ใจเอย

เพราะ “รัก”เลยเลือกที่จะรอ
เพราะ “รัก” เลยยอมที่จะเป็นสอง
เพราะ “รัก” เลยยอมที่จะไป
รักของ”อินทุอร” คือการรอคอย....รอคอยแม้ไม่มีความหวัง
ต้องกล้ำกลืนฝืนทนกับคำว่า รัก และ คำว่ารอ ที่ “ราม”ใช้กักขังเธอไว้ข้างกาย โดยไม่สามารถเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้
พร้อมกับทำให้เธอตกอยู่ในสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เป็นผู้หญิงที่แฝงอยู่ในเงามืด เพียงเพราะคำว่า “รัก” เพียงคำเดียว
....ระหว่างรักของเรา และความถูกต้อง เธอควรเลือกทางไหน

"พี่พยายามทำทุกอย่างให้ดีสำหรับทุกคน แต่ไม่ใช่กับอิน พี่เลวมากใช่ไหม..."
“คุณมันก็เป็นแค่คนที่เห็นแก่ตัวที่ไม่เคยเปลี่ยน”
ยิ่งอินทุอรดิ้นรนสัมผัสของรามก็ยิ่งรุนแรง ทั้งริมฝีปากตามมาประกบแนบแน่นของราม แม้จะไม่รุนแรงอย่างทีแรกแต่ก็ให้รู้ว่าลงโทษ แต่ทว่าแฝงไว้ด้วยความกระหายเร่าร้อน สองมือลูบไล้คลึงตลอดแนวสีข้าง อินทุอรพยายามเบือนหน้าหนี ฝ่ามือยันกับแผงอกแกร่ง
“จะดิ้นไปทำไมอิน ระหว่างเราใช่ว่าจะไม่เคย หรือทุกครั้งที่เราจะรักกันมันต้องเป็นแบบนี้” รามถามเสียงเย็น สีหน้ากระด้างกร้าวจนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึก รวบข้อมือทั้งสองข้างของหญิงสาวตรึงไว้เหนือศีรษะ ใช้ลำตัวกดทับอินทุอรเอาไว้ทั้งตัว
น้ำตาแห่งความอัดอั้นไหลออกมาจากดวงตา เมื่อไม่สามารถดิ้นรนหนีไปไหนได้ “มันไม่ใช่ความรัก มันคือความเห็นแก่ตัว”
“ รัก” รามย้ำค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากต่ำลง
..แต่..แทนที่จะจูบลงโทษรุนแรงรุนแรงเมื่อครู่ที่ผ่านมา ชายหนุ่มกลับจูบหญิงสาวอย่างซาบซึ้งอ่อนหวานยาวนาน