ตะวันร้อนซ่อนไฟร้าย

“วี..เดี๋ยว..”
ชายหนุ่มตะโกนเรียกเสียงดัง ทำให้หญิงสาวนั้นชะงักฝีเท้าหันมามองเขา แววตานั้นปรากฏบางอย่างที่มันทำให้เอเบิลนั้นหายใจแทบไม่ออก ดวงตาคู่นั้นว่างเปล่า..ใช่ มันว่างเปล่าปราศจากแววใดๆ แต่เธอไม่ได้เดินหนีไปหรือเอ่ยสิ่งใดออกมาแค่ยืนนิ่งรอให้เขาเป็นฝ่ายก้าวไปหา
“ผมไม่เจอคุณเลย..เป็นไงบ้าง..”
เอเบิลพบว่าเขาเอ่ยถามไปอย่างโง่งมสุดๆในยามนั้น เพียงเพราะเขาคิดอะไรไม่ออกสักอย่างเมื่อเห็นเรือนร่างที่เขาเคยสัมผัสนั้นมองดูผ่ายผอมลงอย่างเห็นได้ชัด กางเกงยีนส์สีเข้มแนบลำตัวที่เคยเห็นชินตานั้นดูหลวมโพรกไปจนเห็นได้ชัดเจน
“ฉันสบายดีค่ะโปรเฟสเซอร์ วินสตัน ทุกอย่างเรียบร้อยดี งานฉันเสร็จแล้ว ตั๋วก็ได้แล้ว ฉันจะบินกลับสิงคโปร์เสาร์นี้ค่ะ ขอบคุณที่ถาม”
ร่างบอบบางที่เปียกชื้นไปด้วยเกล็ดหิมะนั้นถอยห่างเขาเล็กน้อยเมื่อสบตาเขาเต็มตา รอยยิ้มจางๆปรากฏมุมปากอิ่มเล็กๆ ไหล่บางนั้นยักไปมาก่อนจะทำท่ากวาดสายตามองรอบๆและยกข้อมือเพื่อมองนาฬิกาที่ข้อมือ
“ฉันมีนัดค่ะ คุณมีอะไรจะถามอีกหรือเปล่าคะ? โปรเฟสเซอร์วินสตัน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ทวงเงินที่ให้ฉันคราวนั้นคืนหรอกนะคะ เพราะฉันใช้มันไปจนเกือบหมดแล้วด้วย ต่อให้คุณทวงก็คงไม่ได้คืนหรอกค่ะ โปรเฟสเซอร์วินสตัน”
รอยยิ้มอ่อนจางที่ไปไม่ถึงดวงตานั้นทำให้เขาถึงกับคิดอะไรไม่ออกไปหลายวินาที
“ยินดีด้วยกับงานวิจัยของคุณนะวี..”
“ขอบคุณค่ะโปรเฟสเซอร์วินสตัน”
เขานึกรำคาญคำเรียกขานที่เพิ่มระยะห่างนั่นเต็มทีแล้ว มันทำให้เขาหงุดหงิดมากทีเดียว