อ้อมกอดเล่ห์จอมมาร

ต้อม เสกสรร หรือ แดเนียล ร็อฟเวลล์ บุตรชายคนโตของมาเฟียผู้ทรงอิทธิพลระดับโลก โดมินิก ซาเก้ ร็อฟเวลล์ กับ พราวดารา บุตรสาวเพียงคนเดียวของคุณหญิงเพียงดาว กับหม่อมหลวงอภิชาต สิรันยากรณ์
เขาเป็นชายหนุ่มผู้หล่อเหลา นัยน์ตาชวนฝัน ที่มีข่าวดังกระฉ่อนว่าเรื่องบนเตียงไม่ธรรมดา เพราะความหล่อรวยระดับ Top 10 ของโลก ทำให้สาวๆ ต่างเข้าคิวรอถวายตัวขึ้นเตียงกันอย่างไม่ขาดสาย
แต่เพลย์บอยตัวพ่อกลับไม่ชอบการผูกมัด ไม่เคยสนความรู้สึกของสาวใด เขาคั่วนางแบบดัง นางเอกฮ็อตไปทั่ว ก่อนจะสลัดพวกเธอทิ้งในเช้าวันต่อมาอย่างไม่ไยดี เพราะสำหรับเขา พวกเธอมีค่าแค่...ช่วยคลายเครียดเรื่องบนเตียงเท่านั้น


แพร แพรลานนา สิรันยากรณ์ หญิงสาววัย 22 ปี เธอเป็นเด็กกำพร้าที่คุณหญิงเพียงดาว รับมาอุปการะและส่งเสียให้เล่าเรียนตั้งแต่อายุได้ 9 ขวบ จนกระทั่งเรียนจบปริญญาโทจากสหรัฐอเมริกามาได้หมาดๆ
เธอสวยหวาน เย้ายวน ดุจดั่งดอกไม้แรกแย้ม ที่ใครต่อใครก็อยากจะครอบครอง ทุกๆ ปี เธอจะได้เจอกับเขา ผู้ชายที่ได้ฉายานัยน์ตาสีฟ้าชวนฝันของสาวๆ ทั่วโลก ! แต่สำหรับเธอเขาคือบุคคลอันตรายที่ไม่ควรจะเข้าใกล้ ทุกๆ ครั้งที่เขามองมา มันทำให้เธอสั่นและหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก
เขามันผู้ชายเจ้าชู้ จอมมั่ว คั่วสาวไปทั่วทุกที่ แต่บังอาจเอาลิ้นสกปรกนั่นมาขโมยจูบแรกของเธอ
‘หึ ! ใครว่าเขาเป็นเทพบุตรกันนะ เขามันมารร้ายจอมเจ้าเล่ห์ต่างหาก !

“ไปขึ้นรถ ! พี่มีเรื่องจะคุยด้วย” เสกสรรเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับชี้ไปที่รถ
“ไม่ ! แพรยังคุยกับพี่นาวาไม่จบ” หญิงสาวตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้แพร” เสกสรรเริ่มเดือดที่สาวเจ้าไม่ทำตาม
“ปล่อยนะ ! อย่ามาทำนิสัยป่าเถื่อนกับแพรแบบนี้” แพรลานนาสะบัดแขนออกทันทีที่ถูกอีกฝ่ายจับและดึงไปที่รถ
“ผมว่าใจเย็นๆ กันก่อนนะครับ” น่านนาวาปรามเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลอาบแก้ม
“หึ รู้อะไรไหม ? ผมว่าคุณควรกลับไปตอนที่ยังมีโอกาสดีกว่านะ” เสกสรรหันมาชี้หน้าเตือนอีกฝ่าย
“คุณจะทำอะไรผมเหรอครับ คุณแดเนียล” น่านนาวาเลิกคิ้วถามกลับอย่างไม่พอใจเช่นกัน
“ก็ทำแบบนี้ไง !” เสกสรรปล่อยมือของสาวเจ้า ก่อนจะตรงเข้าไปเหวี่ยงหมัดใส่คนปากดีทันใด
“กรี๊ดดดด พี่นาวา” แพรลานนากรีดร้องอย่างตกใจเมื่อหันกลับมาแล้วเห็นว่าน่านนาวาล้มลงบนพื้น
“ฉันสั่งให้ไปขึ้นรถไง !” เสกสรรหันมาตะคอกคนที่จะเข้าไปหาอีกฝ่าย
“หึ รู้อะไรไหม คุณเป็นคนที่ไร้เหตุผลจริงๆ” น่านนาวาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเช็ดเลือดที่ติดมุมปากออก
“แล้วไงวะ !” เสกสรรเอ่ยพร้อมกับปล่อยหมัดใส่ฝ่ายตรงข้ามอีกครั้ง
น่านนาวาเซไปนิดหนึ่ง แต่ยังตั้งหลักได้ จึงหันกลับมาปล่อยหมัดใส่อีกฝ่ายคืน
“พะ...พี่ต้อม” แพรลานนาร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นนักเลงใหญ่ล้มลง
“แก ! ไอ้นาวา !” เสกสรรลุกขึ้นพร้อมกับตรงเข้าไปจะต่อยอีกฝ่าย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะตาต้อม !” เพียงดาวเอ่ยห้ามหลานชายตัวดีเสียงดัง
“คุณเพียง” แพรลานนาดีใจที่เห็นคุณเพียงออกมาจากรถที่ลุงชื่นขับเข้ามาจอดใกล้ๆ
“แก !” เสกสรรไม่สนใจเดินตรงเข้าหาน่านนาวาอีกครั้ง
“หยุดนะต้อม ! นี่มันอะไรกันฮะ อายุตั้งเท่าไหร่แล้วทำไมถึงทำตัวป่าเถื่อนแบบนี้” เพียงดาวใช้เสียงดังอย่างเดือดดาล
“ผมขอโทษด้วยครับคุณเพียง” น่านนาวายกมือไหว้ขอโทษผู้ใหญ่
“ไม่ต้องขอโทษจ้ะพ่อนาวา ยายเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วละ ว่าหลานของยายน่ะเถื่อนขนาดไหน” เพียงดาวเอ่ยพร้อมกับจิกตามองนักเลงหัวไม้
“มานี่ !” เสกสรรเดินไปคว้าแขนของแพรลานนาให้มาอยู่ข้างๆ ตน
“ปล่อยแพรนะ ปล่อย ! คุณเพียงคะ” แพรลานนาสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่เป็นผลจึงหันไปพึ่งผู้ใหญ่
“ต้อม ! ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้” เพียงดาวเอ่ยเสียงเฉียบขาด
“ไม่ ! ผมจะคุยกับเมียผม” นักเลงใหญ่ปฏิเสธเสียงดังอย่างไม่ยอม
“งั้นกลับไปคุยกันที่เรือนใหญ่” เพียงดาวบอกอย่างเหลืออด
“แพรจะไม่คุยอะไรทั้งนั้น ถ้าพี่ต้อมไม่ขอโทษพี่นาวาก่อน” หญิงสาวบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
“ขอโทษ ! จะให้พี่ขอโทษอะไรมันฮะแพร” เสกสรรถามกลับอย่างไม่พอใจ
“นี่พี่ต้อมยังไม่รู้หรือคะว่าตัวเองทำอะไรผิด” แพรลานนาย้อนถามเสียงดังก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างรู้สึกอาย เมื่อคนที่เธอกำลังจะแต่งงานทำตัวงี่เง่าไร้เหตุผล
“หึ รักมันมากเหรอ ถึงได้ปกป้องมันขนาดนี้” เสกสรรถามกลับด้วยดวงตาแดงก่ำอย่างเจ็บใจ
“คุณเพียงคะ แพรขอยกเลิกงานแต่งค่ะ” หญิงสาวหันไปเอ่ยกับเพียงดาวอย่างทนไม่ไหว เธอรับไม่ได้ถ้าหากเสกสรรมีนิสัยป่าเถื่อนแบบนี้
“น้องแพร !” เสกสรรครางเสียงเบาหวิว
“แพรกราบขอโทษคุณเพียงด้วยค่ะ แต่แพรไม่ไหวแล้วจริงๆ” แพรลานนาเอ่ยต่อทั้งน้ำตา
“นี่รู้ว่าพี่รักพี่หวงใช่ไหมถึงได้เล่นตัวขนาดนี้ !” เสกสรรเอ่ยพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าอีกฝ่ายจะกล้าขอยกเลิกงานแต่ง
“ปล่อยค่ะพี่ต้อม แพรไม่ได้เล่นตัว แต่แพรเหนื่อยกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เจอ เหนื่อยที่พี่ต้อมเอาแต่ใจและไม่มีเหตุผลแบบนี้” แพรลานนาบอก
“แค่พี่ไม่ขอโทษมัน...แพรถึงกับจะล้มงานแต่งของเราเลยเหรอ” เสกสรรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
“ถ้าเรื่องแค่นี้ พี่ต้อมยังแยกแยะไม่ได้ ก็ไม่มีประโยชน์ที่เราจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันค่ะ” แพรลานนาบอกพร้อมกับเบือนหน้าหนี
“แล้วแพรล่ะ ? แยกแยะระหว่างผัวกับคนอื่นออกไหม ว่าใครมันสำคัญกว่ากัน” เสกสรรถามกลับ พร้อมกับปล่อยมือที่จับแขนของสาวเจ้าออกทันใด
“ผมจะทำตามที่เคยสัญญากับยาย ถ้าน้องแพรยกเลิกงานแต่งเมื่อไหร่ ผมจะไม่มาเหยียบที่ไร่นี้อีก” เสกสรรหันไปเอ่ยกับผู้เป็นยายต่อ
“ต้อม !” เพียงดาวเอ่ยเสียงเบาหวิว ไม่คิดว่าหลานชายจะจำคำขู่เล่นๆ ครั้งนั้นได้
“ผมไม่เคยเหนื่อยกับการพยายามทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเชื่อว่าผมรักเธอ แต่ผมเหนื่อยที่รู้ว่า...ต่อให้ทำไปเท่าไหร่ เธอก็ไม่ได้รักผมอยู่ดี” เสกสรรยิ้มเยาะให้กับตัวเองด้วยความรู้สึกสมเพชอย่างบอกไม่ถูก
‘พระเจ้า เขาไม่เคยรู้สึกไร้ค่ากับผู้หญิงคนไหนขนาดนี้มาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เขาจะยอมให้ผู้หญิงตรงหน้าปฏิเสธ’

...................
คำเตือน! นิยายที่เขียนแนวพาฝัน-คอมเมดี้
คนเขียนก็เป็นแค่นักหัดเขียนมือสมัครเล่น
หากคุณยังไม่เคยอ่านนิยายของ โยชิตะ-ยูริ /yochita-uri
แนะนำให้ไปโหลดตัวอย่างฟรีจาก MEB
มาอ่านก่อนจะกระทำการซื้อหนังสือและอีบุ๊กนะคะ
เผื่อว่าไม่ใช่แนวที่ชื่นชอบ
ด้วยรักและหวังดี...โยชิตะ-ยูริ