เพราะมีรัก

“อย่าดื้อกับพี่ได้ไหม วา อย่าคิดว่าวาเจ็บปวดคนเดียว พี่เองก็เจ็บปวดไม่ต่างจากวาหรอก ทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกพี่บ้าง วาหนีหายไปสองปี โดยที่พี่ไม่รู้ว่าวาหายไปไหน ไม่คิดว่าพี่เจ็บปวดบ้างหรือไง”
“พี่รุจจะเจ็บปวดทำไม ก็วาไม่ได้ทำให้พี่เจ็บปวดนี่ คนที่เจ็บปวดคือหัวใจวาต่างหากละ พี่รุจทำวาเจ็บปวด พี่รุจใจร้าย ใจร้าย” วายุสะบัดมือออกแล้วระดมกำปั้นที่แผ่นอกรุจอย่างแรงหลายทีพร้อมร้องสะอื้น ฮึก ฮึก
รุจจับมือเล็กของวาไว้ “วารู้ไหมทำไมพี่ถึงเจ็บปวดกับเหตุการณ์นั้น รู้ไหมว่าทำไม” รุจขึ้นเสียงดุเล็กน้อย จนร่างเล็กสะดุ้ง ใจจริงเขาไม่อยากร้ายให้วายุเห็น เกรงว่าคนตัวเล็กจะออกอาการหวาดกลัวเขามากขึ้น
“วา จะรู้ได้ไงละ ไม่ใช่หัวใจวาสักหน่อย” ร่างเล็กเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“เพราะว่าพี่รักวา หลงรักวาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราสองคนเจอกัน หลงรักเด็กขี้แง กลัวเข็มเย็บแผล ร้องไห้ให้พี่อยู่ข้างๆ วาจำได้...หรือว่าลืมมันไปหมดแล้ว ลืมครั้งแรกที่เราเจอกันไปหมดแล้ว”
วายุถึงกับเบิกตาโต ความรู้สึกทั้งตื่นตกใจและดีใจมากจนหัวใจจะระเบิดออกมานอกอกแล้ว ทำไมมันถึงโหมกระหน่ำหัวใจดวงเล็กๆ ถึงเพียงนี้
“บอกว่ารักวา แล้วทำไมตอนนั้นถึงหัวเราะวา ดูถูกความรู้สึกของวาด้วย ทำไม” ร่างเล็กตะคอกถามกลับไปด้วยความน้อยใจ และอยากรู้เหตุผลจริงๆ หรืออาจจะเป็นเพียงคำแก้ตัวก็ได้ ใครจะไปรู้
“ก็คนมันเขิน...นะสิ...ใครบ้างจะไม่อาย คนที่แอบรักยืนอยู่ตรงหน้า แล้วยังสารภาพว่า รัก พี่เองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ถึงได้หัวเราะไปแบบนั้น”
ดวงตาสวยเบิกตากว้างอีกครั้ง ใบหน้าเด็กหนุ่มแดงก่ำด้วยความขวยเขินและโกรธเคืองคุกรุ่น
“หัวเราะเพราะเขิน...งั้นเหรอ...นี่วาแอบรักคนบ้าแบบพี่รุจได้ไงเนี่ย” ร่างเล็กพูดพึมพำด้วยความขัดเคืองใจ หันไปจ้องมองใบหน้ารุจ มีอาการเขินนิดๆ แต่เก๊กหน้านิ่งอยู่ วายุรู้สึกอดหมั่นไส้รุจไม่ได้
“แล้วก็...ทำไมวา...ถึงรู้สึกตัวช้าแบบนี้ ทั้งๆ ที่ตัวพี่แอบรักวาตั้งแต่ตอนนั้น คอยแอบมองวามาโดยตลอด จนรู้ว่าวา แอบมองพี่ตอนเล่นบาส ทุกๆ เย็นเหมือนกัน”
“วาจะเชื่อคำพูดพี่รุจได้ไง ว่าพี่ไม่ได้พูดแก้ตัว”
รุจล้วงกระเป๋าเงินส่งให้วา “เปิดดูซิ”
วารับและเปิดออกดู รูปของตนเองอยู่ในกระเป๋าเงินของชายหนุ่ม วาเงยหน้ามองใบหน้ารุจอีกครั้ง
“ทำไม...ถึง..มี” วายุพูดอึกอักในลำคอ
“เก็บรูปคนที่รักไว้ในกระเป๋าเงิน วาจะได้อยู่ใกล้ๆ ตัวพี่ตลอดไงละ เรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจหรือไง” รุจขึ้นเสียงไม่ดังมากนัก
“พอเข้าใจอยู่ แต่ไม่คิดว่าพี่รุจจะ...เอ่อ...แอบรักวา อีกอย่างวาคิดว่าพี่คงไม่ได้โกหก...คงไม่สามารถหารูปวา สมัยมอสี่ได้ภายในไม่กี่ชั่วโมงนี่หรอก เพราะถ้าหาต้องวิ่งรถไปถึงเมืองกาญจน์”
“มันก็จริง...แต่”
“เด็กแก่แดด กล้ามาสารภาพรักพี่ตอนมอสี่ แก่แดดจริงๆ...พี่อยากให้วาสนใจการเรียนมากกว่า เพราะขืนพี่ให้คำตอบไป พี่ก็ทำอะไรวาไม่ได้อยู่ดี จะกอด จะจูบก็คงไม่ได้...พี่ไม่อยากเข้าคุกเพราะข้อหากระทำชำเรา และพรากผู้เยาว์ด้วยหรอกนะ”
วายุยืนบิดม้วนไปมา ใบหน้าและร่างกายแดงปลั่ง แล้วตอนนี้ล่ะ เขายังคิดแบบตอนนั้นอยู่หรือเปล่า ไม่อยากจะเชื่อว่าสุภาพบุรุษหน้านิ่งอย่างรุจจะออกอาการหื่นกับเขาเป็นด้วย
“พี่อยากให้วา...สารภาพรักกับพี่อีกครั้ง”
“ฝันไปเถอะ ใครจะสารภาพรักกับพี่...วาไม่ทำอย่างนั้นหรอก” เด็กหนุ่มเดินสะบัดหนีพร้อมอมยิ้มนิดๆ ด้วยความขัดเขิน บ้าไม่ทำหรอก
“อย่าเดินหนีซิ อายงั้นเหรอ พี่รอวาอยู่นะ” รุจเดินตามร่างบาง จนชายหนุ่มต้องกอดไหล่ร่างเล็กยึดเอาไว้ ไม่ให้เดินหนีเขาไปไหน
“ปล่อยซิ อายคนอื่นบ้าง มองกันใหญ่แล้วนั่น”
“ไม่เห็นแปลกตรงไหน ถ้าผู้ชายจะกอดกันกลางห้างแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วพี่ไม่แคร์สายตาคนอื่น นอกจากคนที่พี่รักเท่านั้น”
“ดังนั้นต่อไปนี้ พี่ขอสั่งห้าม...อย่าไปโปรยเสน่ห์แบบวันนี้ ห้ามทำตัวน่ารักให้ใครเห็น รู้ไหมว่าตัวเองน่ารักแค่ไหน ห้ามปลดกระดุมออกด้วย รู้ไหมมันเห็นถึงหน้าอก แล้วก็ห้ามให้เบอร์ใครเด็ดขาด โดยที่พี่ไม่อนุญาต” เพราะเขาหวง แล้วก็หึงมากด้วย ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวสั่งเสียงรอดไรฟันกรอดๆ ด้วยความขุ่นเคือง
“สั่งแบบนี้ วาก็แย่นะสิ”
“พี่ไม่สน ห้ามทำตัวน่ารักให้ใครเห็นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นละก็น่าดู”
สีหน้าวายุหน้านิ่วคิ้วขมวดของบ่งบอกถึงไม่ชอบใจ ไม่ให้ทำตัวน่ารักให้ใครเห็น ร่างเล็กจะบังคับและสั่งห้ามความน่ารักได้ย่างไร ก็มันติดตามมาตั้งแต่เกิด ห้ามได้ที่ไหนกันล่ะ