ลิขิตพิศวาส

เพราะบิดาติดพนัน...ทำให้เธอถูกขายให้แก่ซาตานอย่างเขาเป็นการชดใช้หนี้สิน โดยไม่รู้เลยว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแผนการของเขาทั้งหมด...ที่ต้องการเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา!



หนึ่งร่างสูงและหนึ่งหญิงสาวต่างจ้องมองกันโดยไม่คลาดสายตา หลังจากที่เมื่อสิบนาทีก่อนเขาไปตามเธอมาจากห้องพักของบิดาที่เขาเป็นคนจัดให้ท่านพัก
เรณุกาขยับกายอย่างอึดอัดเมื่อคนตรงหน้าไม่พูดอะไรเสียที ก่อนที่จะมีเสียงทุ้มนุ่มของเขาพูดขึ้นเป็นประโยคแรก
“ฉันเป็นคนง่ายๆ ไม่เรื่องมาก ไม่ชอบคนพูดมากและที่สำคัญ...ฉันไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมาท้าทายฉันทั้งนั้น!”
ท้ายประโยคเสียงทุ้มของชายหนุ่มถูกเจ้าของเน้นหนักเป็นพิเศษ ริมฝีปากสีสดของคนฟังได้แต่เม้มแน่น ดวงตาคู่สวยแดงก่ำอย่างคนที่ผ่านการร้องไห้มาไม่นาน
“...”
เงียบ...ไร้เสียงตอบรับจากหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม แต่อโณทัยไม่สนใจเพราะชายหนุ่มพูดต่อไปว่า
“อีกอย่างฉันเป็นคนเบื่อง่าย เธอไม่ต้องห่วงว่าเธอจะมาติดแหง็กกับฉันทั้งชีวิต รับรองว่าไม่เกินหนึ่งปีถ้าเธอทำตัวดีๆฉันจะปล่อยเธอไป อ้อ! และถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจมากเท่าไหร่ค่าตอบแทนหลังจากนั้นยิ่งสูงขึ้นด้วยนะ อย่างที่บอกว่าฉันเป็นคนไม่เรื่องมาก”
“ค่ะ! ดิฉันจะจำไว้!”
เรณุกาเค้นเสียงตอบรับคำของเขาอย่างประชดประชัน ลำคอเรียวระหงนั้นเชิดขึ้น เหอะ! ทำตัวดีๆอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทาง!
ดวงตาคมดุของอโณทัยยิ่งดูเหมือนจะดุยิ่งขึ้น คิ้วเรียวหนาของอีกฝ่ายขมวดมุ่นเมื่อได้ยินคำแทนตัวของหญิงสาว
“ต่อไปนี้เลิกแทนตัวเองว่า ฉันหรือดิฉันกับฉันเด็ดขาด...ฉันไม่ชอบ!”
“แต่เรื่องนี้มันเป็นสิทธิ์ส่วนตัว ดิฉันจะพูดอย่างไรมันก็เรื่องของดิฉัน!”
“เรื่องของเธอทุกเรื่องคือเรื่องของฉัน ฉันสั่งเธอก็มีหน้าที่ทำตาม...อย่าลืมสิว่าเธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆทั้งสิ้น!”
ชายหนุ่มพูดเสียงหนัก เรณุกาได้แต่สูดลมหายใจลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์
ใช่สินะ! เธอไม่น่าลืมตัวว่าเดี๋ยวนี้เธอ ‘เป็นอะไร’
“ได้ค่ะคุณอโณทัย”
หญิงสาวรับคำแต่ดูเหมือนคนฟังจะยังไม่พอใจในคำตอบของเธอเพราะดวงตาคมคู่นั้นยังไม่คลายความดุ และคิ้วเรียวคู่นั้นก็ยังไม่คลายตัวจากการขมวดมุ่น
“ไทม์...ต่อไปนี้เรียกฉันว่าไทม์ เพราะต่อไปนี้เธอก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นคนที่จะมานอนเตียงเดียวกับฉัน”
เรณุกาได้แต่กำแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจ เพราะตอนนี้เธอเจ็บที่ใจมากกว่าที่กายหลายเท่านั้น แผลแค่นี้ไกลหัวใจ...คนอย่างเธอไม่ตายง่ายๆหรอกจนกว่าจะสั่งสอนให้คนโอหังแสนเลวอย่างนายอโณทัยให้รู้จักคำว่าเจ็บปวด!
“เอาละ...สิ่งที่ฉันจะบอกเธอก็มีแค่นี้ ส่วนข้ออื่นๆนั้นไว้วันหลังฉันจะบอกเธออีกแล้วกัน อ้อ นับจากวันนี้ไปฉันไม่อนุญาตให้เธอออกไปข้างนอกโดยที่เธอไม่มาขอฉันก่อน แล้วที่สำคัญถ้าเธอจะติดต่อกับใครต้องมาบอกฉันด้วยทุกครั้ง”
พูดจบร่างสูงก็ยืนขึ้นก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปที่ประตู ร่างสูงทำท่าจะเดินจากไปแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะคิดอะไรได้ถึงได้หันกลับมามองเธอที่ยังคงนั่งอยู่
“อ้อ! ฉันลืมบอกไปอีกอย่าง ได้ยินมาว่าเธอมีคนรักที่กำลังจะแต่งงานกันใช่ไหม? โทรไปบอกเลิกกับไอ้หมอนั่นซะ! ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่มีพันธะ แต่ถ้าฉันปล่อยเธอไปเมื่อไหร่ เธออยากจะไปคบกับมันอีกครั้งก็ตามใจ”
พูดจบก็เดินจากไปโดยไม่หันมามองหญิงสาวที่ส่งสายตาชิงชังเขาอย่างสุดหัวใจไปให้ หญิงสาวตัวสั่นระริกกับคำสั่งสุดท้ายของเขา...นี่เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างไรกัน?! กลับไปหาพี่วินหลังจากที่เธอกลายเป็นกากเดนของคนใจดำอย่างเขาน่ะเหรอ?! ไม่มีทาง!


เรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ. อินเลิฟ ในชื่อ "วิวาห์ในม่านหมอก" นามปากกา วินุตตา