จอมไพรใจเพชร เล่ม ๓

จอมไพรใจเพชร เป็นภาคสองของ ยอดพธูคู่บัลลังก์ ที่สิงขรได้เขียนขึ้นตามคำเรียกร้องของแฟนพันธุ์แท้ที่ติดตามผลงานของ “สิงขร” มาโดยตลอด เป็นเรื่องราวของ ดาว หรือ ดาริกา ที่ยอมละทิ้งการเป็นสนมเอกของเจ้าชายแห่งเมืองลี้ลับ กลับมาเป็นตำรวจหญิงกองร้อยน้ำตาลเช่นเดิม เพียงเพราะเธอหยิ่งในศักดิ์ศรี และไม่ยอมเป็นสองรองใคร โดยถือว่า...เป็นหนึ่งในกระท่อม ดีกว่าเป็นสองในราชวัง ซึ่งเธอจะได้สมดังที่ตั้งใจหรือไม่นั้น ใครจะมาทำให้เธอเป็นเพียงหนึ่งเดียวในกระท่อม แล้วดาริกาจะได้พบกับรักแท้ หรือบัลลังก์รักของเธอหรือไม่...
ทั้งหมดจึงเป็นที่มาของเรื่องราว...จอมไพรใจเพชร หรือ บัลลังก์รักดาริกา ขอเชิญทุกท่านติดตามความสนุกสนาน เข้มข้น ครบทุกรสได้แล้วครับ และขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ
“สิงขร”

ตัวอย่างบางตอน...
สองชั่วโมงผ่านไป...
ร.อ.อภินันท์เพิ่งรู้ว่าหลงอยู่ในถ้ำเสียแล้ว เดินไปไหนเจอแต่คูหาถ้ำเท่านั้น มันไม่เหมือนหลงป่า เพราะอากาศไม่ได้ดีเอาเสียเลย เหม็นอับ เย็นชื้นเหนียวตัว มืดเป็นแห่งสว่างเป็นแห่ง
ในที่สุด...นายทหารคนสนิทก็เหนื่อยแทบทรงกายไม่อยู่ เพราะเดินเป็นเวลาสองชั่วโมงกว่าเข้าไปแล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะพบอะไร นอกจากคูหาถ้ำ หินงอกตามพื้นถ้ำและหินย้อยตามเพดานถ้ำ จึงหมายตาสันหินข้างหน้าเพื่อนั่งพัก พอไปถึงจึงหย่อนก้นลงด้วยอาการหายใจหอบถี่
พริบตานั้น...
ผู้กองอภินันท์มีความรู้สึกว่าโลกทั้งโลกนั้นหมุนคว้าง
โครม...โครม...โครม
"เฮ้ย อะไรนี่ ช่วยด้วย"
เขาตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยสัญชาติญาณ ของคนที่เจอกับสิ่งไม่คาดฝัน
"ช่วยด้วย...ช่วยด้วย"
นายทหารหนุ่มตะโกนไม่หยุด และรู้สึกว่าโดนอะไรก็ต่อเมื่อถูกรัดสามรอบเข้าไปแล้ว เขาไม่ได้ติดเป้หลังมาด้วย เพราะต้องการโรยตัวลงที่ปล่องอากาศของถ้ำอย่างสะดวกนั่นเอง เสบียงนั้นยัดกระเป๋าเสื้อ
มาเพียงมื้อเดียวเท่านั้น
สองแขนของนายทหารหนุ่ม ถูกรัดแนบติดกับลำตัวด้วยพลังอันมหาศาล ไม่มีทางที่จะกระชากปืนกล็อค หรือ ระเบิดมือเอ็ม 26 ที่นำมาถือเพื่อเกิดอาการอุ่นใจและฮึกเหิม จัดการกับมฤตยูที่รัดเขาอยู่ในเวลานี้ได้เลย เรียกว่าสิ้นสภาพแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์
"โอย...ใครก็ได้ช่วยผมด้วย ผมโดนงูเหลือมรัด ช่วยด้วย...ช่วยด้วย"
เหตุที่อภินันท์รู้ว่าเป็นงูเหลือมรัด ก็เพราะว่าโดนเข้าไปสี่รอบ จนแทบจะหายใจไม่ออก เนื้อหนืดๆเย็นชืดนั้นมีขนาดเท่าขาผู้ใหญ่เลยทีเดียว มันพลิกตัวอ้าปากแดงฉานเตรียมที่จะกลืนเขาเข้าไป และเริ่มออกแรงรัดแล้วอย่างรวดเร็ว
ครืด...ครืด...ครืด
เสียงของงูเหลือมยักษ์ขยับลำตัววงรัดแต่ละที เสียงดังหนักๆ ท้องอภินันท์แทบระเบิด ปวดหนึบที่ซี่โครง ทั้งๆที่สองแขนแนบลำตัว กันซี่โครงอยู่แล้ว เรื่องที่พยายามดิ้นให้หลุดนั้น หมดหนทางตั้งแต่เริ่มแรกแล้วเพราะแรงรัดนั้นมหาศาล
ในที่สุด...นายทหารหนุ่มลมหายใจติดขัด หมดแรง ตาเหลือกลานเข้าไปทุกขณะ ไม่มีวันที่จะดิ้นหลุดอย่างแน่นอน รอเวลาที่กระดูกลั่นกร๊อบๆ อีกไม่กี่วินาทีนี่แล้ว
"ช่วย...ช่วย...ด้วย"
มฤตยูจอมรัด อ้าปากแดงฉาน รอเพียงกระดูกเหยื่อลั่นก็กลืนเข้าไปแล้ว เพราะอุตส่าห์หนีมาลอกคราบนอนจำศีลอยู่ในถ้ำ เหยื่อยังอุตส่าห์ตามเข้ามาให้ได้รัด และอิ่มท้องถึงในถ้ำลึกแห่งนี้ ก่อนที่วาระสุดท้ายของนายทหารหนุ่มจะมาถึง นั่นก็คือการขาดใจตาย ตาเหลือกถลน กระดูกลั่นกรุ๊บ ไส้ทะลัก ปัสสาวะอุจจาระราด
ในเสี้ยวของวินาทีนั้น...
ชายหนึ่งหญิงสอง มาถึงที่เกิดเหตุอย่างพอดิบพอดี ทั้งสามต้องตะลึงงันต่อภาพนั้น ซึ่งเจ้าเหลือมยักษ์กำลังรัดเหยื่อที่เป็นคน คือ ร.อ.อภินันท์ นายทหารคนสนิทของผู้ช่วยทูตทหารนั่นเอง
ร.ต.ต.หญิงดาริกากระโจนเข้าใส่ ด้วยสัญชาติญาณของนายตำรวจหญิงที่ใจถึงที่สุด พร้อมตระหวัดปากกระบอกปืนสงครามยิงเร็ว จะยิงรัวใส่ศีรษะงูเหลือมยักษ์ต้องชะงัก
"ดาวอย่ายิง จะโดนผู้กองอภินันท์"
ร.ต.ต.หญิงดาลัดตะโกนลั่น
นายตำรวจหญิงจำต้องหยุด ขยับถอยตะโกนถามทันควัน...
"แล้วจะทำยังไง"
รณภพ เหราพันธุ์ จำใจต้องขยับเข้าไปชิด โดยที่เจ้าตัวไม่อยากจะเปิดเผยอาวุธชนิดนั้นให้ใครรู้เลย แม้แต่ดาริกากับดาลัดเอง เพราะเขาไม่พึงใจเอาเสียเลย ปฏิเสธตลอดเวลาว่าไม่ใช่ลิง แต่ก็ต้องแสดง ไม่เช่นนั้น ร.อ.อภินันท์ไม่รอดแน่
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วโว้ย"
พริบตานั้น...รณภพ ขยับมือขวาไปที่หูขวา คว้าได้สิ่งนั้นซึ่งเล็กแทบมองไม่เห็น เหน็บที่หูขวา แต่พอดึงออกมาแล้ว กลับมีเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งนิ้ว ยาววาเศษ เป็นเหล็กกล้าสีเลื่อมลึกปีกแมลงทับ แล้วฟาดใส่ศีรษะงูเหลือมยักษ์นั้นเบาๆ แต่เสียงดังปานซุงกระทุ้งประตูเมืองเลยทีเดียว
ตึง
โครม ม ม
ในวินาทีนั้น...ปรากฏว่า ศีรษะเจ้าเหลือมยักษ์ฟาดลงกับพื้นเสียงดังหนักๆ สะท้อนสะท้านภายในถ้ำแห่งนั้น พบว่าศีรษะของมันแหลกเละ ไม่ผิดโดนกระหน่ำด้วยท่อนเหล็กเท่าน่อง ทั้งๆที่รณภพฟาดด้วยกระบองเหล็กกล้าเล็กนิดเดียว เพียงเบาๆเท่านั้น ผลที่ออกมากลับเหลือเชื่อ
รณภพถึงกับตะลึงลาน ที่ผลงานของกระบองมหัศจรรย์ออกมาหนักหนาสาหัสถึงปานนั้น ใจจริงแล้วเขาไม่อยากจะฆ่าให้แหลกเละถึงเพียงนี้ ต้องการเพียงให้มันคลายวงรัด ร.อ.อภินันท์เท่านั้น ฟาดไปเพียงเบาๆเท่านั้นเอง
"พระเจ้าช่วย...รณภพคุณทำอะไรเนี่ย"
ดาลัดหลุดปากถามออกมา
รณภพเก็บท่อนเหล็กไว้ที่เดิม เหลือเพียงอันนิดเดียว ยังติดหนึบที่หูเหมือนติดด้วยกาวช้าง เขาไม่ตอบคำถามของดาลัด แต่รีบออกคำสั่ง...
"เร็ว รีบเอาผู้กองอภินันท์ออกมาปฐมพยาบาล"
ดาริกากับดาลัดกระโจนเข้าไปรื้อซากงูเหลือมยักษ์ทิ้ง เอาร่างของ ร.อ.อภินันท์ออกมา แล้วช่วยกันหิ้วปีกทั้งสองข้าง
"โอย...เจ็บเหลือเกิน สวรรค์ช่วยผมแล้วหรือนี่"
นายทหารหนุ่มพึมพำเสียงแหบโหย
ดาริการีบกรอกเสียงใส่รูหูซ้าย...
"สวรรค์ที่ไหนกัน รณภพต่างหากที่ช่วย"