[EXO-LUBAEK] Love Match

เสียงเรียกเข้าพิเศษสำหรับคนพิเศษของหัวใจ มันทำเอาร่างบางยิ้มอย่างสดใสก่อนจะหมุนตัวออกจากร้านกาแฟเฟรนไชน์ชื่อดังจากฝั่งอเมริกาก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้าน่ารักจะค่อย ๆ เลือนหายไป
[พี่ขอโทษนะน้องแบค ที่คงกลับไปวันนี้ไม่ได้แล้ว] น้ำเสียงสั่น ๆ ของร่างสูงที่ส่งผ่านมา
ดวงตาคู่สวยที่กรีดอายไลเนอร์เส้นบางไว้หลับตาลงเพื่อกลั้นน้ำใส ๆ ที่กำลังจะเอ่อขึ้นที่ดวงตาร้อนผ่าว ..กี่ครั้งแล้วที่ร่างสูงผิดสัญญา
“.............”
[พี่มีงานด่วนที่ต้องช่วยคุณป๋าจัดการ คงบินกลับโซลไม่ได้จริง ๆ คืนนี้ .....] เสียงของลู่หานยังไม่ทันเอ่ยจนจบประโยค แบคฮยอนก็ได้ยินเสียงของคุณเลขาวิเวียนลีแทรกขึ้นมาเพื่อเรียกให้ร่างสูงเข้าประชุมผู้ถือหุ้นต่อ
“ไม่เป็นไรครับ พี่ไปทำงานเถอะ ไว้ว่างค่อยคุยกันอีกที” เอ่ยตัดสายก่อนที่จะได้ฟังว่าลู่หานจะพูดอะไร
ตอนนี้ร่างบางไม่มีแรงแม้กระทั่งแรงที่จะยืนต่อ ร่างทั้งร่างค่อย ๆ ไถลทรุดตัวลงนั่งกับสนามบินอินชอนโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเห็นว่าตนเองมีน้ำตาไหลอาบลงทั้งแก้มเนียน
ลู่หานจะรู้ไหม? ว่าตอนนี้แบคฮยอนกำลังจะตาย....ตายด้วยความคิดถึงร่างสูง

ถ้าความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริง ๆ ให้ทายว่าในวันนี้ฉันจะต้องตาย กี่ครั้งแล้วรู้ไหมที่เธอไม่อยู่
ความคิดถึงมันทำงานทั้งวัน

“ทั้งที่วันนี้วันเกิดน้องแบค แต่พี่ลู่ก็มาไม่ได้ ฮือ” สองมือบางยกมือปาดน้ำตาก่อนจะกดสายหาญาติผู้พี่
คนที่รอคอยบางสิ่งก็ต้องแลกมาด้วยน้ำตาและความเสียใจ โดยที่อีกฝ่ายที่ให้คำสัญญาอาจไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้นเลย
“ชานยอลฮยอง มารับน้องแบคหน่อยได้ไหม? ตอนนี้ขับน้องขับรถกลับไม่ไหวจริง ๆ” แม้จะเดาได้ถึงความสติแตกจากปลายสาย แต่วินาทีแบคฮยอนไม่เหลือใครให้โทรหาได้จริง ๆ ไม่มีใครเหลือแล้วจริง ๆ
[ฮัลโหล น้องแบค นี่คริสนะ รออยู่ตรงนั้นนะไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเรากับชานยอลจะไปถึง]
“ฮือ ๆ ฮือ ขอบคุณนะพี่คริสพี่ชานยอล”
น้ำเสียงร้าวรานของน้องชายตัวเล็กมันยิ่งทำให้พี่ชายร่างสูงโย่งทั้งคู่แทบจะขับรถแบบเหาะให้ถึงอินชอนเลยทีเดียว