รักแท้ของปีศาจ

สำหรับเจนิสแล้ว เธอเป็นรักแรก รักแท้ และรักสุดท้ายของเขา
เขาบอกเธอว่า เธอเป็นรักแรก รักแท้ และรักสุดท้าย แต่สำหรับเธอแล้ว เขาก็แค่หมกมุ่นในตัวของเธอจนเกินพอดีเท่านั้นเอง
*************************************************
เขาขยับตัวมาใกล้ โน้มตัวลงมา เอามือแนบกับหน้าซีดเผือดของเธอ รับรู้ได้ว่าเธอกลืนน้ำลาย
“ชูว์ ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน สาบานด้วยเกียรติของเฟนดิเลย แต่ถ้าอยากให้ผมออกไปจากชีวิตคุณต้องบอกผมตรงๆ มองตาผม บอกผมว่า ไส-หัว-ไป”
มือลูบมุมปากสั่นระริกของหญิงสาว
พุดตานอ้าปาก นิ้วมือนั้นเลยเข้ามาให้ปากนิดหนึ่ง เธอได้รสเค็มปะแล่มๆ
“ผมไม่สนหรอกว่าไอ้หน้าโง่ตัวไหนจะเคยครองใจคุณ ไม่ว่ายังไงคุณก็เป็นฝันที่มีค่าที่สุดของผม” ลมหายใจของเขาเป่าหน้าผาก ขนตา แก้ม
เธอตัวสั่นแต่ขัดขืนไม่ได้
“ที่รัก พูดสิ บอกให้ผมไปไกลๆ อย่าปีนเข้าห้องคุณ อย่าหาข้ออ้างต่างๆ นานา มาหาคุณ”
พุดตานกระซิบ
“อย่า”
“อย่าอะไร” ลมหายใจของเขาเป่ารดปากสีสด
“อย่าขู่ฉันเจนิส คุณทำไม่ได้ ไม่มีวันทำให้ฉันกลัวได้”
ชายหนุ่มยิ้มสดใส
“คุณไม่มีทางกลัวผมอยู่แล้ว เอาล่ะ บอกผมสิ”
เขารอคำพิพากษาของเธอนิ่ง มือแนบกุมลำคอเล็ก ปากแนบกับคางเล็ก ลมหายใจเป่ารดปากเธอนุ่มนวล
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
*************************************************
“เจนิส” เสียงของเธอเหมือนเอ่ยเพื่อเปิดประเด็นสำคัญ ชายหนุ่มเปลี่ยนเกียร์ไปพลาง ครางรับไปพลาง
“ครับ”
น้ำเสียงอบอุ่นของเขาทำให้หญิงสาวพูดไม่ออก ในที่สุดเธอก็เบนหน้าหนีไปอีกด้าน คำพูดของน้องชายดังสะท้อนในหัว ลองให้โอกาสตัวเองก่อนไหม เธอลังเล
“...วันนั้นฉันขอโทษ”
ร่างของเขาสะท้านทีหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“แค่คุณไม่ได้เกลียดผมก็พอแล้ว ความรู้สึกของผมผมจะดูแลมันให้ดี จะไม่ไปทำให้คุณอึดอัดแน่ คุณแค่ใจดีกับผมบ้าง” น้ำเสียงของเขามีการอ้อนวอนขอ มันทำให้พุดตานหันหน้ากลับมาตอบจริงจัง
“ฉันไม่ได้เกลียดคุณ ไม่เคยเกลียด เจนิส ตอนนั้นคุณเป็นเด็กอายุสิบแปดที่ดีกว่าทุกคนที่ฉันรู้จักมาทั้งชีวิต คุณถามชื่อฉันสุภาพ ไม่รังเกียจเด็กมอมแมมอย่างฉัน คุณบอกมือของฉันสักวันมันจะหายดี” หญิงสาวกำมือข้างที่บาดเจ็บไว้
“ฉันไม่เคยโกรธหรือเกลียดคุณตอนที่คุณบอกฉันเรื่องนั้น ฉันรู้ว่ามันคือเส้นทางที่ฉันต้องเจอ ไม่ว่ายังไง คุณก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันยอมให้แตะตัว”
เขากลืนน้ำลายลงคอ รู้ว่าตลอดสิบห้าปีมานี้เธอไม่เคยรักหรือคบใคร สำหรับพี่ชายลูกติดพ่อเลี้ยงนั้นเป็นรักที่บริสุทธิ์เหลือเกิน เทียบกับความหมกมุ่นของเขาไม่ได้ มันแทบจะกลายเป็นสีดำเลยทีเดียว
“ขอบคุณ” เจนิสพึมพำเสียงพร่าแตก ตลอดสองสัปดาห์ที่เขาบ้าบอไปทะเลาะวิวาทตามถนนซอกซอยสกปรก เขาต้องการแค่ได้ยินเสียงของเธอ เธอที่พูดกับเขา มองเขางุนงง และยิ้มเบาบางให้เขาโดยไม่คิดอะไร
เธอคือส่วนที่เหลือของเขา เขาไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ ต่อให้เธอไม่ต้องการเขาในแง่นั้น เขาก็จะตัวติดกับเธอไปตลอดจนกว่าเขาจะตายหรือเธอจะตาย
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ไม่เป็นไร เราเสมอกัน ขออีกอย่าง” เธอหันมาทางเขา เขาเองก็จอดรถเพราะมาถึงบ้านแบบชนเผ่าพื้นเมืองแล้ว
“...อะไร” เขาเอี้ยวตัวมาทางเธอ จ้องด้วยตาสีนิลแวววาวจนทำให้เธอเริ่มหายใจลำบาก
“ถ้าจะจีบ ขอแบบค่อยเป็นค่อยไป ฉันอ่อนประสบการณ์ ยังกลัวการมีชีวิตคู่และครอบครัว บ้านฉันเคยแตกมาก่อน จำได้ไหม?”
“...ได้” นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายยิ่งกว่าเก่า พุดตานเริ่มขยับตัวลำบาก ราวกับถูกงูมีพิษกัด ค่อยๆ ชา ค่อยๆแน่นิ่ง รู้สึกตัวแต่ขยับไม่ได้
“ฉันรู้ว่าพูดหลงตัวเองไป แต่ถ้าวันหนึ่งเราไปกันไม่รอดจริงๆ ขอให้ฉันได้จากไปเถอะนะ”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ยื่นมือมาตรงหน้า หญิงสาวสะดุ้ง มือหนาหยิบใบไม้เล็กๆ จากผมเธอเท่านั้น ตอนที่เป่ามันทิ้งลงข้างรถที่ไม่มีกระจกก็เอ่ยตอบคลุมเครือ
“มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น”