคนหนึ่งจนหมดหัวใจ
แต่ผู้ชายคนนี้ถูกกำหนดมาตั้งแต่แรกแล้วว่าเขามาเพื่อทำลายเธอ
อย่างที่ใครสักคนเคยบอกไว้ว่าความจริงยากจะยอมรับแต่เราก็หนีความจริงนั้นไม่พ้นอยู่วันยังค่ำ
เพราะเป็นความจริงมันถึงเจ็บปวด เพราะเขาพูดความจริงเธอจึงเจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้ แต่นี่เป็นทางเลือกที่เขาเลือกแล้ว เธอเองก็ต้องเลือกเช่นกัน
เลือกสิว่าจะรักต่อไป
หรือตายไปกับมันตรงนี้
****************************************************************************************
(อดีต)
โป๊ก!
เสียงเบาๆ นั้นทำให้หญิงสาวเจ็บแปลบที่หน้าผาก มองสิ่งที่ตกลงมาโดนหัวเธอเต็มๆ จากแรงที่หล่นโดนผิวเนื้อบอกได้ว่าไม่ใช่การเขวี้ยง และต้องเรียกว่าหลุดมือมาจากชั้นสอง
ไฟแช็กสีมันเงาทำจากเงินบอกให้เธอเก็บมันขึ้นมาเพื่อเอาไปคืนลูกค้า นี่ไม่ใช่ไฟแช็กราคาถูก
“เฮ้” เธอเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียก มือกำแน่นไม่รู้ตัวเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งชะโงกหน้าลงมามอง มือข้างหนึ่งของเขายังคีบบุหรี่ คาดว่าเมื่อครู่เจ้าตัวกำลังจะสูบแต่ทำไฟแช็กตกลงมาเสียก่อน เขามากับกลุ่มผู้ชายที่มีอันจะกินขาประจำ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอเขา
คิ้วเหมือนดาบ ตาคมสีดำ ปากแดง จมูกโด่ง สวมชุดนักศึกษาชายเรียบกริบแต่ไม่ดูเหมือนเด็กที่บ้าเรียน มุมปากของเขายิ้มเล็กน้อย คมคายมาก เป็นผู้ชายหน้าตาดีจนไม่กล้าสบตาและละสายตาในคราวเดียวกัน
“โทษที ขอไฟแช็กคืนด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจทำตกใส่หัวคุณ” สุภาพมาก เป็นครั้งแรกที่มีคนพูดแบบนี้กับเธอ
จิรัฐติกาลสูดหายใจเข้าลึก เดินขึ้นบันไดปูนขึ้นไปชั้นสองที่เป็นชั้นลอยมีหลังคากันฝนแต่ไม่มีกำแพงกันลม บนนี้มีโต๊ะไม่มากแต่มีคนจับจองไปมากกว่าครึ่งทั้งที่เพิ่งหัวค่ำเท่านั้น เท้าของเธอหนักอึ้งเมื่อเผชิญกับกลุ่มผู้ชายหลายคน
คนที่กำลังรอไฟแช็กนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ข้างๆ เขามีฝรั่งตัวโตที่หมกมุ่นกับการอ่านนิยายที่เธอมองไม่เห็นชื่อเรื่อง ความคมคายของผู้ชายต่างเชื้อชาตินี้ทำให้บรรยากาศรอบข้างเหมือนจะหยุดนิ่งไป เพื่อนในกลุ่มไม่มีใครล้ำเลิศกว่า เหมือนดอกไม้ประดับเท่านั้น
เธอขยับในที่สุด พยายามควบคุมลมหายใจ มือยื่นออกไปวางไฟแช็กกับโต๊ะแต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับแบมือออกมา บีบให้หญิงสาวขยับไปใกล้มากขึ้น มือเล็กสั่นระริกวางไฟแช็กลงไป เขากำมันไว้รวบโดนมือของหญิงสาวเหมือนไม่ตั้งใจ สายตาที่มองมาทำให้เธอขนลุก เขาเองก็กำลังมองเธออย่างพิจารณาเช่นกัน ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยหรือเขาจะได้เอ่ยเจ้าของร้านก็ตะโกนเรียกหาเธอ
“กาลมาช่วยข้างล่างที!”
หญิงสาวหมุนตัวแต่แขนถูกดึงไว้ ผิวเนื้อเหมือนโดนลวกรุนแรงจนตัวแข็งทื่อ
“ชื่อกาลหรอกเหรอ ผมยกนี่ให้” เจ้าตัววางไฟแช็กลงบนฝ่ามือเล็กชื้นเหงื่อ
“วันหลังจะมายืมสูบบุหรี่ ต้องพกมาทุกวันนะ”
***********************************************************************
(ปัจจุบัน)
“ถ้าจะมาเพราะเรื่องแค่นี้ก็กลับไปเสียเถอะ เรื่องนั้นมันผ่านมานานเกินจะรื้อฟื้นแล้ว รื้อมาจะได้อะไร จำได้ไหมใครที่บอกว่าฉันเชื่อใจไม่ได้”
“...ผมเอง”
หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วย
“ใครกันล่ะที่ไล่ฉันออกมา”
“...ผมเอง”
“ก็จำได้ดีนี่ว่าใครทำกับใครก่อน เข้าใจแล้วก็ออกไป” เธอถอยออกจากทางเดินให้เขาเดินได้สะดวกขึ้น
“ที่ผมเป็นแบบนั้นรู้ไหมเพราะอะไร” เขาว่าเสียงจริงจังไม่อยากไป
“จะเพราะอะไรก็ตาม ถ้าพูดเมื่อสิบปีก่อนฉันจะยอมรับฟังและอาจยกโทษให้แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว กลับไปจิน ฉันไม่อยากคุยเรื่องเก่าจนเน่าผุตายนี้กับคุณอีก”
คำกล่าวนั้นตบหน้าของเขาจนแก้มชา เรือนกายเหมือนจะเอนไหวเป็นครั้งแรกทั้งที่เมามานานแล้ว
คำกล่าวของเธอทรงอิทธิพลมากกว่าที่เขารู้ตัว
เธอทำร้ายเขาได้เก่งขึ้น มากมายจนเขาเผลอสะอึก
“ฉันจะบอกอะไรให้” เธอเอ่ยเสียงเรียบ กระชากจนคอเสื้อที่สวมใส่หลุดพ้นไหล่เล็กบอบบาง
“มองดีๆ เห็นไหมรอยแผลเป็นนี่”
“เห็น” เขารับคำตัวสั่นเยือกเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาว เธอกำลังจะบอกอะไร จะจุดไฟเผาเขาต่ออีกกองหรือ
“วันนั้นคุณไล่ฉันออกมา ฉันถูกรถชนจนเกือบตายอยู่ตรงหน้าตึกที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นคุณเลือกที่จะทิ้งฉัน ฉันเลยเลือกที่จะเลิกรักคุณเหมือนกัน”

...แล้วอนาคตของเราสองคนจะเดินไปทิศทางไหน?