อุบายของปีศาจ

อลิซ...คุณรู้ไหมว่าผู้ชายอย่างเขา ขายได้ทุกอย่างแม้แต่เธอ ผู้ซึ่งเป็นภรรยาของเขาเอง แม้ว่าปลายทางของเธอคือคุกที่ใช้กักขังแต่ความทรมานไม่ใช่ที่กาย มันคือใจที่ถูกแทงจนทะลุต่างหาก
************************************************
นิสัยที่แท้จริงของภาริช เฟนดิ?
เย็นชาหรือ ไม่ใช่ แค่เบื่อหน่ายชีวิต
สุภาพชนหรือ เปล่า เขาคือคนหยาบคายที่รู้วิธีเข้าสังคมต่างหาก
ผู้ใหญ่หรือ ไม่ใช่อีกนั่นแหละ นั่นคือเด็กที่ติดสัดยากแต่พอติดแล้วจะหยุดไม่อยู่
ส่วนเหยื่อที่เขาสนนะหรือ...คิดว่าคงยากที่เธอจะหนีรอดเสียแล้ว ต่อให้เป็นศพภาริชก็ทำเรื่องอย่างว่ากับศพได้แบบไม่แยแสแน่นอน

***********************************************************************
ร่างเล็กเลยเดินตัวปลิวออกจากสนามบินไปยังทางออก ตอนที่กำลังมองหารถแท็กซี่สักคน ไม่สิ ยังไม่ได้ออกไปไหนไกลเกินโถงของสนามบิน กลุ่มคนที่ดึงดูดสายตาทำให้หญิงสาวเท้าถูกตรึงอยู่กับที่ ตาเบิกมองคนที่ยืนทำหน้าเย็นชาท่ามกลางลูกน้องหน้าตายหกคน เขาคงสังเกตเห็นเธอเพราะสีตาเปลี่ยนไปเข้มขึ้นเล็กน้อย
ลงทุนเดินมาหาด้วยตนเองพร้อมกับลูกน้อง แน่นอน เธอตกเป็นเป้าสายตาไปด้วย ขอบคุณนะภาริช
“มาถึงแล้วก็ดี ไปเถอะ”
“ฮะ?” หญิงสาวทำหน้างงเมื่อเห็นเขาถามแบบนั้น นี่หมายความว่าเขามารับเธอ รับพนักงานตัวเล็กๆ
ไม่เอาน่า
“ฉันไม่นอนกับคุณหรอกนะ บอกเลย”
คำกล่าวของหญิงสาวทำให้เท้าใหญ่ชะงัก ส่วนลูกน้องเกือบสะดุดล้มหน้าทิ่มเป็นทิวแถว
“ผมไม่ได้กระสันอยากและติดสัด ผมแค่มายืนหน้าโง่ที่นี่เป็นครั้งแรกเพื่อลิ้มรสกับการรับคนออกจากสนามบิน ...ไปได้หรือยัง”
หน้าคมคายผินมามองสีหน้าของเธอ ก่อนจะเลิกคิ้ว พอยื่นมือออกมาตรงหน้าอลิชาก็สะดุ้งเฮือก รีบถอย
“ไปก็นำ ไม่ต้องจับ”
มือหนายกขึ้นสูงแล้วพยักหน้ารับ มุมปากยิ้มไร้ความหมาย
“ก็ได้” พลิกตัวกลับไปเดินนำต่อ หญิงสาวหอบเป้ตามเขาไปขึ้นรถกันกระสุน เบียดตัวเองอยู่มุมหนึ่งของรถแล้วรถก็เคลื่อนขบวนออกไปช้าๆ ผ่านไปสิบนาทีก็เริ่มอยู่ไม่สุขเพราะเส้นทางที่เขาใช้มันพาเธอไปยังบ้านของเขาเอง
“จอด ฉันจะลง” หญิงสาวร้องเสียงดัง มันทำให้คนที่หลับตานั่งสมาธิเพื่อพักผ่อนลืมตามาเหลือบมอง
“ทำไมผมต้องจอด” ถามเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์
“ก็ฉันจะลง” เธอเถียงกลับไร้อารมณ์พอกัน
“แล้วผมอนุญาตให้คุณลงแล้วเหรอ บอกตามตรงนะคุณนักขายข้อมูล ผมไปรอรับคุณก็จริง แต่ผมไม่ได้ลากคุณขึ้นรถ และเมื่อขึ้นมาอยู่ที่ของผมแล้วก็ต้องรอผมบอกให้ขึ้นหรือลงสิ”
หญิงสาวจ้องมองไอ้ตัวบัดซบแล้วสบถในใจหยาบคายอีกหลายคำเพื่อสาปส่งให้เขาตายๆ ไปซะ ไม่ก็เป็นหมันไปเลย ท่าทางของหญิงสาวทำให้มุมปากของภาริชคล้ายจะมีรอยยิ้ม
“ผมไม่ได้พาคุณไปตายหรือทำลูก ไม่ต้องกลัว แค่พาไปช่วยดูโครงบ้านใหม่ที่ผมให้คนมาสร้าง” เขาว่าเป็นงานเป็นการ ราวกับว่างเหลือเกินและราวกับว่าเธอจะอยากยุ่งเรื่องนี้ด้วย
“มันไม่ใช่บ้านฉันสักหน่อย ทำไมฉันต้องไปดู”
“ก็เพราะคุณทำมันพังนะสิยิ่งต้องไปดู เผื่อจะรู้สึกเอ็นดูสงสารมันเพราะเห็นแรกๆ ต่อมาจะได้ไม่ทำมันเละอีก”
เธออ้าปากค้าง เถียงไม่ออกได้แต่ทำหน้าช็อกมองคนที่เอ่ยเสียงเย็นชาด้วยเรื่องปัญญาอ่อนที่สุดในโลก ภาริชส่งเสียงเหมือนหัวเราะ เบือนหน้าไปอีกด้านแล้วหลับตาลง ทำสมาธิตามเดิม ตอนนั้นเองที่เขาเอ่ยต่อ
“อย่ากวนผมงีบ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะโมโหและติดสัดขึ้นมา รับรองจบไม่สวยแน่”
“...ไอ้คนระยำตำบอน”
“...อืม ขอบคุณ”
************************************************************************************************
หญิงสาวกำลังรอ ตอนที่นั่งลงกระเป๋าด้านหลังกางเกงยีนตัวหลวมกดทับผิวจนเธอเจ็บ เลยล้วงนิ้วเข้าไปเกี่ยวเอาของกลมๆ ออกมา
เป็นแหวนวงหนึ่ง ทำไมถึงยังอยู่อีก น่าจะมีคนขโมยไปขายเสีย เธอไม่อยากเห็นมันเป็นครั้งที่สองหรือสาม มือกำแหวนสีน้ำเงินวงนั้นแน่น ตอนนั้นเองที่ตรงหน้ามีรองเท้าคู่หนึ่งมาหยุดอยู่ไม่ห่าง หน้าสวยผอมบางเงยขึ้น ลมหายใจของเธอสะดุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปนัก ยังไงเสียมันก็ซีดขาวเพราะไม่ค่อยโดนแดด
ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ปัดเศษดินออกจากกางเกงแล้วยืนนิ่งให้เขาจ้อง ให้เขาเห็นความต่ำต้อยของเธอ
เขามอง มองเห็นผู้หญิงผอมบางคนหนึ่ง เห็นตั้งแต่เธอเดินออกมาจากประตู ดูเหม่อลอยเล็กน้อย ผมดำหยักศกมัดไว้ด้วยยางลวกๆ ยังดูยุ่ง ใบหน้าเล็กขาวเผือดสี แก้มตอบลงมาก น้ำหนักลงจนผอมเกินไป สวมเสื้อไหมพรมสีขาว กางเกงยีนตัวหลวม รองเท้าผ้าใบเก่าๆ แต่ถึงอย่างนั้นในสายตาของเขาเธอก็ยังสว่างจ้าสดใสและร้อนแรง
นัยน์ตาสีดำยังมีประกายกร้าวอย่างที่เขาเคยเห็น ใบหน้ายังหยิ่งผยองถือดี กิริยาไม่ได้เปลี่ยนไป ที่มีเข้ามาคงเป็นความไว้ตัวของผู้ใหญ่ โตแล้วสินะ เก่งขึ้นแล้วสินะ ไม่ถูกหลอกง่ายๆ อีกแล้วสินะ
“เราจบกันไปแล้วนี่ อย่ามาเสียเวลาดีกว่า” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่มีเคืองแค้น ไม่มีเย็นชา ไม่มีอะไรเลย ราวกับคุยกับคนแปลกหน้า
“ได้ยินว่าคุณออกจากคุกวันนี้” เขายังไม่เปลี่ยนทีท่า สีหน้าและยังไม่ยอมละสายตาจากเธอ
“ได้ยินมาจากไหนล่ะ คุณน่าจะทำเป็นไม่รู้จะดีกว่านะ ฉันเองก็อยากให้มันจบไปเหมือนสองปีก่อน ฉันไม่รู้จักคุณ คุณไม่รู้จักฉัน มันง่ายสำหรับฉันด้วย”
เธอก้าวถอยหลังเมื่อเขาขยับเข้ามาก้าวหนึ่ง
ถ้าเขาเข้ามาเธอจะถอยเท่านั้น ถ้าเขาถอยไปเธอจะไม่ขยับเข้าหา นั่นคือสิ่งที่เธอบอกเขาผ่านสายตาและกริยาท่าทาง
“ผมอยากเจอคุณสักครั้ง” เขาหยุดขยับแล้ว หยุดยืนในที่ที่ควรหยุด
“คุณเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย คุณเป็นคนผลักฉันเข้าไปในซังเตด้วยตัวคุณเองนะ” น้ำเสียงเธอฉงนมากกว่าจะเกรี้ยวกราด
“ผมคิดว่าคุณจะรับงานของซีไอเอ”
อ๋อ ถ้ารับงานแล้วเธอจะไม่ถูกขังสินะ ถ้าทำงานจนเลือดตาแทบกระเด็นให้พวกนั้นเธอจะไม่ต้องถูกขังใช่ไหม
“ภาริช คุณเองก็ไม่ได้ฉลาดอย่างที่ฉันคาดหวังนะ คุณคิดว่าฉันจะทำงานให้พวกนั้น? คุณคิดว่าฉันชอบทำงานฆ่าคน? หรือคุณคิดว่าฉันอยากโก้ด้วยมาดสายลับหญิงจริง? ตลกว่ะ”
จบคำไม่นานแก้มของเขาก็เจ็บเมื่อเธอโยนอะไรบางอย่างใส่ไม่เบานัก
แหวนราคาแพงกลิ่นหลุนๆ ไปตามพื้นถนนก่อนจะหยุดลงข้างเท้าของราชิต เลขาฯ ของเขา
“ของคุณ ฉันไม่ติดหนี้อะไรแล้วจริงไหม ขอบคุณที่ช่วยดูแลรักษาคนถูกล้างสมองด้วยยา แต่คุณได้ข้อตอบแทนไปเยอะพอควรแล้วนี่ ถือว่าหักล้างหนี้กันหมดจด” เธอมองเขาเหมือนบอกว่า พอใจแล้วหรือยัง
“ลากันตรงนี้แล้วกัน”
เธอพลิกตัวเดินหนีเขาไป มือหนาคว้าออกไปรวดเร็วไม่รู้ตัว เธอไม่ได้สะบัดเขาออกเพียงมุ่นคิ้วรำคาญแล้วบิดแขนออกไปนุ่มนวลที่สุด มือเล็กกำข้อมือข้างนั้นของเขาแล้วเอ่ย
“คุณรู้ไหมว่าฉันอาจจะเคยรักคุณ แต่คุณเป็นคนทำให้ฉันตาสว่าง รู้แจ้ง เพราะฉะนั้นฉันจึงแค่เกือบรักคุณ แค่เกือบแต่ก็ทำให้ฉันเสียใจนิดๆ ฉันไม่กล้ารักคุณอีกแล้ว เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันกลัวว่าสักวันคุณจะขายฉันเพียงเพื่อเอกสารหรือสิ่งของสักชิ้น ฉันไม่อยากมีค่าแค่นั้น ฉันเลยพอแล้ว ภาริช อย่าพยายามรื้อฟื้นมันขึ้นมา คุณเป็นคนจบมันด้วยตัวคุณเอง จบด้วยน้ำมือและหัวใจเลือดเย็นของคุณ เพราะฉะนั้นจนกว่าฉันจะตายหรือคุณจะตาย อย่าพยายามเอาหน้ามาให้ฉันเห็น รู้เหตุผลที่ฉันไม่ยอมรับทนายของคุณไหม”
เขาไม่ตอบเพียงแต่สีหน้าสับสนและมีอารมณ์ยากจะคาดว่าเขาคิดอะไรอยู่
“...เพราะฉัน-ไม่-อยาก-เห็น-หน้า-ของ-คุณ”