ประกายรักพิศวาส

“มันเป็นใคร” เภตรายื่นหน้ามาใกล้ประกายพรึกมากขึ้น เนื่องจากอยู่ในรถก็เลยทำให้หนีไปไหนไม่สะดวก
“แค่รุ่นพี่ที่มหาลัย”
“มันเคยเป็นแฟนคุณ ทำไมผมไม่รู้”
“แล้วทำไมนายต้องรู้ทุกเรื่องของฉันด้วย”
“ผมต้องการคำตอบ ไม่อยากให้คุณพูดยั่วอารมณ์ผมตอนนี้”
“ฉันไม่ได้ยั่วอารมณ์นายสักหน่อย”
“คุณกาย”
“จะเรียกทำไม”
“มันเป็นแฟนคุณหรือเปล่า”
“เป็นไม่เป็นเกี่ยวอะไรกับนาย” ประกายพรึกยังคงสนุกกับการปั่นหัวให้เภตราหัวเสีย
“คุณกาย ถ้ายังไม่ได้คำตอบ ผมคงต้องหาคำตอบด้วยวิธีที่ผมไม่ค่อยอยากใช้กับคุณ”
“ทำไมนายจะทำไรฉันได้ นายอย่าลืมนะว่าฉันเป็นใคร ถ้านายทำอะไรฉัน นายตายแน่” ประกายพรึกไม่วายดื้อ
“ถ้าคุณไม่ตอบคำถามผมล่ะก็...”
“ทำไมนายจะทำไม”
“ผมจะจูบคุณ” ประกายพรึกอึ้งไปก่อนจะยิ้มอย่างผู้ชนะ
“นายไม่กล้าหรอก ดังนั้นฉันไม่กลัวคำขู่ของนาย” ประกายพรึกยิ้ม เธอรู้ว่ายังไงเภตราไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นกับเธอเด็ดขาด
“ผมไม่ได้ขู่”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่กลัว...อือ” ประกายพรึกอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเภตราจะกล้าจูบเธอ และจูบในรถแบบนี้ เภตราจูบปากบางอย่างหนักหน่วงเขาโมโหที่หญิงสาวไม่ยอมบอกเรื่องนายอาทอะไรนั้น เขาหงุดหงิดไปหมด ลิ้นหนาเข้าไปซอนไซภายในปากบางจนประกายพรึกเคลิบเคลิ้มจนเผลอจูบตอบไปอย่างไม่ประสา แต่ก็สร้างความพอใจให้กับเภตราเป็นอย่างมากแต่เขาต้องหยุดตัวเองให้ได้
“ทีนี้บอกผมได้หรือยัง”
“นาย...”
“คุณเคยเป็นแฟนกับนายอาทนั้นหรือเปล่า”
“ไม่เคย” ประกายพรึกรีบตอบ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเภตรา
“จริงเหรอครับ”
“เอ๊ะ ไม่เชื่อฉันแล้วจะมาถามทำไม ถ้าเชื่อยายจีจี้ก็ไปอยู่กับยายนั้นเลย” ประกายพรึกโวยายผลักร่างหนาให้ออกห่าง เภตรายอมถอยออกมาอย่างว่าง่าย
“ผมเชื่อคุณกายก็ได้ครับ”
“นายจูบฉันทำไม”
“ก็เราเป็นแฟนกัน” คำตอบนี้ทำเอาประกายพรึกพูดไม่ออก
“นายก็รู้ว่าฉันแค่ให้นายเล่นละคร”
“ผมไม่ชอบเล่นละคร”
“นี่ อย่าทำแบบเมื่อกี้อีก ไม่งั้น ฉัน ฉัน”
“ฉันอะไรครับ” เภตราถามและก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนกับคนที่เถียงไม่ออก
“ฉันยังคิดไม่ออก”
“ผมจะรอจนกว่าคุณจะคิดออกแล้วกันนะ” เภตราว่าและก็ขับรถออกไปจากบริเวณนั้นทันที