จอมไพรใจเพชร เล่ม ๔

ใครที่ชื่นชอบนิยายการผจญภัยในป่าใหญ่ไพรกว้าง ซึ่งมีสิ่งมหัศจรรย์พันลึกซุกซ่อนตลอดจนวิธีการเอาตัวรอดในป่า ต้องไม่พลาด...จอมไพรใจเพชร ซึ่งเป็นการนำเสนอเรื่องราวการค้นหาสมบัติลูกพระอาทิตย์ ของคณะทูตญี่ปุ่นที่ร่วมกับรัฐบาลไทยนำแผนที่ลายแทงย้อนรอยประวัติศาสตร์สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง หรือสงครามมหาเอเชียบูรพา โดยมีตำรวจหญิงจากกองร้อยน้ำตาล ซึ่งดาวหรือดาริกาเป็นหัวหน้าชุดมาทำหน้าที่อารักขาครั้งนี้ แล้วเธอก็ได้พบรักครั้งใหม่กับเขาซึ่งเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง แต่ทว่า...เขากลับกลายเป็นจอมไพรใจเพชรของเธอ และทุกคนในที่สุด
คณะนี้ต้องพบกับเรื่องราวที่ตื่นเต้น แปลกประหลาด น่าหวาดหวั่นสะพรึงกลัวสารพัด และสุดท้ายพวกเขาได้ค้นพบสมบัติอะไร จากการเดินย้อนรอยประวัติศาสตร์ที่ผ่านมานานถึงเจ็ดสิบปีในครั้งนี้บ้าง
ทั้งหมดจึงเป็นที่มาของเรื่องราว...จอมไพรใจเพชร หรือ บัลลังก์รักดาริกา ขอเชิญทุกท่านติดตามความสนุกสนาน เข้มข้น ครบทุกรสได้แล้วครับ และขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ
“สิงขร”
(จอมไพรใจเพชร เป็นภาคสองของ ยอดพธูคู่บัลลังก์ หรือ ยอดพธูคู่สวาท ที่สิงขรได้เขียนขึ้นตามคำเรียกร้องของแฟนพันธุ์แท้ที่ชื่นชอบและติดตามผลงานของ “สิงขร” มาโดยตลอด)

ตัวอย่างบางตอน...
ดาริกาหันมาจ้องหน้ารณภพ..."นายนี่ยังไง ให้เขาค่อนขอดนินทาอยู่ได้"
"อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ เช้านอนคว่ำสายนอนหงาย ทำหูทวนลมง่ายจะตาย ตกบ่ายนอนอู้ไม่รับรู้ใดๆ"
"กลอนนายไม่เห็นจะเข้าแก๊ป" ดาริกาต่อว่า
"ผมก็ว่างั้น ตกลงผมจะนอนเสียที่นี่"
"ไหนนายว่าจะคุยกับผีไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นสักตน"
"ดาว ดาลัด ผมเชื่อแน่ว่าเวลานี้เจ้าที่ปิดปากถ้ำ เราจึงมองไม่เห็น ผมจะหาทางเปิดปากถ้ำให้ได้ คุณสองคนแน่ใจว่าไม่กลัวลำบากนะ"
"แน่ยิ่งกว่าแน่เสียอีก"
เธอทั้งสองตอบเป็นเสียงเดียวกัน
ดาลัดเอ่ยขึ้นอีก..."ผีที่คุณจะคุยด้วยเป็นผู้กองจิตร หรือเป็นผีป่านางไพรที่นี่"
"ทั้งสองอย่างนะแหละ"
"งั้นก็คุยเสียตอนนี้ซิคะ"
รณภพเดินไปหย่อนก้นที่สันหิน แล้วบอกกับสองสาวว่า..."คุณสองคนนั่งข้างหลังผม รอจนมืดสนิทเสียก่อน เพราะกลางคืนเป็นของมันกลางวันเป็นของเรา"
ดาริกากับดาลัดรีบขยับไปหาที่นั่งทางด้านหลังของเขา โดยช่วยกันกลิ้งขอนไม้มาจนชิด แล้วนั่งลงด้วยอาการสงบ
กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง บรรยากาศรอบกายนั้นมืดสนิท เพราะอยู่ใต้ต้นไม้ร่มครึ้ม แสงจันทร์
เขาทำสมาธิแล้วหลอมใจเป็นหนึ่งเดียวกับกระบองเหล็กโลกันตร์ แล้วเปล่งเสียงออกมา...
"เราอยากพบเจ้าจันทิรา เชิญท่านปรากฏตัวด้วย"
ฉับพลันทันใดนั้น...
แสงสีเขียวเมลืองก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า แล้วเรือนร่างที่อยู่ในชุดสาวโบราณห่มสะไบเฉียงก็ปรากฏให้รณภพเห็น แต่ดาริกากับดาลัดมองไม่เห็นเป็นรูปเป็นร่าง เห็นเพียงเงาวูบวาบเท่านั้น ทั้งยังไม่ได้ยินเสียงนางด้วย ใบหน้านางนั้นงามผุดผาด พร้อมกับเอื้อนเอ่ยสำเนียงโบราณแปร่งหูว่า...
"ท่านสัตบุรุษสุดเสน่หา ท่านหมดปัญญาใดถึงเรียกใช้ข้า"
รณภพรีบค้อมศีรษะ..."ผมรบกวนเจ้าแม่เรื่องประตูถ้ำ"
"อ้อ..."
"ผมทำเพื่อบ้านเมือง ไม่เคยเบียดบังอะไรๆมาเป็นของตนเองเลยสักครั้ง สมบัติที่ถูกฝังอยู่ในถ้ำจะต้องตกเป็นของแผ่นดิน ไม่ทราบว่าผีสางมลางดงตนใดปิดปากถ้ำ เจ้าแม่ช่วยบอกที"
นางตะเคียนยิ้มนิดหนึ่ง...
"เราไม่อาจยุ่งด้วยในเรื่องนี้เพราะ ทางหนูก็หนูไต่-ทางไหน่ก็ไหน่เดิน"
ไหน่ คือกระรอก
"แต่จะบอกใบ้"
เขาต่อให้เพราะได้ยินจนชิน
นางตะเคียนหัวเราะคิก..."รู้ทันแฮะ นี่ท่านเปลี่ยนความคิดเสียเถอะ"
"ทำไมล่ะครับ"
"ท่านเจอศึกใหญ่เสียแล้ว ถ้ำแห่งนี้เป็นถ้ำใหญ่โต กลายเป็นที่กักกันของนาคีพิลาศ"
"นาคีพิลาศเป็นใคร"
รณภพถามในทันที โดยที่ดาริกากับดาลัดตั้งใจฟัง ซึ่งได้ยินแต่เสียงของรณภพเท่านั้น
"เป็นบุตรีของพญานาคา แต่นิสัยไม่ดีจึงถูกเนรเทศมาอยู่ในถ้ำแห่งนี้ เพราะข้างในถ้ำมีวังน้ำให้นางได้เล่นด้วย ประตูถ้ำจึงถูกนางปิดตาย"
"เรื่องนาคีนาคาพวกนี้มันเป็นเรื่องที่แขกแต่งขึ้นนะเจ้าแม่ จะเป็นจริงได้ยังไง"
"งั้นเรื่องนรกโลกันตร์ก็เป็นเรื่องที่แขกแต่งขึ้นเหมือนกัน ทำไมท่านเห็นท่านท้าวสุรคตล่ะ ทำไมกระบองเหล็กโลกันตร์ของท่านแสนจะวิเศษล่ะ"
เขาอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็พูดออกมาแบบไม่ค่อยจะเชื่ออยู่ดี...
"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว จริงก็จริง งั้นแปลว่าถ้ำแห่งนี้โดนพญานาคีพิลาศยึดครองไปแล้ว"
"ถูกต้อง ท่านสัตบุรุษถอยเสียเถอะ"
"ถอยทำไม"
"อ้าว ท่านไม่ควรต่อกรกับนาคีพิลาศนะ พิษเยอะจะบอกให้ ตกลงท่านจะถอยนะ"
"ไม่ถอย คนอยู่ส่วนคน ผีอยู่ส่วนผี นาคีนาคาควรจะอยู่เมืองบาดาล มาอยู่ถ้ำนี้ทำไม"
"งั้นเรานางตะเคียนก็จะขอกลับไปอยู่ในที่ของเราเหมือนกันนะ"
"ก่อนไปบอกผมหน่อยซิ จะเปิดปากถ้ำนาคีพิลาศได้ยังไง"
"ไม่น่าถาม"
"อ้าว...ถ้าผมรู้ผมจะถามหาพระแสงของ้าวทำไม"
"ท่านพูดอะไรข้าไม่เข้าใจ"
"อย่าเข้าใจเลยครับ มันเป็นภาษาของมนุษย์ บอกผมสักนิดเดียวพอ"
นางตะเคียนถอนใจนิดหนึ่ง..."งูเหลือมพ่ายแพ้เชือกกล้วยฉันใด นาคีนาคาพ่ายแพ้..."
"เชือกไนล่อนฉันนั้น"
"ท่านพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ"
นางตะเคียนถามอีก
"นาคีพ่ายแพ้อะไรครับ"
"ไม่น่าถาม ก็ตัวแดงๆบินอยู่บนฟ้าไง"
"อ๋อ...งั้นนาคีพ่ายแพ้แอร์เอเซีย"
เพี้ยะ
"โอ๊ย ตบผมทำไมดาว"
"ก็นายพูดเล่นกับเจ้าแม่ตะเคียนทำไม"
"ผมไม่ได้พูดเล่นนะดาว เจ้าแม่ตะเคียนบอกใบ้ว่า นาคีพ่ายแพ้ตัวแดงๆบินอยู่บนฟ้า มันก็เครื่องบินแอร์เอเซียไม่ถูกอีกหรือ"
"นายเจตนาจะกวนเจ้าแม่ ฉันกับดาลัดยังรู้เลยว่า บินอยู่บนฟ้าตัวแดงๆนั่นคือครุฑ เพราะในตำนานนั้นครุฑเอาชนะนาค"
"อ้อ...เหรอ"
"ยังจะกวนอยู่อีก เดี๋ยวหยิกเนื้อขาดเลย เร็ว...พูดจากับเจ้าแม่ตะเคียนให้ดีๆแสดงออกด้วยความเคารพด้วย"
ดาริกาออกคำสั่ง
นางตะเคียนหัวเราะคิก..."คู่ซ้อนอิงอุ่นของท่านนางนี้ดุจัง แต่รูปร่างหน้าตาน่ารักดีนะ แต่คู่ซ้อนอิงอุ่นอีกคนเยือกเย็น วงพักตร์สวยเด่นดุจเดือนเพ็ญ"
รณภพทำหูทวนลมเสีย ไม่ยอมต่อความยาวสาวความยืดเรื่องคู่ซ้อนคู่อิงใดๆทั้งสิ้น กลับพึมพำงึมงำให้ได้ยินเพียงคนเดียว...
"จะไปหาครุฑที่ไหนมาปราบนาคีละเนี่ย ที่นี่ก็อยู่ไกลวิมานฉิมพลี ไกลเขาไกรลาสเสียด้วยสิ จะมีก็แต่ใบเล็บครุฑที่เขาเอาใส่แกงคั่วไก่เท่านั้น หรือจะไปเอาตราครุฑในหนังสือราชการต่างๆมาแปะหน้าผากแบบผีจีน นาคีอาจกลัวก็เป็นได้"
"ท่านสัตบุรุษ... ดูท่านไม่ค่อยจะเชื่อเรื่องเหล่านี้สักเท่าไหร่นะ ถึงได้พูดเล่นอยู่เรื่อย"
อะไรวะ เราพูดอยู่ในลำคอยังได้ยินอยู่อีก จริงสิ...ลืมไปว่านางเป็นกึ่งเทพกึ่งนางไม้ นินทาปุ๊บเข้าหูปั๊บเลย
"เชื่อสิ ไม่เชื่อได้ไง แล้วนี่จะไปหาครุฑได้ที่ไหน"
"หญ้าปากคอกแท้ๆ"
"หญ้าปากคอกอะไรครับเจ้าแม่"
"ท่านอย่าทำเป็นไม่รู้อะไรเลย ข้าต้องไปแล้ว ครุฑอยู่ที่หูท่านนะแหละ"
ว่าแล้ว...นางตะเคียนทองก็หายวับไปกับตา
"ครุฑอยู่ที่หูเรา ไม่เข้าใจว่ะ เข้าใจแต่ว่าปากเจ่อเป็นครุฑเพราะโดนหมัดเท่านั้น"
รณภพพึมพำออกมา แล้วถ่ายทอดทุกคำพูดที่เขาสนทนากับนางตะเคียน ให้ดาริกากับดาลัดฟังทุกประโยคด้วย
ดาริกาเองก็ทวนคำพูดของนางตะเคียนประโยคนั้นเช่นกัน...
"ครุฑอยู่ที่หูได้ยังไง"
ดาลัดรีบโพล่งขึ้น..."ฉันว่าหมายถึงกระบองเหล็กโลกันตร์ก็ได้นะรณภพ เพราะคุณเคยเนรมิตทำเป็นไม้ค้ำถ่อได้เลย และทำเป็นอะไรๆได้ตั้งหลายอย่าง ล้วนมีอิทธิฤทธิ์ทั้งสิ้น แล้วจะทำเป็นครุฑไม่ได้เชียวหรือ"
"จริงด้วย..."
หนุ่มน่านถึงบางอ้อในบัดดล
"จริงๆด้วย นายไม่น่าเจอหญ้าปากคอกเลยนะ ท่านสัตบุรุษซามูไร"
ดาริกาพูดพลางหัวเราะร่วนในวาทะของตนเอง กลับต้องสะอึกเมื่อรณภพตอบโต้ทันควัน...
"แน่นอน...ข้าน้อยมันด้อยปัญญา ขอบคุณที่พระสนมเอกดาริกาทรงชี้แนะ"
"รณภพ! ไอ้คนไม่รักษาสัจจะ ไหนจะไม่พูดเรื่องนี้อีก"
เธอตะคอกใส่หน้าเขาด้วยอาการโกรธจัด