จอมใจมหาโจร

ความแค้นฝังลึกสุดหัวใจ จะจองจำเธอเอาไว้ด้วยบาปที่ตนเองไม่ได้ก่อ

ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ชายหนุ่มปรารถนา...คือสิ่งที่เธอต้องสังเวย
-------------------------------
“เท่าไหร่ถึงจะพอ...เมื่อไหร่ถึงจะให้มันจบสักที แดน...”

“อะไร...” น้ำเสียงที่ถามเขาสั่นเครือและไม่ได้ใส่อารมณ์เหมือนอย่างที่ผ่านมา
เธอไม่ได้โกรธเขา...แต่กำลังเหนื่อยและกดดันเต็มที

“ทุกวันนี้ฉันเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งที่นายให้ข้าวให้น้ำ ให้ที่ซุกหัวนอน...แต่ต้องทำทุกอย่างที่นายสั่ง ไม่อยากยิ้มก็ต้องยิ้ม ไม่อยากนอนก็ต้องนอน ไม่อยากกินก็ต้องกิน นายเคยคิดบ้างไหมว่าต่อให้ฉันเป็นสัตว์จริงๆ ฉันก็มีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึก”

“...”

“วันไหนนายอารมณ์ดีนายก็ทำดีกับฉัน พูดดีด้วย วันไหนอารมณ์เสียนายด่าฉัน แกล้งให้ฉันเจ็บตัวเจ็บใจ นายชอบบงการคนอื่น แต่เคยคิดถึงใจคนอื่นบ้างไหม...ทุกวันนี้ฉันยังคิดแล้วคิดอีกว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันต้องมารับกรรมรับเวรที่ตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร ถ้านายคิดว่าน้องสาวถูกกระทำแล้วมาทวงความยุติธรรมเอากับฉัน แล้วฉันล่ะแดน...ใครให้ความยุติธรรมกับฉันได้บ้าง สภาพฉันตอนนี้ก็ไม่ต่างกับน้องสาวนายนักหรอก” เธอยังร้องไห้ไม่หยุดในขณะที่ปริภาษต่อขานเขาอย่างเหลืออด

มาเรียมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหดหู่ได้มากมายถึงเพียงนี้ เหมือนทุกอย่างมันถึงขีดสุดของขีดสุดความอดทน และแตกพ่ายพังทลาย

มีเหตุผล มีคำพูดมากมายที่ผุดขึ้นมาโดยที่เธอไม่เคยวางแผนไว้ก่อน มันคือความในใจที่เธอเก็บกลั้นเอาไว้ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา และเรียงรายเป็นถ้อยคำแทนความรู้สึกทุกๆ อย่างในหัวใจ ในจิตสำนึกของเธอ...

“ฉันไม่ได้สนุกเหมือนกับนายหรอกนะ คนทำกับคนถูกกระทำ...มันต่างกัน เมื่อกี้ก็ด้วย จะบอกให้ว่าฉันตกใจ ฉันเป็นห่วงนายจริงๆ เพราะนายยังไม่หายดี ฉันกลัวมากๆ ตอนที่ดำน้ำลงไป กลัวว่าจะพบนายอยู่ใต้นั้น” นิ้วน้อยสั่นระริกชี้ลงไปในน้ำ เธอเริ่มสะอื้น น้ำเสียงติดขัดเมื่อบรรยายถึงตรงนั้น

แดนสรวงได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ กลืนน้ำลายลงคอ แล้วพยายามเข้าหาเธอ แต่มาเรียมปัดมือออก
“ในขณะเดียวกันถ้าได้เห็นฉันตายอย่างทรมานแบบนั้นนายคงดีใจ...แทนที่จะเสียใจเหมือนอย่างที่ฉันเป็นใช่ไหมแดน...”

“...” เขาพูดไม่ออก น้ำตาและแววตาของเธอมันจุกอัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออกในตอนนี้
และไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมถึงต้องมารู้สึกอาดูรมากมายกับคำพูดเหล่านั้นของมาเรียมทั้งที่เขาไม่ควรไปใส่ใจ ความเจ็บปวดของเธอ ความทุกข์ ความเศร้า ความอัปยศของเธอคือสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือ...
แต่ทำไมทุกถ้อยวาจาของมาเรียมถึงกรีดลึกจนความเจ็บปวดของเธอแผ่ซ่านมาถึงเขาได้ถึงเพียงนี้ หัวใจของเขาสั่นคลอนอ่อนไหวอย่างที่ไม่ควรเป็น

“นายป่วยฉันต้องดูแล นายหิวฉันต้องป้อนข้าวให้ นายเจ็บฉันต้องหายามารักษา ดึกๆ นายจะเข้าห้องน้ำฉันก็ต้องช่วย ง่วงนอนแค่ไหนถ้านายตื่นฉันไม่เคยนอนหลับ แล้วฉันล่ะ...นายทำยังไงกับฉันบ้าง...” เธอยิ้มทั้งที่น้ำตายังปริ่มล้นอยู่ไม่ขาด ในแววตานั้นดูเข้มแข็งทั้งที่อมกลืนเอาไว้ด้วยความทุกข์และความเศร้ามากมาย