มือปราบไร้เงา เล่ม ๒

เขาเป็นนายตำรวจมือปราบน้ำดี ที่ได้รับมอบหมายจากกองปราบให้มาสืบสาวคดีฆาตกรรม ซึ่งมีปลัด อบต.หนุ่มร้องเรียนไปเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรมจากตำรวจในท้องที่ เรื่องที่เขาสูญเสียพ่อแม่บังเกิดเกล้าไปเนื่องจากถูกกลุ่มอิทธิพลฆ่าตายอย่างอนาถ
แต่เขายังไม่ทันได้สืบสาวราวเรื่องใดๆ ก็ต้องถูกเล่นงานจนตายไปอีกคน แต่ทว่า...เขายังไม่ถึงฆาตจึงทำให้เขาต้องกลายเป็นมือปราบที่ไร้เงาและเคียงคู่ช่วยเหลือปลัดหนุ่มซึ่งกลายมาเป็นเพื่อนรักกันในที่สุด และสุดท้าย...มือปราบไร้เงา จะเป็นเช่นไรต่อไป เขาจะสามารถสืบคดีที่ได้รับมอบหมายมาสำเร็จหรือไม่ และเขาจะกลับมาเป็นมือปราบคนเดิมที่ไม่ไร้เงาได้หรือไม่
แฟนพันธุ์แท้ต้องไม่พลาดติดตาม...ผลงานของสิงขร ซึ่งเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่นำมาเสนอ รับรองว่า บู๊แปลกแหวกแนว สนุกสนาน เข้มข้น มันส์ครบทุกรส อย่างแน่นอน
ตัวอย่างบางตอน
ก่อนที่รวิวรรณจะทันได้พูดอะไร ร่างๆหนึ่งโผล่พรวดเข้ามาในบ้าน โสรจรีบทักทันทีเพราะจำได้ว่านี่คือพ่อของเอื้องจึงร้องทักออกไป…“พี่ทองคำ”
“หวัดดีปลัด”
“หวัดดีครับ ไปไงมาไงเนี่ย...”
โสรจพนมมือรับไหว้
ในเสี้ยววินาทีนั้น ทองคำกระชากปืนพกออกมาเหนี่ยวไกใส่โสรจรวดเร็วยิ่ง
เปรี้ยง
“โอ๊ย”
โสรจร้องลั่นกระเด็นผางหงายหลังผลึ่งตกจากเก้าอี้ ถ้วยโจ๊กตรงหน้าแตกกระจาย
“เอ็งตาย”
ชายวัยห้าสิบเศษตามเข้าไปเพื่อจ่อยิงซ้ำอีกที
โครม
“โอ๊ย”
เปรี้ยง
ทองคำกลับร้องลั่นขึ้น เมื่อรวิวรรณปาถ้วยโจ๊กร้อนๆใส่หน้า ปืนลั่นขึ้นอีกนัดจนได้แต่เสยเอากระเบื้องร่วงพรูลงมา
รวิวรรณไม่ปล่อยให้นาทีทองผ่านไป คว้าเก้าอี้ฟาดกระหน่ำใส่ศีรษะมือปืนสุดแรงเกิด
ตึก
“โอ๊ย”
โครม ม ม...
เพชฌฆาตสูงวัยร้องลั่นก้นกระแทกพื้น ปืนยังไม่หลุดมือ
รวิวรรณสวมบทโหดเพราะถูกเหตุการณ์บังคับมามากแล้ว ฟาดกระหน่ำเก้าอี้ใส่ต้นแขนทองคำสุดแรงอีกครั้ง
ผลัวะ
“โอ๊ย”
ทองคำแขนหักทันที ปืนกระเด็นหลุดมือ
หญิงสาวไม่ยอมหยุด ฟาดเก้าอี้เข้าที่ท้ายทอยอีกครั้ง
ผลัวะ
“โอ๊ย”
ทองคำร้องลั่น ชักแหง็กๆกับพื้นแล้วแน่นิ่งไปในที่สุด เลือดเปรอะหน้าตาและเนื้อตัว
รวิวรรณโผผวาเข้าไปโสรจ ถามแทบเป็นตะโกน
“พี่โสรจเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไร แค่ถากหัวไหล่ซ้าย”
โสรจบอกเสียงสั่นรัว
หญิงสาวรีบห้ามเลือด..“คุณพระคุณเจ้าช่วยแท้ๆไปทำแผลที่โรงพยาบาลเหอะ โทรเรียกตำรวจมาจับมันคนนี้”
“วิ...เดี๋ยวก่อน พี่ไม่เป็นอะไรมาก เลือดหยุดไหลแล้ว พี่อยากทราบว่าพี่ทองคำฆ่าพี่ทำไม”
“โอเคคะ”
หญิงสาวเสียงสั่นไม่หายแล้วรีบแก้ไขทองคำให้ฟื้น พร้อมทั้งมัดมือด้วยเชือกแน่นหนา
“พี่ทอง...ใครจ้างให้มาฆ่าผม” โสรจก้มหน้าถาม
“ไม่มีใครจ้าง ข้าอยากจะฆ่าแก แกมันเลวจนหาที่เปรียบไม่ได้ข้าพลาดแล้วพวกแกจะฆ่าข้าก็รีบซะ
ไม่กลัวตายหรอกโว้ยหรือจะจับส่งตำรวจข้าก็ไม่กลัว”
“ไอ้แก่ ให้มันแก่ความคิดมั่งซิวะ ถ้าพวกฉันไม่ใช่คนดีป่านนี้แกไม่ได้มานั่งเป็นคนอยู่แบบนี้หรอก”
รวิวรรณชี้หน้า
“คนดีส้นตีนนะสิ”
“วิอย่า...
รวิวรรณมือสั่นเทาจะทุบซ้ำ
จากนั้น...โสรจใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดหน้าให้กับทองคำจนหน้าที่เปรอะไปด้วยเลือดค่อยเป็นหน้าคนขึ้นมา
“แกจะเอายังไงว่ามา ข้าขี้เกียจนั่งดูหน้าพวกแก เกลียดเข้าไส้โว้ย ไอ้พวกดีแต่เปลือก”ทองคำยังเสียงกร้าว
“งั้นว่ามาตรงๆเถอะ ที่พี่ยิงผมเนี่ยเพราะพี่ทองแค้นผมกับเอื้องได้เสียกันใช่มั้ย”
“ก็ใช่ซิวะ แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย มีเมียอยู่แล้วยังข่มขืนลูกสาวข้าอีกมันสมควรตายแค่ไหน เมื่อได้ลูกข้าแล้วแทนที่จะเลี้ยงดูกลับปล่อยให้ถูกฆ่าตาย แกก็ต้องรับอย่างลูกผู้ชายซิวะ ว่าแกมันเลวยิ่งกว่าหมา”
“พี่ทองรู้ได้ยังไงว่าผมไม่รับผิดชอบ ทิ้งขว้างจนเอื้องเสียใจฆ่าตัวตาย”
“ถ้าแกไม่ทำแบบนั้น เอื้องจะยิงตัวตายเรอะ”
“วันที่เผาศพ ผมไม่ได้พูดเรื่องราวลึกซึ้งให้พี่ฟัง วันนี้เรามาเปิดอกพูดกันให้รู้เรื่องไปเลย ส่วนพี่ทองจะเชื่อหรือไม่นั้นก็สุดแท้แต่ จริงๆแล้วเอื้องเสียตัวให้กับไอ้ภูหลานกำนันเขตมานาน และตกเป็นเครื่องมือพวกมันด้วย”
“พวกไหน อย่างไร” ทองคำถามเสียงกระชาก
“ไอ้ภูคนนี้เป็นมือปืนของแม่เลี้ยงพิมพรรณ น้องสาวของพ่อเลี้ยงไชยทาที่พี่ทองคำเฝ้าไร่มะขามหวานให้นั่นแหละ ผมกับแม่เลี้ยงมีเรื่องราวต่อกันมากมาย เพราะเราสมัครผู้แทนแข่งกัน พวกมันส่งเอื้องมาแบล็กเมล์ผมเพื่อให้โดนคดีข่มขืน ตอนหลังเอื้องสำนึกผิดไปถอนแจ้งความพวกมันโกรธเลยฆ่าเอื้องทิ้งซะ ไม่ใช่เอื้องฆ่าตัวตายเพราะเสียใจเรื่องผมตามที่พี่ทองเข้าใจนะครับ”
“จริงเรอะ”
“ผมจะโกหกไปทำไม และจะคุยกับพี่ให้เปลืองน้ำลายทำไมจับพี่ส่งตำรวจเสียเลยไม่ดีกว่า
หรือ ถ้าผมไม่ต้องการพูดกับพี่ให้รู้เรื่อง”
“ทำไมแกข่มขืนนังเอื้อง ทั้งๆที่แกก็มีเมียอยู่แล้ว”