วิวาห์อาวรณ์

“อาทิตย์นี้พี่ปรานต์พอจะมีวันว่างหรือเวลาสักสองถึงสามชั่วโมงเพื่อไปลองแหวนกับมินนี่ไหมคะ” ธารามณีพูดถึงจุดประสงค์ที่เธอเดินไปหาเขาที่บ้านเมื่อตอนเย็น

“แหวน?” ปรานต์ทำหน้าราวกับเพิ่งจะนึกขึ้นได้

“ค่ะ...อุปกรณ์เสริมในการแต่งงาน” ธารามณีให้ความสำคัญกับแหวนเพียงเท่านี้ “มินนี่เลือกแบบไว้แล้วแต่ยังไม่รู้ขนาดนิ้วของพี่ปรานต์”

“เรื่องแหวนเป็นหน้าที่ของพี่ไม่ใช่เหรอครับ” ปรานต์แย้ง

“หน้าที่ของพี่ปรานต์คือทำหน้าที่เจ้าบ่าวให้มินนี่เท่านั้นค่ะ...ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ รวมถึงค่าใช้จ่ายต่าง ๆ มินนี่จะเป็นฝ่ายดูแลและจัดการเอง”

“ถึงแม้ว่าพี่จะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคุณมินนี่...แต่พี่ก็ไม่ได้สิ้นไร้ไม้ตอกถึงขนาดไม่มีปัญญาซื้อแหวนแต่งงานให้กับเจ้าสาวหรอกนะครับ” ปรานต์บอกเสียงเกรี้ยวเมื่อคิดว่าหญิงสาวกำลังดูถูกเขา

“การที่พี่ปรานต์ยอมแต่งงานกับมินนี่...นั่นก็เท่ากับเป็นการเสียสละตัวเองมากพออยู่แล้ว เพราะอย่างนี้มินนี่จึงเห็นว่าพี่ปรานต์ไม่ควรต้องลงทุนหรือเสียอะไรเพิ่มเพื่อมินนี่อีก”

“นี่พี่กำลังคุยอยู่กับคุณมินนี่หรือคุณบันนี่กันแน่...ถึงได้มองทุกอย่างเป็นธุรกิจไปเสียหมด แม้แต่การแต่งงานก็ไม่เว้น” ปรานต์เอ็ดหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม

“ก็แล้วแต่พี่ปรานต์จะคิดเถอะค่ะ...แต่เรื่องค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานแต่งงานมินนี่จะเป็นคนออกเองทั้งหมด!” หญิงสาวบอกย้ำความตั้งใจของเธอให้เขารู้อีกครั้ง

“พี่คิดว่าเราคงจะต้องพูดทำความเข้าใจกันใหม่เสียแล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าทั้งเขาและธารามณีกำลังให้ความหมายของคำว่า ‘แต่งงาน’ ไปคนละทาง