ไร่รักษ์

เพี๊ยะ!!!
เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อส่งผลให้ใบหน้าเรียวเล็กสะบัดเพราะแรงที่ใช้ตบลงมานั้นไม่ใช่น้อยไม่สิคงเรียกได้ว่าตบสุดแรงเลยทีเดียวก็แน่ล่ะหน้าหันเสียขนาดนี้ เจ็บเป็นบ้าเลยยายพริกสดยกสวนนี่ ตบมาได้นี่หน้าคนนะไม่ใช่ลูกวอลเลย์ ดวงตาเฉี่ยวตวัดมองหน้าคนที่กำลังสร้างความเจ็บแสบบนใบหน้าเธอตอนนี้อย่างคาดโทษ
“นี่แก!! กล้ามองหน้าฉันเหรอ นังลูกคนใช้แกกล้าดียังไงมาอ่อยแฟนฉัน!!”
เสียงหวีดร้องด่าทอดังขึ้นทันทีที่ถูกดวงตาที่มัทนาเกลียดแสนเกลียดมองมาที่ตัวเองอย่างไม่เกรงกลัว เธอเกลียดนักดวงตาที่ถอดแบบมาจากแม่มัน นังคนใช้ที่กล้าอ่อยบิดาเธอจนมีมารหัวขนอย่างมันออกมานั่งท่นโท่ต่อหน้าเธอแบบนี้ เธอเกลียดมัน!!
“เสียงดังอะไรกันลูก”
“ก็นังคนใช้นี่น่ะสิคะคุณแม่! มันกล้ามาอ่อยคุณพีทแฟนมัท คุณแม่ต้องจัดการมันให้มัทนะคะ”
มัทนาหันกลับไปฟ้องทันทีเมื่อได้ยินเสียงของมารดาดังมาจากข้างหลังตัวเองก่อนจะพบว่าตอนนี้มารดาเธอเดินเข้ามาพร้อมกับบิดานั้นยิ่งทำให้มัทนาต้องยิ้มออกมาอย่างสะใจเพราะเธอมั่นใจว่าไม่ว่ายังไงบิดาก็ไม่มีทางช่วยนังสิริกานต์แน่ เพราะบิดาของเธอไม่เคยนับมันเป็นลูกด้วยซ้ำ
“ฮึ ร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด!!”
นาทนภาเอ่ยอย่างดูถูกดูแคลนเมื่อเห็นว่าคนที่นั่งกุมหน้าอยู่บนพื้นคือสิริกานต์ลูกสาวของนังวิมลนังคนใช้ที่สามีเธอเคยมีอะไรด้วยตอนเมาแต่กลับมีมารหัวขนอย่างมันเกิดมาสร้างความอับอายให้กับเธอ
ท่ามกลางเสียงด่าทอและคำเสียดสีมากมายที่พ่นออกมาจากปากของคุณผู้หญิงและคุณหนูของบ้านมันไม่ได้ทำให้กานต์หรือสิริกานต์รู้สึกอะไรเพราะเธอฟังคำพูดแบบนี้มาทุกวันอยู่แล้วมีวันไหนบ้างที่เธอไม่ได้ยินแม้กระทั้งคนใช้ด้วยกันเองยังพูดเลยด้วยซ้ำ
ทั้งๆที่เรื่องนี้คนที่ผิดไม่ใช่มารดาเธอ ตาเฉี่ยวที่ได้มาจากมารดามองไปยังร่างของผู้ที่นับว่าเป็นบิดาของเธออย่างคุณผู้ชายของบ้านดังกับรออะไรบางอย่าง
ใช่เธอกำลังรอ..........
รอว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของเธอจะทำยังไง เธอรอแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วรอตั้งแต่เล็กจนโตและสุดท้ายก็มีแค่เธอที่เจ็บตัวและลูกของเขากับภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายอารมณ์ดีขึ้นหลังจากที่ตบตีและด่าทอเธอไปแล้วเท่านั้น และนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะรอหากมันยังไม่ต่างจากทุกครั้งก็ถือเสียว่าผู้ชายคนนี้เป็นเพียงแค่คนที่บริจาคสเปิร์มให้กับมารดาเธอเท่านั้น ไม่ใช่บิดา ไม่ใช่พ่อบังเกิดเกล้าของเธอ ชั่วชีวิตนี้เธอมีเพียงมารดาคนเดียวเท่านั้น!!
“แกมองอะไร ไม่เคยเห็นหน้าฉันหรือไง!!”
เสียงแหบห้าวที่ดังออกมาจากปากของคนที่เธอรอให้เขาเอ่ยปากกับเธอสักคำมานาน วันนี้เธอได้ยินแล้วและมันเป็นคำพูดที่ทำให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันก็เป็นแค่คนที่เธอไม่รู้จักคนหนึ่งเท่านั้นเอง ดี!! ดีแล้วแบบนี้ดีแล้ว หลังจากวันนี้ วินาทีนี้เป็นต้นไปเธอจะถือว่าเธอไม่เคยรู้จักเขา ไม่รู้จักทุกคนในบ้านหลังนี้แม้แต่คนเดียว ให้ถือว่าเราสิ้นบุญสิ้นกรรมกันตรงนี้
“หึหึ”
“แกหัวเราะอะไรห๊ะ!! นังลูกคนใช้!!”
“หุบปากบ้างก็ดีนะมัทนาก่อนที่ปากเธอมันจะแดงกว่านี้เพราะมันน่ารำคาญสุดๆไปเลย”
“กรี๊ดดดดดดด แก!!”
อาจเพราะตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยเลยสักครั้งที่กานต์จะตอบโต้ไม่แม้แต่เอ่ยปากพูดด้วยซ้ำแต่วันนี้อยู่ๆก็ลุกขึ้นยืนทั้งยังคว้าเอามือของมัทนาที่กำลังวาดเพื่อจะตบลงบนใบหน้าของเธออีกครั้งเอาไว้ก่อนจะออกแรงบีบจนแน่น
“อ๊ะ! โอ้ยย!!! ปล่อยฉันนะ โอ๊ยยฉันเจ็บ คุณแม่คะ!! มัทเจ็บ!!”
เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนในห้องรับแขก เจ็บเหรอแค่นี้มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่เธอและมารดาเธอได้รับเลยสักนิด เจ็บแค่นี้ทำเป็นร้องจะเป็นจะตาย
“ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี่นะนังกานต์!! กล้าดียังไงมาทำให้ลูกฉันเจ็บแบบนี้!!”
“ลูกคนอื่นเจ็บได้แต่ลูกคุณเจ็บไม่ได้เห็นแก่ตัวกันเกินไปหรือเปล่าคุณนาทนภา”
ลูกคุณเจ็บแค่นี่คุณยังกังวลและเป็นห่วง แล้วคุณไม่คิดบ้างหรือว่าทุกครั้งที่เธอคนนี้สิริกานต์คนนี้เจ็บมารดาเธอจะเจ็บแค่ไหนทั้งๆที่คนต้นเรื่องยังนั้งเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ตรงนั้นแท้ๆ สันดานผู้ชาย มักง่าย ไร้ความรับผิดชอบ!! แบบนี้เธอไม่ได้อยากนับถือเป็นพ่อเลยสักนิดเพราะเธอไม่อยากมีพ่อน่าตัวเมีย ข่มขืนคนใช้ในบ้านแต่พอเมียจับได้ก็บอกว่าถูกอ่อย น่ารังเกียจนักจนเธอแทบอยากกรีดเลือดคืนให้ด้วยซ้ำ เพราะมารดาเธอเป็นเพียงคนใช้อย่างนั้นเหรอ คนใช้ไม่ใช่คนหรือยังไง
“นังกานต์แก!! กล้าดียังไงมาเรียกฉันแบบนี้ปล่อยลูกฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะไล่แกออก!!”
“อ๋อ ไม่ต้องหรอกเรื่องนั้น เพราะฉันออกเองไม่ต้องรอให้คุณมาไล่ ที่แบบนี้ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก รังเกียจน่ะ”