พ่ายรักคืนร้อน

**เรื่องนี้เคยตีพิมพ์แล้ว**

----------------------------------------------

คืนเดียวเท่านั้น มันควรจะเป็นเพียงแค่คืนเดียวแล้วจบ...

ค่ำคืนแห่งบทรักเร่าร้อนและแสนมหัศจรรย์กับ 'ผู้ชายแปลกหน้า' ที่เธอคิดว่าจะไม่มีวันกลับมาพบเจอกันอีก...ไร้ข้อผูกมัด ไม่มีความผูกพัน...
นั่นคือทั้งหมดที่ เอมิเลีย คิดเอาไว้

หาก ภาคิน สหเสนา...ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ใครจะสามารถลืมได้โดยง่าย
เขาเปี่ยมเสน่ห์ เซ็กซี่ และช่ำชองในเรื่องผู้หญิง
...เมื่อเขาปักใจจะ 'ล่อลวง' และ 'หว่านเสน่ห์' ให้เธอยินยอมเป็นผู้หญิงของเขาตลอดกาล เอมิเลียก็ไม่อาจต้านทานได้เลย

แต่เรื่องมันก็ใช่ว่าจะง่าย
เพราะคุณหนูเอมิเลียไม่ใช่ผู้หญิงหวานที่ว่านอนสอนง่าย เธอทั้งรั้นและใจแข็ง
แถมยังมีพ่อกับพี่ชายสายโหดและทรงอิทธิพล หวงแหนเธอยิ่งกว่าจงอางหวงไข่

ภาคินทร์จึงต้องทุ่มหมดตัว
ใช้ 'เสน่ห์' & 'เซ็กซ์' เร้าใจ ขยันอ่อย ขยันหยอด เพื่อให้ได้นางแมวป่าจอมพยศมาอยู่ข้างกาย ให้เธอรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่มีสิทธิ์ 'ควบคุม' เธอไว้ใต้ร่างกายเปลือยเปล่าของเขา

/////////////////////////////////////

ของหวานมีชีวิตได้แค่ครางประท้วงเพียงเท่านั้น ก่อนจะสั่นไหววูบวาบไปกับกระแสซาบซ่านเมื่อปลายลิ้นร้อนตวัดแยกกลีบปากของเธอแล้วสอดเข้ามา
ภาคินทร์เริ่มต้นละเลียดชิ้มความหวานอย่างอ้อยอิ่ง
ลูบไล้ความรู้สึกภายในของทั้งคู่ให้พองฟูและล่องลอยสู่โลกที่มีเพียงกันและกัน
ก่อนจะเปลี่ยนผันเป็นความหวามไหวร้อนแรงเมื่อจุมพิตเร่าร้อนขึ้นตามอารมณ์

ร่างระหงถูกดันถอยหลังไปเรื่อยๆ ห่างจากเคาน์เตอร์ทำอาหารจนกระทั่งสะโพกผายชิดขอบโต๊ะทานข้าว ก่อนจะถูกอุ้มให้นั่งบนโต๊ะ ขาเรียวถูกดึงให้โอบสะโพกเพรียว ความแกร่งร้อนบดเบียดกับส่วนอ่อนไหวของเธอ
“ดะ...เดี๋ยว”
เอมิเลียดันไหล่หนาเมื่อหมาป่าที่หิวกระหายคายเหยื่อออกจากปาก
เธอหอบหายใจ สั่นระริกกับการลูบไล้จากฝ่ามือใหญ่ที่ไปทั่วเนื้อตัว ขณะที่ปลายลิ้นอุ่นชื้นไล้เลียใบหูสลับกับการใช้ฟันกัดจนเธอสะดุ้งเปล่งเสียงครางกระเส่าอย่างน่าอายทุกครั้ง
“พอแล้วค่ะ...”
“พอตรงนี้ใช่ไหม”
เขากระซิบชิดใบหูเล็กก่อนจะกัดย้ำสองครั้ง แล้วจุมพิตไล่เรื่อยลงสู่ลำคอระหง ขบเม้มฝากรอยรักเรื่อยลงไปจนถึงทรวงอกอวบอิ่มใต้เสื้อสเวตเตอร์สีครีม
“แต่ตรงนี้กำลังจะเริ่มต้น...”
“มะ...ไม่ พอก่อน”
แต่ทันทีที่ยอดทรวงถูกขบเม้ม เอมิเลียก็ตัวสั่น ครางเสียงโหย
ภาคินทร์จุมพิตต่ำลงไปยังหน้าท้องแบนราบ...และต่ำลงไปอีกนิด
มือเลื่อนลงมาแตะกระดุมกางเกงยีนส์
“ดะ...เดี๋ยว ตรงนี้ไม่ได้”
“กินอาหารก็ต้องบนโต๊ะกินข้าวสิทูนหัว”
คนหิวอาหารหลักไม่ยอมฟังคำคัดค้าน ขยับปลายนิ้วที่ปลดกระดุมสำเร็จไปจับซิป
“แค่ของหวานไม่พอแล้วล่ะ ผมคงต้องกินคุณเป็นอาหารหลัก...ให้ผมกินคุณตรงนี้ ตอนนี้นะที่รัก”

---------------------------------------------