รักเอย...มหาพรหม (เรื่องสั้น)

เรื่อง : จอมใจเจ้าบุปผา ตอน รักเอย...มหาพรหม

จันทร์เจ้าเอยอมยิ้มกับความมีอารมณ์ขันของหนุ่มรุ่นพี่ ในใจไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขามาอยู่หน้าบ้านเธอหลังจากเกิดเรื่องเมื่อวาน หากเหตุผลที่ชายหนุ่มไม่รู้ที่อยู่ของเธอก็ถูกยกขึ้นมาโต้แย้ง ใบหน้าเยาว์วัยเต็มไปด้วยความสับสนและคิดไม่ตก จึงตัดสินใจเอ่ยถามออกไปให้รู้แล้วรู้รอด
“ ที่พี่พรหมมาวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมคะ “ มือแข็งแรงที่กำลังเอื้อมไปหยิบจานใบใหม่ขึ้นมาล้างชะงักลง ก่อนจะหันมาหาร่างเล็กๆ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ข้างๆ
“ ค่ะ ป๋าพรหมตั้งใจมาหาหนูเอย “ เขาไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่กำลังจะมาเป็นคนสำคัญอีกคนในชีวิตของเขา
การใช้ชีวิตลืมตาดูโลกมาสิบเจ็ดปีกว่าๆ ไม่ได้น้อยไปเลยกับการพิจารณาความรู้สึกที่ถูกต้องของตัวเอง เพียงแค่ความรู้สึกที่อยากทำให้เด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ยิ้มให้เขาทุกๆ วันก็คงเพียงพอแล้วกับการตัดสินใจทิ้งอิสระบางส่วนในชีวิต แล้วผูกมันเข้ากับเธอ ซึ่งเขาไม่เสียดายหรอก กลับเป็นความรู้สึกภาคภูมิเสียมากกว่า เมื่อเขาค้นพบสิ่งที่บางคนใช้ทั้งชีวิตก็ไม่เคยได้สัมผัส ในช่วงอายุที่สามารถลิ้มรสมันไปได้ถึงค่อนชีวิต
“ หนูเอยไม่รู้หรอกนะคะว่าพี่พรหมมาบ้านหนูเอยได้ยังไง แต่หนูเอยอยากรู้เหตุผลที่พี่พรหมมา “ แล้วดวงตากลมโตก็ยอมเงยขึ้นมาสบ จันทร์เจ้าเอยจ้องเข้าไปในดวงตาของคนตัวสูงเพื่อหาคำตอบที่แท้จริง
มหาพรหมไม่แปลกใจกับความกล้าของเด็กหญิงตัวน้อยที่ถามเขาออกมาตรงๆ ตั้งแต่วันแรกที่จันทร์เจ้าเอยเดินเข้ามาในห้องพยาบาลซึ่งคนในนั้นอาจจะตำหนิเธอด้วยถ้อยคำรุนแรงกับความผิดที่พี่สาวและบิดาของตัวเองก่อไว้ หากเด็กหญิงก็ยังตัดสินใจเดินเข้าไป แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นเด็กที่มีความกล้าหาญและรักความถูกต้อง และหากไม่ใช่เพราะความอดทนหรือจิตใจที่ดีงาม เด็กหญิงตัวเล็กคงไม่ยอมให้พี่สาวต่างมารดากดขี่ด้วยความเกลียดชังโดยไม่ถือสามาจนทุกวันนี้ คุณสมบัติเท่านี้ก็เพียงพอให้าตกหลุมรักแล้ว
ดวงตาคมสีน้ำตาลทองเฉกเช่นพี่ๆ มรดกซึ่งได้รับมาจากผู้เป็นมารดาทอประกายหวานล้ำยามที่สบกับดวงตากลมโต เขาเอื้อมมือที่ยังเปื้อนไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานไปจับกับมือเล็กๆ ยกขึ้นมาทาบที่ตำแหน่งหน้าอกฝั่งซ้าย แล้วเอ่ยบอกเหตุผลให้คนอยากรู้ฟัง
“ เพราะรักหนูเอยนี่เป็นเหตุผลได้ไหมคะ “