จอมไพรใจเพชร เล่ม ๕ ตอนจบ

2 ใครที่ชื่นชอบนิยายการผจญภัยในป่าใหญ่ไพรกว้าง ซึ่งมีสิ่งมหัศจรรย์พันลึกซุกซ่อนตลอดจนวิธีการเอาตัวรอดในป่า ต้องไม่พลาด...จอมไพรใจเพชร ซึ่งเป็นการนำเสนอเรื่องราวการค้นหาสมบัติลูกพระอาทิตย์ ของคณะทูตญี่ปุ่นที่ร่วมกับรัฐบาลไทยนำแผนที่ลายแทงย้อนรอยประวัติศาสตร์สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง หรือสงครามมหาเอเชียบูรพา โดยมีตำรวจหญิงจากกองร้อยน้ำตาล ซึ่งดาวหรือดาริกาเป็นหัวหน้าชุดมาทำหน้าที่อารักขาครั้งนี้ แล้วเธอก็ได้พบรักครั้งใหม่กับเขาซึ่งเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง แต่ทว่า...เขากลับกลายเป็นจอมไพรใจเพชรของเธอ และทุกคนในที่สุด
คณะนี้ต้องพบกับเรื่องราวที่ตื่นเต้น แปลกประหลาด น่าหวาดหวั่นสะพรึงกลัวสารพัด และสุดท้ายพวกเขาได้ค้นพบสมบัติอะไร จากการเดินย้อนรอยประวัติศาสตร์ที่ผ่านมานานถึงเจ็ดสิบปีในครั้งนี้บ้าง
ทั้งหมดจึงเป็นที่มาของเรื่องราว...จอมไพรใจเพชร หรือ บัลลังก์รักดาริกา ขอเชิญทุกท่านติดตามความสนุกสนาน เข้มข้น ครบทุกรสได้แล้วครับ และขอขอบคุณทุกกำลังใจครับ
“สิงขร”
(จอมไพรใจเพชร เป็นภาคสองของ ยอดพธูคู่บัลลังก์ หรือ ยอดพธูคู่สวาท ที่สิงขรได้เขียนขึ้นตามคำเรียกร้องของแฟนพันธุ์แท้ที่ชื่นชอบและติดตามผลงานของ “สิงขร” มาโดยตลอด)

ตัวอย่างบางตอน...
ฉับพลันนั้น...
ร่างที่นุ่งห่มสไบเฉียงผ้าซิ่นแบบคนโบราณ ก็ขวางหน้าควายธนูไว้ มันคล้ายกับโดนนะจังงังของนางตะเคียนองต้องหยุดอยู่กับที่
รณภพ หนานบุญตัน ดาริกาและดาลัด มองเห็นร่างของนางตะเคียนทอง เพราะเป็นนางไม้ที่มีบารมีญาณสูง จึงทำให้ผู้อื่นมองเห็นได้ ทั้งสี่ต่างก็รีบยกมือไหว้ทำความเคารพ หลุดปากเป็นประโยคเดียวกันหมด...
"ขอคารวะเจ้าแม่ตะเคียนทอง"
พวกเจ้าสามคนมีสัมมาคารวะดีนี่ แต่สัตบุรุษสุดหยิ่งไม่เคยเห็นหัวนางไม้อย่างข้า
"ไม่ใช่ไม่เห็นหัว ผมเคารพนับถือท่านเสมอ เพียงแต่ผมคิดว่า ผีอยู่สวนผี คนอยู่ส่วนคน เท่านั้น ยิ่งเป็นนางไม้ก็ควรเฝ้าต้นไม้ ไม่ควรให้ใครมาตัดไม้ไปขาย โดยเฉพาะไม้หวงห้ามต่างๆ นี่เฝ้าต้นไม้ประสา
อะไร..."
"รณภพ นายไม่ควรว่าเจ้าแม่ตะเคียนแบบนั้น"
ดาริกาผวาเข้ามาประชิดทางด้านหลัง แล้วทำปูหนีบหมับเข้าที่เอวด้านหลัง
รณภพหน้าเหยเก..."โอ๊ย...ผมไม่ได้ว่าในทางร้าย ผมว่าในทางที่ถูกที่ควรนะดาว"
เจ้าแม่ตะเคียนทองปล่อยคิกออกมา...
ปากจัดอย่างท่านสัตบุรุษ ต้องมียอดกัลยาสุดสวยแต่หยิกเจ็บแบบนี้แหละดี จะได้รู้สึกเสียบ้าง เอาละๆข้าไม่ต่อปากต่อคำกับท่านแล้ว มีอะไรว่ามา
หนานบุญตันรีบสอดขึ้น...
"เจ้าแม่ครับ ทำไมเราทุบควายธนูมันถึงไม่ยุบไม่ตาย"
จันทิราเจ้าแม่ตะเคียนทองหันมาทางหนานบุญตัน...
"มัวแต่ทุบเงาทุบวิญญาณ ทำไมไม่ทุบตัวจริงของมันเล่า"
"อ้อ...ทราบแล้วครับ ใครเป็นคนเสกควายธนูตัวนี้ครับ"
"ข้าจะไม่ขอเอ่ยชื่อ เพราะจะทำให้ญาณบารมีข้ามัวหมอง บอกได้แต่เพียงว่าเป็นจอมขมังเวทย์ ที่ต่างด้าวท้าวต่างแดนว่าจ้างมาปลุกเสกให้รักษาสมบัติ บังเอิญเจ้าตัวต้องละสังขารอยู่ข้างนอก ทิ้งให้ควายธนูคอยรักษาสมบัติอยู่ที่นี่หลายสิบปีมาแล้ว ข้าบอกได้แค่นี้แหละ"
ว่าแล้วร่างไม่ใหญ่ไม่โตนั้นก็หายวับไปกับตา
"รณภพได้ยินแล้วใช่มั้ย"
"ได้ยินแล้วครับ พี่หนานอ้อมไปข้างใน จัดการรูปปั้นมัน ผมจะปะทะมันอยู่ทางนี้"
"โอเค"
เหมือนกับควายธนูมันสดับภาษาคนออก มันตั้งวงเขาแล้ววิ่งคึกๆใส่หนานบุญตันทันที
รณภพนั้นสกัดช้าไปเสียแล้ว ได้แต่ตะโกนบอกตามหลัง..."พี่หนานระวัง"
หนานบุญตันนั้นใจหายวาบ จะหลบก็หลบไม่ทันเสียแล้ว เพราะมหิงสาอาคมนั้นไวราวลมพัด จึงตาเหลือกลานตะลึงงันอยู่กับที่
วืด
โครม ม ม
เสี้ยววินาทีนั้น...ควายธนูกลับขวิดเอาลม ทั้งๆที่มันตั้งใจขวิดพี่หนานบุญตัน ยังเลยไปโดนเข้ากับหินผาเสียงดังลั่น เศษหินเศษดินร่วงพรู
อินทนนท์ วงศ์ระมิงค์หรือหนานบุญตัน รองอธิบดีกรมป่าไม้ตะลึงลานเป็นคำรบสอง ที่ตนเองไม่โดนเขาควายขวิด ทั้งๆที่เห็นจะจะว่าพุ่งเข้าใส่ แต่พอนึกได้ว่าตนเองนั้นร่ายมหาเวทย์บังตาบังตนคุ้มกาย จึงรอดตายราวปาฏิหาริย์ และถอนใจโล่งอก
"พี่หนานรีบค้นหาเร็ว"
ถึงรณภพไม่ตะโกนบอก เขาก็เผ่นอ้าวไปรอบๆบริเวณนั้นอยู่แล้ว
ดาลัดนั้นวิ่งมาอยู่ด้านหลังของดาริกาอีกที โดยมีกายละเอียดจิตร จามร รั้งท้ายสุดเช่นเดิม แต่ไม่มีใครมองเห็นกายละเอียดนั้น นอกจากรณภพเพียงคนเดียวเท่านั้น
ควายธนูอาคมเมื่อตั้งหลักได้ มันหันกลับมาจ้องรณภพด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ แล้วปักเขามุดหน้าวิ่งเข้าขวิดดังเดิมอีกครั้ง
รณภพง้างกระบองเหล็กโลกันตร์ไว้รอ "เข้ามาเลย ไอ้ควายธนูหลงยุค"
พอมันเข้ามาในรัศมี เขาจึงฟาดเข้าเต็มหน้าแงของมัน ด้วยแรงบวกของมหิงสาอาคมด้วย จึงบังเกิดเสียงดัง...
เปรี้ยง
โช้ะ
"โอ้ก!!!"
"รณภพผมพบแล้ว ทุบมันแล้ว"
หนานบุญตันตะโกนมาจากผนังหินในสุด
ที่แท้...ควายธนูที่เป็นรูปดินปั้นโดนทำลายนั่นเอง ส่วนที่เห็นเป็นตัวเป็นตนนั้น เป็นเพียง มนตราอาคมที่ถูกวางไว้เท่านั้นเอง
ในที่สุด...มหิงสาอาคมตัวดำมะเมื่อม ตัวโตกว่าควายบ้าน เขาโง้งคมกริบก็หายไป
"สำเร็จแล้วใช่มั้ยรณภพ" หนานบุญตันถามพร้อมวิ่งมาจากข้างใน
"ครับพี่หนาน"
ดาริกากับดาลัด เดินไปทรุดตัวนั่งกับสันหินผนังด้านซ้าย เธอทั้งสองหลุดปากเป็นประโยคเดียวกันออกมา..."หลงทุบเงาของมันอยู่ตั้งนาน เห็นมั้ย...ถ้าไม่อัญเชิญเจ้าแม่ตะเคียนทองมาชี้ช่องบ่องทาง ป่านนี้เราก็ไม่รู้ความจริง นายทุบลมทั้งวันนะแหละ"
"ผีอยู่ส่วนผี คนอยู่ส่วนคน"