หนึ่งในดวงใจ

เล่าเรื่องเบาๆ หนึ่งในดวงใจ

... เขนมองเห็นดวงตาที่เพ่งมองมายังเขากึ่งโกรธกึ่งขอบคุณ โอ้ อะไรกันละนี่ สาวน้อยโกรธเขาเรื่องอะไร เขาแค่... ดึงเธอมากอด ชายหนุ่มเริ่มตระหนักถึงสิ่งที่ดาวเด่นฟ้าบอกเกี่ยวกับยุวเทวีนางนี้ เธอดูเป็นเด็กดี เฉลียวฉลาดและระมัดระวังตัว และนี่เธอกำลังจะพูดอะไรแน่ๆ...

“ขอบคุณที่ช่วยค่ะ แต่ทีหลังแค่ดึงฉันให้พ้นทางก็น่าจะพอ ไม่ต้อง...” ยุวเทวีหยุดพร้อมกับหลบตาลง พวงแก้มมีสีจัดขึ้นก่อนจะพูดต่อ “... ทำขนาดนี้ก็ได้” และไม่ทันคาดคิด คุณหญิงน้อยๆ ก็ยกมือขึ้นไหว้เพื่อขอบคุณอย่างอ่อนช้อย จนเขาเกือบลืมสิ่งที่เจ้าตัวเพิ่งพูดคล้ายสั่งสอนให้เขาจงสำรวมต่อเธอให้มากกว่านี้

เมื่อสองหัวใจมาพบกันในต่างแดน โดยไม่คาดคิดความแตกต่างกันระหว่างเธอกับเขาก็มีอันถูกลืม

เธองดงามจนเขนไม่อยากถอนสายตาจากเธอได้ แต่เสียงพนักงานขายกาแฟเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มหันไปรับเครื่องดื่มที่สั่งไปและหันกลับมาบอกให้แขกวีไอพีของเขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ยาวใกล้ๆ นั้น คุณหญิงหันมาทางเขาและยิ้มให้ สาวน้อยคงลืมเรื่องที่ต้องระมัดระวังไปชั่วขณะ ความงดงามเป็นธรรมชาติของเธอเรียกรอยยิ้มจากเขาแบบที่ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ตัวว่ายิ้มได้อย่างไร

เขนยิ้มตอบโดยไม่รู้ตัว เป็นครั้งที่สองที่เขาถามตัวเองว่าทำไมจึงไม่โกรธหรืออยากสั่งสอนสาวน้อยสูงศักดิ์คนนี้สักนิดที่เธอทำเจ้ายศเจ้าอย่างใส่เขา แล้วเขาก็ได้คำตอบ ก็เธอไม่ได้ทำเจ้ายศเจ้าอย่างอย่างไร้สาระนี่นา แต่เป็นความพยายามรักษาเกียรติของลูกผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น แต่ที่หลายคนอาจหัวเราะเยาะได้ก็เพราะพ.ศ.นี้เด็กผู้หญิงหลายคนก็คลุกคลีสนิทสนมกับเพื่อนผู้ชายจนหลายครั้งก็เกินเลย แต่คุณหญิงน้อยๆ คนนี้ยังพยายามทำตามธรรมเนียมอันดีงามซึ่งมีไว้เพื่อช่วยรักษาเกียรติของลูกผู้หญิงทุกคนที่ต้องการผดุงรักษามันไว้ แม้ต้องจากบ้านเกิดมาอยู่เสียไกล...

... ชายหนุ่มรูปงามก็พยายามบอกตัวเองว่าเขาทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น หาได้มีอะไรเป็นพิเศษ

ไม่ใช่ว่าอยากอยู่กับเธอนานๆ
ไม่ใช่ว่าไม่อยากจากเธอไปเร็วนัก
ไม่ใช่กลัวจะคิดถึง
ไม่ใช่กลัวจะต้องคอยว่าเมื่อไรจะได้เจอกันอีก
ไม่ใช่เลย เขาแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ... เท่านั้นเอง

เขนหยุดเดินเมื่อจันทร์เจ้าหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักห้องหนึ่งที่สุดทางเดิน
“ถึงห้องแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง...
แต่อาจเพราะโชคชะตาเล่นตลกกับหัวใจทั้งสองดวงให้ต้องพรากจากกันด้วยเหตุผลของความเหมาะสม เมื่อเขนตัดสินใจเริ่มคบหากับสาวสวยที่ไม่ใช่หญิงสาวนามพระจันทร์ เธอจึงตัดสินใจเช่นกันว่า ควรอยู่ห่างๆ เขาไว้ และยิ่งเมื่อหัวใจของหญิงสาวถูกทำร้ายอีกเป็นครั้งที่สอง ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้เขาก็มีอันแปรเปลี่ยนและบอกตัวเองว่า ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย

เมื่อหญิงสาวมีอันต้องหาที่พักพิงจากการถูกตามล่า เธอถูกส่งมาพักในบ้านหลังหนึ่งโดยไม่รู้เลยว่าจะต้องเจอกับใครที่นั่น ไร่เขน...
เมื่อประตูห้องปิดลง เขนก็ยิ่งกว่ายินดีที่พบว่าบนเตียงของเขามีร่างของสาวงามนางหนึ่งนอนหลับใหลอยู่ กลิ่นหอมแบบผู้หญิงกำจรกำจายไปทั่วห้อง ไม่นึกเลยว่าชาตินี้จะได้พบกันอีก

หญิงสาวผู้ที่เขาติดตามไปเพื่ออธิบายเรื่องราวต่างๆ ก็เดินออกจากชีวิตของเขาเสียแล้ว ตอนนี้ เธอกลับมาเมืองไทยและกำลังจะหมั้นกับเจ้าคุณชายจอมเจ้าชู้ และเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา

เขนยืนโงนเงนพยายามสลัดความมึนงงเพื่อเฝ้ามองสาวงามให้เต็มตา ก่อนจะเดินช้าๆ เข้าไปใกล้เตียงกว้าง พยายามเพ่งพินิจผ่านความพร่าเลือนของดวงตาไปยังเจ้าหญิงของเขา เอ้อ คงไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เธอกำลังจะเป็นของ... ช่างเถอะ เธออยู่ที่นี่ก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ เขนยิ้ม

จันทร์เจ้าหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับที่ได้มาจากไข่หวาน เมื่อบ่นว่าแปลกที่ นอนไม่หลับ แม้ห้องนอนน่าสบายเพียงใด ดังนั้นการมาของชายเจ้าของบ้านจึงไม่สามารถปลุกให้เจ้าหญิงนิทราตื่นขึ้นได้แม้จะได้รับจุมพิตจากเจ้าชายสักกี่ครั้ง

... “คุณหญิงครับคุณหญิง ใจจริงแล้วคุณหญิงยังชอบผมอยู่ใช่ไหม” เขนยังลูบไล้ปลีน่องขาวผ่องนุ่มเนียนและไปหยุดที่ข้อเท้า เขายิ้มก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงและค่อยๆ ก้มลงจูบข้อเท้าเล็กบอบบางของเธอ

“ขาสวย นุ่ม หอม” เขนพึมพำ ยิ้มกริ่มแล้วขยับขึ้นมายกมือเรียวขึ้นจรดริมฝีปาก “คุณหญิงของผม” ชายหนุ่มพึมพำ...