จอมนาง

สโรบลกำหีบดีบุกใบนั้นแน่นเข้า ราวกับนางพญาที่กำลังกำคทาประจำองค์อยู่
ด้วยความเด็ดเดี่ยว หนักแน่น ความรู้สึกที่ฉายชัดอยู่บนดวงหน้านั้น
เป็นความรู้สึกของคนที่ค้นพบแล้วว่า ตนเองเกิดมาเพื่ออะไร
และมีหน้าที่ใดต่อมนุษย์ร่วมโลกร่วมแผ่นดิน...

ไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวต่อไปอีกแล้ว
บัดนี้หล่อนมิใช่ทั้งหญิงสาวต่างชาติ
มิใช่ทั้งเจ้าหญิงผู้นิราศจากดินแดน
หากแต่เป็นเทวีหงสาอย่างบริบูรณ์

เทวีหงสา...คือผู้ที่ผสานชีวิตเข้ากับดินทุกก้อน น้ำทุกหยด ชีวิตทุกชีวิตในหงสา
ลมหายใจของเทวีหงสาคือลมหายใจของประชาชน
สุขและทุกข์ของชีวิตในแผ่นดินนี้