พิศวาสรัก (ภาคพิเศษ)

อาทิตย์-อัญมณี
“นี่ ไม่ต้องเดินตามมากได้ไหมรำคาญ” อัญมณีว่าบอดีการ์ดส่วนตัวคนใหม่ที่ผู้เป็นพ่อให้
“ผมทำตามหน้าที่ครับ”
“ไม่ใช่ทำตามหน้าที่ หน้าต้องทำตามที่ฉันสั่ง” อัญมณีว่า
“เห็นจะไม่ได้ครับ”
“เอ๊ะ”
“ผมขอโทษนะครับ คุณหนูจะช้อปปิ้งต่อไหม”
“ไม่ ฉันเบื่อหน้านายมากๆเลย ไล่เท่าไรก็ไม่ไปนายด้านมากหรือไง” อัญมณีพูดอย่างเหลืออด
“แล้วคุณหนูไม่เบื่อไล่ผมบ้างหรือไงครับ”
“นาย” อัญมณีเริ่มโมโหที่ถูกย้อน
“ถ้าไม่ช้อปปิ้งต่อ ผมว่าคุณหนูกลับเลยดีกว่านะครับ”
“นายมัน” อัญมณีไม่รู้จะพูดยังไงเดินกระแทกเท้ากลับไปยังที่จอดรถ

จันทราภา-ไอศูรย์
บ้านเกราะแก้วไพศาล
“สวัสดีครับ” ไอศูรย์ทำความเคารพคุณธีระและคุณไปรมา
“จ๊ะ” คุณไปรมาขานรับ
“ไอ้งานที่ทำงานคิดว่าเลี้ยงลูกสาวฉันได้ไหม” คุณธีระว่า
“คุณพ่อค่ะ”
“ภาไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นหรือพูดอะไรตอนนี้” คุณธีระว่าทำเอาจันทราภาถึงกับเงียบ
“รอดครับ ผมไม่ทำให้คนที่ผมรักอดตายหรอก” ไอศูรย์ว่า
“จะบอกว่าพร้อมแล้วว่างั้น”
“ครับ”
“พร้อมประสาอะไรไม่เห็นเข้ามาคุยอะไรเลย” คุณธีระก็ยังคงเล่นงานไอศูรย์อย่างต่อเนื่อง
“คุณค่ะ ไม่เอาซิ พ่อไอพร้อมจะเตรียมงานหรือเปล่า”
“ผมพร้อมเสมอครับ” ไอศูรย์ว่า
“งั้นจะหาฤกษ์เองหรือจะให้แม่หาให้”
“ผมรบกวนได้ไหมครับ เรื่องชุดและเรื่องการ์ดของชำร่วย ผมจะจัดการเอง” ไอศูรย์ว่า
“แขกของฉันก็เยอะนะบอกเลย”
“ผมทราบครับว่าเกราะแก้วไพศาลยิ่งใหญ่แค่ไหน” ไอศูรย์ว่า
“รู้ก็ดีช่วยทำให้สมเกียรติด้วยนะ” คุณธีระว่าก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
“เรื่องฤกษ์ไม่ต้องห่วงนะ” คุณไปรมาว่า
“ครับ”

อังคาส-สโรชา
“กินแค่นี้ไงถึงตัวเล็กแบบนี้ ลมพัดมาก็ปลิว” อังคาสว่า
“ก็บัวรีบกลับไปดูร้าน”
“เด็กๆก็มี ไม่ต้องห่วงมากก็ได้” อังคาสว่า สโรชาเลยพยักหน้าและไม่นานอาหารก็เสิร์ฟเต็มโต๊ะ
“จะทานหมดเหรอคะ”
“หมด กินๆไปเถอะ” อังคาว่า สโรชาทานไปจนข้าวพร่องไปครึ่งจาก็อิ่ม
“กินให้หมด”
“บัวอิ่ม”
“กินเข้าไป” อังคาสพูดเสียงเข้ม
“ก็”
“จะให้ป้อนไหม” อังคาสถาม สโรชาก็เลยต้องจำใจกินจนหมดจาน
“ก็แค่นี้ เก็บเงินน้อง” อังคาสเรียกพนักงานมาเช็กบิลก่อนจะกลับไปที่ร้านดอกไม้กันอีกครั้ง

พุทธรัตน์-อาธาร
"ฉันชอบนาย” พุทธรัตน์พูดออกมา อาธารตกใจไม่น้อยที่คุณหนูของตนบอกชอบตัวเองแบบนี้
“คุณพุธ”
“ตกใจหรือไง ฉันก็แค่อยากบอกความรู้สึกตัวเองออกมาเท่านั้น”
“แต่ผม”
“จะบอกว่าไม่อาจเอื้อมเหรอ นี่ชีวิตจริงนะไม่ใช่ละคร นายไม่ได้ฐานะต้อยไปกว่าใครเลย”
“ผม”
“นายมีคนที่ชอบแล้วเหรอ” พุทธรัตน์ว่า
“...”
“ต่อให้นายมีใครฉันก็จะแย่งนายมา” พุทธรัตน์ว่าก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านกล้วยไม้ของตนเอง

ภูมินทร์-อัมพิกา
“วันสุดท้ายแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“ดีฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” อัมพิกาว่าแต่ภูมินทร์ยกยิ้ม ปล่อยให้อีกฝ่ายไปเปลี่ยนชุดและตัวเองก็มานั่งรอที่นั่งตัวประจำที่อัมพิกานั่ง
“ลุกซิ”
พรึ่บ
“ว๊าย จะทำอะไร” อยู่ก็ถูกดึงไปนั่งที่ตัก
จุ๊บ
“คุณภู”
“ว่าไงหนูอัม”
“อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ อื้อ” พูดไปก็คอยเบี่ยงตัวหนีปากหนาที่พรมจูบที่ไหล่
“น่ารักออก”
“คุณภูปล่อย”
“ปล่อยในเลยได้ไหม”
“คนทุเรศ”
“งั้นคุณก็รู้ซิว่าผมจะทำอะไร”
“ฉันจะฟ้อง อื้อ อือ” ภูมินทร์ทาบริมฝีปากตัวเองลงมาที่ปากนุ่มอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวลเขาอยากสัมผัสร่างอย่างใจเย็นและทุกตารางนิ้ว

ประกายพรึก-เภตรา
แกรก
“คะ คุณกาย” เภตราถึงกับกลืนน้ำหลายเมือเห็นชุดนอนลายตาข่ายที่มีความยาวแต่เอวเล็ก
“เซ็กซี่ไหม” ประกายพรึกถาม เภตราอยากจะขย้ำให้จมเตียงเพียงแต่เขาค่อยๆก้าวเข้าไป
“ฉันออกแบบเองเลยนะ”
“ทำไมอะไรครับ” เภตรากลั้นใจถามออกไป
พรึ่บ
“เห้ย”
“ฉันดูเป็นไงบ้าง” เภตรากลืนน้ำลายเมื่อมองที่คาดผมหูแมวของอีกฝ่าย ชุดนอนลายตาข่ายทำให้เห็นอกอิ่มที่ไม่ใส่อะไรเลยและกางเกงในจิ๋วลายตาข่าย
“คุณกาย”
“อยากกินแมวอย่างฉันหรือยัง” ประกายพรึกถามพร้อมกับโน้มคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้
“อื้อ” ประกายพรึกตกใจเมื่อเภตราประกบปากหนาลงมาอย่างเร็ว ความอดทนของเขาขาดผึงลงแล้วและคนที่จะต้องรับผิดชอบก็คือคนใต้ร่าง
“อ๊ะ อื้อ เภตรา เภตรา”
“หอม ผมอยากจะขย้ำแมวตัวนี้ให้จมเตียงเลย”
“อะ อื้อ เภตรา” ประกายพรึกไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำไมถึงได้ดูดุดันแบบนี้ ปากหนาขบเม้มลำคอระหงจนรู้สึกเจ็บซี๊ดก่อนจะส่งลิ้นร้อนลามเลียวตวัดหยอกเย้ากับยอดอกผ่านชุดนอนตัวสวย

ศนิวาร-มนตรา
“อุ๊บ แหวะ แหวะ”
“คุณมนเป็นอะไรคะ” สาวใช้รีบถาม
“ไม่รู้ รู้สึกเวียนหัวจะอาเจียน” มนตราว่า
“คงจะนอนไม่พอ เดี๋ยวอาหารพวกเราจัดการเองค่ะ” สาวใช้ว่า
“จ๊ะ”
“อาการคุณมนเหมือนคนแพ้ท้องเลยนะ” เสียงนี้ทำเอามนตราชะงักเท้าและแอบฟังก่อนจะเผลอลูบท้องตัวเอง ใช่เขากับศนิวารมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมานานหลายเดือนแต่ศนิวารก็ให้เธอทานยาคุม
“เราไม่ได้ทานยาคุม” มนตราถึงกับหน้าซีดหนักเข้าไปอีกเธอไม่ได้กินมาสองเดือนแล้ว
“อย่าท้องเข้าใจไหม จนกว่าฉันจะรักเธอค่อยท้อง” คำพูดของศนิวารดังลอยเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง