ลิขิตรักคนเถื่อน

“ถึงจะเป็นแค่ลูกบุญธรรมของคุณพ่อ แต่ก่อนที่ท่านจะสิ้นลม ท่านได้ฝากฝั่งให้ผมดูแลคุณ แล้วผมก็ดันรับปากท่านไว้แล้ว”
หญิงสาวยังคงนิ่งฟังข้อเสนอของชายหนุ่ม ยังไงเสียบิดาก็รักนายคนนี้มาก ยังไงเสียคำสั่งเสียของท่านก็เป็นสิ่งสำคัญ
“แต่มีข้อแม้ ถ้าคุณจะอยู่กับผม คุณต้องทำตามคำสั่งของผม เลิกนิสัยคุณหนูเอาแต่ใจเสีย แล้วก็หัดทำงาน ไม่ใช่มานั่งกินนอน ใช้เงินเป็นเบี้ยเหมือนที่ผ่านมา” พูดไปทั้งที่รู้ว่าคำตอบที่จะได้กลับมานั้นคืออะไร
“ไม่” เมชญาพัชญ์ขัดขึ้นมาทันควัน ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเผยให้เห็นปลายจมูกดื้อรั้นที่เป็นลักษณ์เฉพาะตัวของหญิงสาว
“งั้นก็เดินไปให้พวกหื่นเมื่อคืนข่มขืนก็แล้วกัน” เขื่อนเพชรบอกอย่างไม่ใยดี
“กรี๊ด!...” หญิงสาวร้องลั่นพร้อมด่าทอด้วยความโมโห “ไอ้บ้า! ไอ้เถื่อน!...วิญญาณของคุณพ่อต้องไม่ให้อภัยนาย ฉันจะจุดธูปไปฟ้องท่าน”
“คุณพ่อท่านแยกแยะได้ ไม่ฟังคุณหรอก” เขาเอ่ยเรื่องจริง เพราะที่ผ่านมาหญิงสาวพยายามที่จะใส่ร้ายเขาให้บิดาฟังเสมอแต่แล้วก็กลายถูกท่านสั่งสอนกลับมาเสียอย่างนั้น
“อีกอย่างผมชื่อเขื่อน ไม่ใช่เถื่อน” รอยยิ้มมีชัยที่มุมปากสร้างความเจ็บใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เกิดมาพยายามจะเอาชนะเขาแต่ก็ไม่เคยได้สักครั้ง