ดวงหทัยราชันย์

พรรณพิษ มักจะฝันซ้ำๆ ถึงชายหนุ่มต่างชาติคนหนึ่งอยู่เสมอจนเธอหวาดกลัวคิดว่าเขาคือวิญญาณร้ายที่ตามรังควานตน กระทั่งวันหนึ่งได้พบกับ ผีร้ายตนนี้ตัวเป็นๆ พร้อมกับเรื่องสุดช็อค เมื่อเขาประกาศว่า เธอคือเมียของเขาที่หายไป แล้วเธอจะทำเช่นไรดี จึงจะสลัดเขาพ้นไปจากชีวิตได้ เมื่อเขาช่างตื้อ และช่างยั่วให้เธอหลงใหลเสียเหลือเกิน

“ช่างมันเถอะค่ะ อะไรมันจะพังก็ช่างมัน อย่ายุ่งเลย”
“แล้วถ้ามดลูกพังล่ะ” เขาอมยิ้ม ขณะที่เธอหน้าบึ้ง ยิ่งพูดกันนานเท่าไร เธอก็ยิ่งอารมณ์พุ่งปรี๊ด
“ช่างมัน ก็แค่มดลูก ไม่เห็นมีประโยชน์อะไร ยังไงฉันก็โสดไปจนตาย”
“อ้าว แล้วลูกฉันล่ะจะเกิดยังไง” โรเมโอถามเสียงซื่อ พลางเหลือบมองญาติคนไข้รายอื่นๆ ที่กำลังซุบซิบกันอย่างสนุกปากแล้วอมยิ้ม บางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเก็บรูปของเขาและสาวห้าวประจำเมืองเอาไว้ เพื่อจะได้นำไปขยายความต่อได้อย่างถึงรสถึงชาติ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นแผนการที่เขาเพิ่งคิดได้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน มันเป็นการประชาสัมพันธ์ที่ไม่ต้องลงทุนใดๆ มากมาย ก็สามารถทำให้คนทั้งหลายรู้กันทั่วว่าผู้หญิงคนนี้มีเจ้าของแล้ว
“คุณพูดว่าอะไรนะ” พรรณพิษหน้าแดงแปร๊ดโกรธจนสั่นไปหมด
“ก็ลูกฉันไง จะอาศัยมดลูกที่ไหนมาเกิด”
“อ้อ ก็ไปกระแทกกระทั้นเอากับคนอื่นสิ” พรรณพิษซึ่งยังไม่รับรู้เหตุการณ์รอบตัวตวาดอย่างหงุดหงิดด้วยคำพูดที่ไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะตาโตอย่างตกตะลึงเมื่อพบว่าตนเองขึ้นมาเป็นพะยูนเกยตื้นอยู่บนตักอุ่นๆ ของเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“คุณทำบ้าอะไร ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยตั้งนานแล้ว แต่มีบางคนติดใจตักนุ่มเลยไม่ยอมไปไหน”


(นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์เป็นรูปเล่มมาก่อนแล้วนะคะ เนื้อหายังคงเดิมมีปรับบทบ้างเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ)