นายเย็นชากับคุณหนูช่างตื๊อ

"รินฉันขับรถ"เขาบอกเสียงดุชักมือกลับไปจับที่พวกมาลัยเหมือนเดิม
"จับหน่อยก็ไม่ได้"ฉันเริ่มงอนแล้วนะ เขาชักจะเล่นตัวเกินไปแล้ว จับมือแค่นี้ก็ไม่ได้ ฉันกอดอกทำแก้มป่องหันหน้าออกไปนอกรถงอนแล้ว!
พรึบ!
จุ๊บ
แต่ไม่นานมือฉันก็ถูกจับไปหอมโดยคนตัวโต ฉันอ้าปากค้างไม่คิดว่าพี่กริชของฉันจะมีโมเม้นแบบนี้
"จะงอนอะไรนักหนา"เขาหันมามอง มือยังจับมือฉันไว้อยู่
"พี่กริชอะ"ฉันเรียกชื่อเขาอย่างเขินๆ เอนหัวไปซบกับบ่ากว้าง ยิ้มอย่างมีความสุข เขาไม่ได้ว่าอะไรยอมให้ฉันซบบ่าจนถึงห้าง ส่วนมือเขาก็ไม่ปล่อยแม้แต่วินาทีเดียว ฟินสุดๆ

********
"รหัส"ฉันหยิบโทรศัพท์พี่กริชขึ้นมาอย่างไม่ขอ แต่เปิดเข้าไม่ได้เพราะมีรหัสจึงยื่นไปขอรหัส
"จะเข้าทำไม"เขามองโทรศัพท์ตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นถาม
"เล่นเกมส์ โทรศัพท์รินแบตหมด"ฉันโกหกออกไป ที่จริงจะเข้าเช็คว่าขาคุยอะไรกับใครบ้าง มีสาวที่ไหนหรือเปล่า แล้วแบตโทรศัพท์ฉันไม่ได้หมดยังเต็มอยู่เลย
"ไม่ต้องเล่น เดี๋ยวก็กินข้าวแล้ว"เขาหยิบโทรศัพท์จากมือฉันลงใส่กระเป๋าไม่ให้ฉันเล่น แสดงว่าในโทรศัพท์นั้นต้องมีอะไร
"นิดเดียว นะๆ"ฉันอ้อนอย่างแนบเนียนไม่โวยวายเดี๋ยวไก่ตื่น
"ริน!"เขาส่งสายตาปรามพร้อมกับเสียงดุ ทำให้ฉันหยุดการอ้อนลงทันที เขามันปีศาจที่น่ากลัว
ฉันเอนตัวพิงคนตัวสูงซบหน้าลงกับบ่ากว้าง ยื่นมือไปจับมือโตมาเล่นบนตักไม่ได้เล่นโทรศัพท์เล่นมือก็ได้
"ยังชอบดุเหมือนเดิม"ฉันบอกปากยื่น ว่าไอ้คนชอบดุ
"ไม่ทำให้ดุ จะดุมั้ย"เขาก้มลงมองหน้าฉันยังพูดเสียงดุอยู่
"ก็แค่ขอเล่นโทรศัพท์เอง"ฉันบอกปากยื่น ช้อนตาขึ้นมองสบตาคม
"เล่นแล้วเดี๋ยวก็ไม่ยอมกินข้าวอีกอะริน"