Horizon Away รักนี้สุดขอบฟ้า

#สุดขอบฟ้าแวร์ซาย

รักของผมคือการหลบหนี รักของเขาคือการกักขัง

“ทำไมตอนนั้นถึงหักหลังฉัน?!!“
เสียงตวาดด้วยความเกรี้ยวกราวไม่ได้สร้างความพรั่นพรึงให้ผมเท่าไหร่นัก ผมเพียงโคลงศีรษะไปมาสองสามทีก่อนจะหันกลับไปสบดวงตาสั่นไหวที่มองมาราวกับต้องการคำแก้ตัวไปเยียวยาหัวใจแตกร้าวของตัวเอง
นี่อย่าบอกนะว่าเขาตามหาผมให้ควั่กเพราะยังมีความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าเรื่องพวกนั้นอาจจะไม่ใช่ฝีมือของผมทั้งที่หลักฐานทุกอย่างมันทนโท่ขนาดนั้น
ผมยักไหล่ ตอบกลับไปง่าย ๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร
“ใครให้ผลประโยชน์กับผมมากกว่าผมก็อยู่ฝ่ายนั้นแหละ“
คนได้คำตอบนิ่งไป ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายความปวดร้าวออกมาชั่วพริบตาก็เปลี่ยนกลับเป็นเย็นชาตามเดิม ก่อนเสียงหัวเราะเยาะ ๆ ในคอจะดังขึ้น
“ฉันโง่สินะที่คิดว่านายรักฉันจริง ๆ“
คำถามนั้นไม่ได้ทำให้ผมแสดงปฏิกิริยาอย่างอื่นนอกจากมองสบดวงตาคู่นั้นนิ่ง ๆ
รัก??
ของแบบนั้นช่วยให้อิ่มท้องไหมล่ะ??
“แล้วผมเคยพูดว่ารักคุณด้วยหรือ?“
จำไม่ยักได้ว่าเคยพูดคำนั้น มาเฟียก็โลกสวยเป็นด้วยหรือนี่ อยากจะขำ
“แล้วทำไมถึงนอนกับฉัน!!“ เสียงเกรี้ยวกราดตวาดถาม ผมหัวเราะ ราวกับว่าคำถามของเขามันโง่เง่าสิ้นดี
“เงินไง…ต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรือ“ ผมยักไหล่ไม่แยแสในสิ่งที่พูดออกไป
ก็ดีนะตอนนั้น ยังไม่ทันได้เอ่ยขออะไร คนตรงหน้าก็หามาประเคนให้ถึงที่ สุขสบายยังกับเจ้าชายบนหอคอยงาช้างเชียวล่ะ
เจ้าของใบหน้าคมคายอย่างลูกครึ่งค่อนมาทางเอเชีย หากสีตาและรูปร่างกำยำได้เชื้อสายยุโรปของบิดามาเต็มเปี่ยม กำมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์ตวัดมามองอย่างดุดัน ก่อนรอยยิ้มมุมปากเหยียด ๆ จะเผยขึ้นตามมา
“พอดีเลย อีกหกเดือนฉันจะแต่งงาน กำลังหานางบำเรอไม่เรื่องมากอย่างนายอยู่ ว่าไง คิดค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ?“