พ่ายรักกำมะลอ

สิทธิ์ที่เธอเรียกร้องคือ "รัก"
แต่สิทธิ์ที่เขามอบให้ด้วยใจภักดิ์คือ "ความเร่าร้อน"

++++++++++++++++++++++
“ลูก...”
“ลูกยังอยู่กับเราแนน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ชายหนุ่มบอกให้หญิงสาวคลายความกังวลใจ แต่ที่ได้รับคือแววตาที่เฉยชาที่มองมาพร้อมแกะมือของเขาออก
“เมย์ดีใจจังที่คุณแนนฟื้น” เมษยารีบพูดแทรกขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะมีโอกาสปรับความเข้าใจกัน “เมย์ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณกับพี่รุจน์ทะเลาะกัน”
“กรุณาออกไป และเอาแหวนบ้าๆ วงนี้ของคุณคืนไปด้วย ฉันไม่ต้องการมัน” เธอถอนแหวนปาใส่หน้านพรุจน์ด้วยความโมโหปนความเสียใจกับเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกือบคร่าลูกน้อยในท้องเธอ
“แนน” นพรุจน์ครางเสียงแผ่ว ไม่คาดคิดว่าเธอจะโกรธถึงกับถอดแหวนสำคัญทิ้งแบบนี้
“ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้าพวกคุณ รักกันมากห่วงกันมากก็ไปอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องมาเสแสร้งห่วงใยอะไรฉันทั้งนั้น” วลัยพรตะโกนไล่ทั้งน้ำตา เจ็บปวดใจนักกับการกระทำของคนที่เคยบอกว่ารักเธอ มันก็แค่คำลวงของผู้ชายมากรักคนหนึ่งเท่านั้น
“ไม่แนน ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณต้องฟังผมนะที่รัก” นพรุจน์คว้าร่างของวลัยพรมากอดไว้ พร้อมกดศีรษะเล็กแนบอกเชิงปลอบขวัญ
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย” วลัยพรพยายามดิ้นรนสุดแรงแต่อีกฝ่ายยังคงกอดรัดไว้แน่น
“พี่รุจน์ปล่อยค่ะ เดี๋ยวจะกระทบกระเทือนเด็กในท้อง” เมษยาเข้ามายื้อร่างทั้งคู่ออกจากกัน และเหตุผลนั้นทำให้นพรุจน์ยอมถอยออกมากลัวลูกน้อยจะเป็นอันตราย “คุณแนนคงไม่พร้อมคุยกับเราตอนนี้ ให้เวลาเธอบ้างนะคะ” เมษยาเข้ามากุมฝ่ามือใหญ่ราวกับเห็นใจแต่เหมือนการกระทำกับตอกย้ำความเข้าใจผิดจนวลัยพรต้องเบือนหน้าหนี

++++++++++++++++++++++