พาข้ามภพ ให้มาพบรัก

“คะ...คุณบอกว่า นี่คือ ร.ศ. ๑๒๔” ภัทรฉัตรทวนคำบอกเล่าของอีกฝ่ายอย่างตกใจ นี่มันเรื่องบ้าอะไร เธอหลับไปในพ.ศ. ๒๕๖๐ แต่ตื่นใน ร.ศ.๑๒๔ เธอหลับจนย้อนเวลากลับมาเป็นร้อยปี บ้า! บ้าที่สุด!

“คุณล้อฉันเล่นใช่ไหม”

“ล้อเล่นหรือ แล้วแบบนี่ล้อเล่นหรือไม่เล่า” ท่านชายดลเอื้อมไปไปจับข้อมือเล็กของอีกฝ่ายและกำไว้แน่น “ฉันเป็นเพียงวิญญาณหล่อนก็รู้ ถ้าล้อเล่นเหตุใดฉันถึงจับหล่อนได้”

หญิงสาวมีท่าทีร้อนรน พยายามหาข้ออ้างต่างๆมาให้อีกฝ่ายฟัง แต่ดูเหมือนจะฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย “ฉันตายไง! หลับจนตาย!”

“หล่อนลองจับหัวใจของหล่อนดูซี...ตัวหล่อนยังอุ่นกว่าฉันตอนนี้เสียอีกจะตายได้อย่างไร” ภัทรฉัตรกุมหน้าอกของตัวเองโดยทันที หัวใจของเธอยังคงเต้นแรง ชีพจร ลมหายใจ ทุกอย่างปกติหมด ภัทรฉัตรเงยหน้ามองท่านชายที่นั่งหน้าเครียดตรงหน้า

“แล้วเรามาที่นี่ยังไง”

“ฉันไม่รู้”

“แล้วเรามาทำอะไร”
“ฉันไม่รู้”

“แล้วฉันจะได้กลับไปไหม”

“ฉันไม่รู้”

“โอ้ย!! แล้วฉันจะทำยังไงต่อ” หญิงสาวบนเตียงกว้างร้องโวยวายตีโพยตีพายเสียยกใหญ่ จนหม่อมเจ้านภดลวัฒนเดชต้องจับมือเธอไว้และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม

“ใจเย็นก่อนเถิด ตอนนี้เรายังไม่รู้ใช่ว่าต่อไปจะไม่รู้ เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าตอนนี้เราควรจะทำอย่างไรต่อ”

“เรา” น้ำเสียงและแววตาที่ปนไปด้วยความสงสัยถูกส่งไปยังหม่อมเจ้านภดลวัฒนเดชทันที

“ใช่ หล่อนกับฉัน” ท่านชายดลเน้นเสียงนักแน่นเป็นการย้ำเธอ “เราหาทางกลับไปไม่ได้ หล่อนก็ต้องอยู่ที่นี่”

“อยู่ที่นี่ อยู่ยังไง...”

“ชู่...ฟังผู้ใหญ่พูดให้จบเสียก่อน” ท่านชายดลเอ่ยปากห้ามหล่อน “ฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้คืออีกหนึ่งเดือนจากนี้ฉันจะตาย”

“ตาย!”

“ใช่ ฉันไม่รู้ว่าการที่เรากลับมาที่นี่อีกครั้งเพราะเรื่องนี้หรือไม่ แต่ในเมื่อตอนนี้หล่อนกลับไปยุคของหล่อนไม่ได้ หล่อนก็ต้องอยู่ที่นี่...ในฐานะหม่อมของฉัน”

“หม่อม...เมียน่ะเหรอ!?” ท่านชายดลทำเพียงพยักหน้าเล็กน้อย

“หล่อนเข้ามาอยู่ในห้องฉันแค่นี้ก็นับว่าประหลาดสำหรับคนที่วังนี้แล้ว ไม่เคยมีหญิงใดเคยเข้าห้องนี้...และฉันก็ซ่อนหล่อนไว้ในห้องนี้ตลอดเวลาไม่ได้” ท่านชายกุมมือบางไว้และลูบปลอบหญิงสาวที่ดูเหมือนน้ำตาจะคลอเบ้าเสียแล้ว

“เราจะหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไปด้วยกัน ฉันรับรองว่าหล่อนจะได้กลับบ้าน แล้วตลอดเวลาที่อยู่นี่ฉันจะดูแลหล่อนเอง เชื่อใจฉันนะภัทรฉัตร” นี่ไม่ใช่คำหมั่นสัญญาแต่เหมือนคำขอร้องจากท่านชายผู้สูงศักดิ์เสียมากกว่า เขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่รับได้ยากสำหรับหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า แต่ขอแค่เพียงเชื่อใจเท่านั้น เขาจะทำทุกอย่างให้ดี

“นี่ยังมืดอยู่ หล่อนนอนพักเถิด รุ่งสางเมื่อใดค่อยคุยกันอีกที” ภัทรฉัตรรับคำอย่างว่าง่ายร่างบางเอนตัวลงบนหมอนใบเดิม ภายในใจภาวนาให้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายพอเธอตื่นมาเธอจะได้กลับบ้าน แต่นั้นคงเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆของเธออีกตามเคย...


“ตื่นเถิด หล่อนต้องเตรียมตัว” เสียงที่กล่อมเธอให้หลับเป็นเสียงเดียวกับที่ปลุกให้เธอตื่นอีกครั้ง ดวงตามกลมค่อยเปิดและกระพริบตาถี่ๆ ใบหน้าชายที่นอนอยู่ข้างๆตอกย้ำเธอได้เป็นอย่างดีว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง

ท่านชายเจ้าของห้องชันตัวขึ้นนั่งแผ่นหลังกว้างพิงกับหัวเตียงเหม่อมองไปยังหน้าต่างที่กำลังเปิดรับแสงของวันใหม่ เธอเองก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งข้างๆเขา นานพอสมควรที่ต่างคนต่างเงียบจนภัทรฉัตรรับรู้ว่าคงไม่ใช่เพียงเธอคนเดียวที่ปรับตัวไม่ทัน แม้แต่ชายข้างๆที่ดูมีแผนอยู่ในมือก็คงตั้งรับไม่ทันเช่นกัน

“หล่อนอยู่ที่นี่ หล่อนต้องเรียกฉันว่าท่านชายหรือฝ่าบาท ตอบรับเพคะ แทนตัวว่าหม่อมฉันอย่างที่คนอื่นปฏิบัติ แต่เวลาหล่อนอยู่กับฉันลำพังก็ประพฤติตัวปกติอย่างที่หล่อนคุ้นเคย ฉันไม่อยากให้ใครมองหล่อนว่าไร้มารยาท หล่อนเข้าใจฉันใช่ไหม” ภัทรฉัตรพยักหน้ารับอย่างเซื่องซึมต่างจากภัทรฉัตรคนเดิม จนคนพูดเริ่มใจเสีย

“เวลาพูดก็ค่อยๆพูด อย่างเถียงหรือขัดคนอื่นโดยเฉพาะฉัน หล่อนยังเด็กพูดให้เพราะเข้าไว้คนอื่นจะได้เอ็นดู เวลาเดินค่อยๆเดิน เวลาลุกเวลานั่งต้องสำรวมกิริยา หล่อนเข้าใจที่ฉันพูดไหม” ภัทรฉัตรหันหน้ามองใบหน้าคมของชายข้างๆที่พยายามพร่ำบอกเธอ

“คุณให้ฉันเป็นทาส เป็นบ่าวไพร่อะไรก็ได้นะ ไม่ต้องให้ฉันเป็นหม่อมหรอก” ภัทรฉัตรปฏิเสธฐานะที่อีกฝ่ายมอบให้ ฐานะเช่นนั้นมันไม่เหมาะกับเธอเลย ไม่แม้แต่จะคู่ควรเสียด้วยซ้ำ

“ฉันไม่ยอมให้ใครมาออกคำสั่งหรือชี้นิ้วสั่งหล่อนเป็นอันขาด เป็นหม่อมของฉันเถิดเพื่อความสบายใจของฉัน...ถือเสียว่าฉันขอ” ท่านชายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบที่แสนจะอ่อนโยน จนภัทรฉัตรนิ่งเงียบไป เธอไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ยอมรับเช่นกัน แต่นาทีนี้เธอจะทำอะไรได้

“เอาเถิดฉันเข้าใจ อีกครู่ฉันจะพาบ่าวมาแต่งตัวให้หล่อนเสียใหม่” ท่านชายเดินออกไปจากห้องนอนทิ้งหล่อนให้อยู่กับตนเองสักครู่ ไม่นานก็มีหญิงวัยชราเข้ามาในห้องบอกว่าจะมาแต่ตัวให้และไม่เอ่ยถามอะไรหล่อนอีก ดูเหมือนหม่อมเจ้านภดลวัฒนเดชคงก็กำชับกับบ่าวสูงวัยผู้นี้มาอย่างดีว่าอย่าถามหรือสงสัยอะไรในตัวเธอ

ภัทรฉัตรอยู่ในชุดโจงกระเบน มีผ้าคาดรัดอก ชายข้างหนึ่งพาดบ่าทิ้งชายลงไปข้างหลังเป็นสไบ ผมที่ถูกรวบถูกปล่อยให้ยาวสลวย ไม่ทันได้เอ่ยอะไรหญิงวัยชราก็ทำท่าจะเดินออกจากห้องเสียแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” ภัทรฉัตรพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กับหญิงชราที่น้อมรับและยิ้มตอบเธอกลับมา

เมื่อร่างของหญิงชราพ้นประตูร่างสูงใหญ่ของเจ้าของวังก็ก้าวเข้ามาภายในห้องกว้างแทน

“หล่อนพร้อมหรือยัง” ภัทรฉัตรเอาแต่ก้มหน้ามือทั้งสองประสานกันจนแน่น การก้าวออกจากห้องนี้ก็เหมือนกับการก้าวเข้าสู่โลกอีกใบที่เธอไม่รู้จัก

“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้ภัทรฉัตร” ท่านชายดลยื่นมือกร้านไปตรงหน้าของหญิงสาวที่กำลังเศร้าหมองและเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด มือบางที่สั่นเล็กน้อยถูกวางทาบลงบนฝ่ามือกร้านของอีกฝ่าย

“ไปเถิด...เชิดหน้าขึ้นและยิ้มเข้าไว้ ตอนนี้หล่อนเป็นหม่อมของฉัน ภัทรฉัตร”