ชายาจารชน (1)

นางฟื้นตื่นมาในอีกภพ
เพื่อหาวิธีตายไปทวงถามความเป็นธรรมกับยมทูต
เขากลับใช้ทุกวิถีทางเพื่อรั้งนางให้มีชีวิตอยู่ต่อ
เพราะนางมิใช่ชายาโง่งมคนเดิม แต่เป็นชายาจารชน
ที่วันๆ คิดแต่จะหาหนทางฆ่าตัวตายหนีการอุ่นเตียงให้ตน
หึ นางช่างกล้าคิดฝัน!
-----------------------------------------------------
“ท่านอ๋อง แถวนี้มีโรงเตี๊ยมหรือไม่เพคะ”
นางคิดออกแล้ว! ร่างบางงอตัว ยกมือขึ้นกุมท้อง นิ่วหน้าแสดงอาการเจ็บปวดออกมา
“เจ้าปวดท้องกระมัง ใช้นี่ไปก่อนเถอะ หากเป็นกลิ่นของเจ้าเปิ่นหวางไม่รังเกียจที่จะสูดดม”
เซินถูเฟิงหยางไม่คิดเปิดโปงนาง เพียงเลื่อนกระโถนจากลิ้นชักไม้ข้างหน้าต่างส่งให้
หน้าหนา….หน้าหนาเกินไปแล้ว!
ใบหน้างามล่มเมืองดำคล้ำไปทั้งแถบ พ่ายแพ้ให้กับความหน้าหนาของเซินถูเฟิงหยางที่พูดจาไร้ยางอายโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสีอย่างหมดรูป
“ไม่เป็นไรเพคะ ฉิงหรูยังพอทนไหว” มือที่กดท้องคลายออก ไหล่ลู่ คอตก ตอบกลับเสียงเบาในคอ
“หากปวดมากก็อย่าได้อดกลั้นไว้ เปิ่นหวางกลัวชายารักจะเสียสุขภาพ”
‘เก็บไว้ใช้เองเถอะ ไอ้อ๋องหน้าหนา’
เถาฉิงหรูยังก้มหน้าคอตก งึมงำตอบกลับไร้ซุ่มเสียง ไหนเลยจะทราบว่ามีดวงตาลุ่มลึกคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตนอยู่
“ไม่ตอบเช่นนี้ หรือว่าเจ้าจะหลับลึกอีกแล้ว เช่นนั้นเปิ่นหวางคงต้อง…”
“ตื่นอยู่เพคะ…ตื่นอยู่” เพียงเขาขยับตัว เอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้า เถาฉิงหรูก็ผละถอยไปจนชิดผนังรถม้าอย่างเสียกิริยา
นัยน์ตาขุ่นขวางเจือความระแวดระวังจ้องมองเขาเขม็ง เกรงนักว่าเขาจะปลุกนางด้วยริมฝีปากชั่วร้ายนั้นอีก เพียงเท่านี้ก็บวมจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!
-------------------
(นิยายเรื่องนี้มี 2 เล่มจบ)