พระพรหมเล่นกล

สำหรับโอบอุ้มหญิงสาวที่เรียกเขาว่า อาโต ทั้งที่ไม่ได้เป็นญาติหรือเกี่ยวข้องใดๆ ทางสายเลือดเลยนั้น เมื่อสิบปีก่อนเธอเคยทำเขาเจ็บปวดปางตายเพียงใด วันนี้เขาก็จะทำอย่างนั้นกับเธอเช่นกัน แต่น่าแปลกยิ่งเขาทำร้ายเธอเพียงใด ความสุขที่มีอยู่กลับลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ

“เอาไป”

“อุ้มไม่ได้ขายตัว” นัยน์ตาฉ่ำน้ำตามองเงินบนตักครู่หนึ่งก่อนจะปัดมันทิ้ง
นันทิศเลิกคิ้วมองคนที่ปฏิเสธเงินก้อนใหญ่ด้วยความฉงนคนสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างเธอกล้าปฏิเสธได้อย่างไร

“รับไปซะ และเธอควรจะภูมิใจนะอุ้ม เพราะเงินที่ได้มาทั้งหมดนี่มาจากค่าแรงเธอล้วนๆ ดีกว่าเสียฟรีๆ นะฉันจะบอกให้”

“ไม่…”

“คนขี้แพ้จะรักศักดิ์ศรีตัวเองไปทำไมกันฉันไม่เข้าใจเลย”

“เพราะอุ้มไม่ได้แพ้อะไรไงล่ะคะ”

“แน่ใจเหรอ เอ…เหมือนได้ยินมาว่าใครแถวนี้เป็นพวกขี้แพ้นะ แพ้กลโกงของเลขาฯ จนตกระกำลำบาก แพ้จริตมารยาของพี่สาวต่างแม่จน ว่าที่ผัวถูกฝ่ายนั้นแย่งไปกกไปกอด แพ้ทุกอย่างตั้งแต่ชาติกำเนิด รวมถึงฉัน ผู้ชายที่เพิ่งเอาชนะเธอได้หมาดๆ นี่ไง”

“อุ้มเกลียดอาโต”

“ฉันเกลียดเธอยิ่งกว่าอีก อ้อ ฉันว่าถ้าเธอจะเอาดีทางนี้ เธอก็รุ่งนะอุ้ม รุ่งสำหรับฉันนี่แหละและฉันมือเติบเสียด้วย ฉะนั้นก็ควรหัดทำดีกับฉันเข้าไว้แล้วอาจจะรวยไม่รู้ตัวก็ได้นะ เงินน่ะมันคือพระเจ้าไม่ใช่หรือ”

“ไปให้พ้น…” ช่างเป็นถ้อยคำขับไล่ที่เบาเหลือเกิน แถมยังเจือสะอื้นเสียด้วย

“ไม่ต้องไล่หรอกน่า ฉันไม่พิศวาสเธอมากเสียจนต้องอยู่ติดกับเธอตลอดทั้งวันหรอก อ้อ อย่าลืมหัดใช้ชีวิตคนขี้แพ้ให้ชินไว้ด้วยล่ะ เพราะนับจากนี้เธอจะแพ้ทุกอย่าง แพ้ทุกเรื่องไปตลอดชีวิต”