โฉมงามกับอสูร

"อยากได้ฉันเหรอ ฝันไปเถอะไอ้บ้ากาม ขาอ่อนฉันนายก็ไม่มีวันได้เห็นหรอก"
น้องพลอยยกนิ้วกลางใส่หน้าสกายอย่างมั่นอกมั่นใจ
"เธอกล้าดียังไงกัน"
สกายได้แต่ยืนอึ้งโมโหจนกรามกระตุกแล้วกระตุกอีก โตจนอายุ26แล้วยังไม่มีใครหน้าไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้ นอกจากแม่ทะเลแล้วยังไม่เคยโดนขัดใจเลยซักครั้ง

"จัดการเลยมั้ยครับ"
"ไว้ก่อน สืบมาให้ละเอียดว่าเป็นใคร"
"ครับ"
ลูกน้องของสกายถอยออกไปทำงานตามคำสั่งทันทีแม้จะแปลกใจเล็กน้อยที่เจ้านายปล่อยสาวน้อยตรงหน้าไปอย่างง่ายดายไม่จัดการเสียตอนนี้แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก
อารมณ์แบบนี้จัดการงานที่สั่งให้รวดเร็วที่สุดก็พอ
"แล้วจะได้รู้กันว่าคนอย่างสกายไม่ยอมให้ใครมาลบเหลี่ยมง่ายๆแบบนี้แน่เธอจะต้องได้รับบทลงโทษอย่างสาสม"

“ดีใจที่คุณมาหาผม”
สกายยิ้มอย่างทรงสเน่ห์อย่างที่สาวๆคนไหนได้เห็นเป็นต้องแข้งขาอ่อนยอมให้เขาลากไปทำอะไรก็ด้ามใจปราถนา แต่ต่างจากพลอยไพลินคนนี้ที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเอือมระอาเป็นที่สุด เธอมองเขาราวกับว่าเขาคือเชื้อโรคที่น่ารังเกียจทำเอาสกายขาดความมั่นใจไปเลย
“คุณกำลังทำให้ผมกลายเป็นคนไม่มีความมั่นใจ”
“ยังไงค่ะ”
“ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองผมราวกับเป็นกองขยะหรือเชื้อโรคอย่างที่คุณมองไง”
“นั่นอาจเพราะเป็นอำนาจเงินของคุณที่ทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นมองข้ามความเป็นจริง แต่สำหรับฉันมีสติพอที่จะมองเห็นความจริงไม่หน้ามึดตามัวเห็นผิดเป็นถูก”
“คุณพูดซะผมไม่มีดีเลย”
“ฉันมาเพราะเรื่องงานค่ะ”