รักย้อมใจ

จิรายุไม่คิดว่าในวัยเฉียดสามสิบ ในฐานะอาจารย์มหาวิทยาลัยที่ไม่ค่อยเจอใครมากนัก วันหนึ่งจะมีหนุ่มโสดในฝันมาหมายตา และเขาไม่ได้เพียงแค่หมายตาแต่ อีริก แอนเดอร์สัน ยังหมายใจว่าจะต้องจัดการให้เธอเป็นของเขาให้ได้ แต่ใครเล่าจะยอมเป็นของเล่นให้หนุ่มหล่อพ่อรวยแบบนั้น เธอต้องสู้ และทางที่จะเอาชนะเขาก็คือการยื่นข้อเสนอเพื่อให้เขาไม่พอใจ แต่มันกลับกลายเป็นตรงข้าม...
“ขอโทษนะที่ผมบอกคุณไม่หมด ผมบอกว่าผมยินดีรับฟังข้อแม้ของคุณ แต่ผมไม่ได้บอกว่าผมจะปฏิบัติตาม” เหมือนใครเอาน้ำเย็นๆ มาสาดรดหน้า แววตาของหญิงสาวแทบจะลุกเป็นไฟ
“ข้อหนึ่ง ผมยอมรับที่จะให้มีการแต่งงานเกิดขึ้นหลังจากวันนี้หนึ่งปี เพราะสองปีที่คุณว่ามามันนานเกินไป แต่ถ้าระหว่างนั้นคุณเกิดรักผมจนโงหัวไม่ขึ้น จะเร่งให้ผมจัดงานแต่งงานเร็วขึ้นผมก็คงต้องบอกว่าเสียใจ สัญญาต้องเป็นสัญญา...และงานแต่งงานจะจัดขึ้นอย่างถูกต้องตามประเพณีและกฎหมาย โดยมีญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรับรู้และยอมรับ
ข้อสอง ผมตกลงที่จะให้คุณอยู่บ้านคุณ ผมอยู่บ้านผมตามวัฒนธรรมไทย แต่ผมมีสิทธิ์ที่จะมาหาคุณที่บ้าน เพื่อทำความรู้จักกับคุณให้มากขึ้น รวมทั้งญาติผู้ใหญ่ของคุณด้วย และเช่นกันคุณก็จะต้องไปที่บ้านของผม เพราะผมยังมีพ่อแม่ที่อยากรู้ว่าว่าที่ลูกสะใภ้ของพวกเขาเป็นใคร
ข้อสาม ผมไม่ก้าวก่ายงานของคุณแน่นอน แต่คุณจะต้องแบ่งเวลา ไม่ใช่แกล้งทำงานยุ่งจนไม่มีเวลาให้ผม ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณจะโดนเล่นงาน และที่สำคัญ ถ้าเพื่อนร่วมงานของคุณมารุ่มร่ามกับคุณบ่อยๆ ผมก็อาจมีความจำเป็นที่จะต้องก้าวก่าย
ข้อสี่ ล่วงเกินอาจจะหมายถึงลวนลาม แต่สำหรับผมแล้วการที่คนสองคนตกลงคบหากัน การกอดหรือจูบไม่ได้ถือเป็นการล่วงเกิน แต่เป็นการแสดงความรักต่อกัน เพราะฉะนั้นผมไม่รับปาก แต่ผมรับปากว่าจะไม่ทำในที่แจ้ง
และข้อห้า ผมไม่เคยดูใจผู้หญิงคนไหน คุณเป็นคนแรก และผมคิดว่าระหว่างนี้ผมคงไม่ว่างไปดูใจใครอีก ดังนั้นคุณเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้เลย ยังไงก็ไม่มีการยกเลิก” จบประโยคยาวเหยียด อีริกก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาอย่างหนักหน่วงจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวแทบจะล้มทั้งยืน
เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไปแล้ว จิรายุยังรู้สึกเหมือนปากตัวเองบวมๆ อย่างไรไม่รู้
“ไปเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ เสื้อผ้าชุดเก่าทิ้งไปเถอะ ส่วนชุดที่ผมซื้อให้เอากลับไปด้วย ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นแรกจาก...แฟน”