เสน่หามายาใจ Taipei Sweetheart

สำหรับเธอแล้ว...เขาคือคนเดียวในดวงใจที่แอบเฝ้ารอ
แต่ถ้าการพบกันอีกครั้งเพียงเพื่อรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคนอื่น..
ถ้าอย่างนั้น...การจากลาตลอดกาลอาจเป็นหนทางที่ดีที่สุด

สำหรับเขาแล้ว...ไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเธอ
ยอมได้แม้กระทั่งพบกันเพียงเพื่อถูกความเย็นชาของหญิงสาวทิ่มแทง
เพราะไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้หรือเดินจากไป...
ก็เจ็บปวดใจเท่าๆ กัน

................

เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาก็พบเจ้าของตากลมคู่นั้นยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
เท่านั้นแหละคีตนรีไม่พูดพล่ามทำเพลง หันไปหยิบไม้กวาดซึ่งวางอยู่ใกล้มือเข้าไปฟาดร่างสะโอดสะองนั้นไม่ยั้ง
“ไอ้บ้า! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้หัวขโมย! ”
เด็กหนุ่มรีบมุดหนีเข้าไปใต้โต๊ะอีกครั้ง จากโต๊ะนั้นลอดไปอีกโต๊ะหนึ่งวุ่นวายไปหมด ฝ่ายเด็กสาวไม่ลดละ เธอเอาไม้กวาดวิ่งไล่ตีเขารอบบ้าน
เสียงเอะอะดังขึ้นจนนางมะลิผู้เป็นยายและนฤมลผู้เป็นแม่ของคีตนรีลงมาดู แล้วก็พลอยเอะอะไปด้วย
“ยัยครีม อะไรกันลูก! หยุดก่อน! ”
“อย่าลูก! อย่าทำเขา! ”
ทั้งแม่และยายเข้ามาห้ามคีตนรีกันอุตลุต
“อะไรกัน! อะไรกัน! ” นางมะลิร้องถามหลานสาว
“นี่ไง ไอ้บ้านี่มันจะเข้ามาขโมยของ ดีนะที่ไอ้เปามันเห่าขึ้นมา”
คราวนี้เจ้าเปาเปายืดอกอย่างภูมิใจ
“ผมไม่ใช่ขโมยนะครับ”
หนุ่มน้อยที่นั่งกองอยู่กับพื้นมองตาแป๋ว สะบักสะบอมไปทั้งร่างเพราะโดนฟาดเข้าหลายที
“แล้วพ่อคุณไปไงมาไงล่ะจ๊ะ? ”
นางมะลินั่งลงถามอย่างเอ็นดู
ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบจากเด็กหนุ่ม เสียงหลานสาวตัวดีก็สอดขึ้นมาว่า
“โอ้โห...ยาย แค่เห็นเขาหน้าหล่อเหมือนพระเอกลิเกท้ายซอยก็เรียกเขาเป็นพ่อคงพ่อคุณแล้วรึ”
“ไม่เอาน่ายัยครีม แม่ว่าลองถามเขาดูก่อนดีกว่า ดูท่าทางคงจะไม่ใช่คนร้ายมั้ง”
นฤมลหันมากระตุกแขนเสื้อลูกสาว ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่มว่า
“แล้วเราเข้ามาทำอะไรในนี้ล่ะจ๊ะ? ”
“ผมหนีเขามาน่ะครับ ถ้ายังไงผมขอหลบอยู่ในนี้สักครู่นะครับ เดี๋ยวผมก็จะไปแล้ว”
“เห็นมั้ยแม่ หนีเขามา คนเราถ้าไม่มีความผิด ทำไมจะต้องหนีคนอื่นเขามาด้วยล่ะ”
“ไม่ใช่ยังงั้นนะ มีคนตามฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ นะ ฉันก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะกลับยังไง”
“แล้วบ้านนายอยู่ไหน? ”
“ไต้หวัน”
คีตนรีได้ยินดังนั้นแล้วก็ขมวดคิ้วไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า
ไต้หวันรึว่าภาคใต้ รึว่าอะไรยังไง?
แต่ก็ช่างมันเถอะ เธอควรจะสอบสวนเขาต่อไปด้วยการกระชากเสียงถาม
“แล้วมาทำอะไรที่นี่? ”