ดอกไม้ในอ้อมกอดรัก

“ผู้หญิงที่มีแต่ข่าวฉาวอย่างสร้อยคงไม่แปลกที่จะถูกมองและ ตัดสินให้เป็นผู้หญิงใจง่าย และไร้ค่า...ที่ใครๆ จะเด็ดดมก็ได้”
มือใหญ่กำเป็นหมัดแน่นรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกกับดวงตาคู่สวยที่มองเขาผ่านม่านเกล็ดน้ำตา เขาหลบตาหญิงสาวแล้วเสมอง ไปทางอื่น กรามขบเป็นสันนูน น้ำตาของหญิงสาวเหมือนแส้ที่ฟาดลง กลางใจ เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันถึงได้พูดจาดูแคลนผู้หญิงที่เป็น เพศแม่แบบนี้
“พี่จิณณ์คงจะขยะแขยงสร้อยมากสินะคะ...แต่สร้อยก็โง่ที่ไม่รู้ ตัว ยังพาตัวเองเข้าไปวอแวโดยที่ไม่รู้ว่าเขารังเกียจ” สะอื้นเบาๆ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองปฏิกิริยาของเขา
“โธ่!...สร้อย” จิณณ์หันมาตวัดแขนคว้าร่างน้อยที่สั่นไปทั้งตัว มากอดเอาไว้แน่น
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่ได้คิดอย่างที่พูดหรอก...พี่พูดไปเพราะอารมณ์ โกรธเท่านั้นเอง”
ชายหนุ่มพร่ำขอโทษมือใหญ่ยกขึ้นซับน้ำตาให้ หญิงสาว
“สร้อยยกโทษให้พี่ได้หรือเปล่า”
เขาเชยคางเรียวขึ้นมองลึก เข้าไปในดวงตาคู่สวย เอ่ยถามเสียงเบาราวกระซิบ ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ทั้งที่ในใจกำลังร้องกรี๊ดอย่างดีใจ เมื่อ เห็นเขาแสดงออกให้เห็นว่ารู้สึกผิดกับสิ่งที่พูดออกมา แต่ยังหรอก ถ้าให้อภัยเขาง่ายๆ ก็ไม่ใช่สร้อยกัทลีน่ะสิ