ซีรีส์ชุด วิวาห์เสน่หา (ตอนพิเศษ)

“ติดโรคขี้ใจน้อยมาจากเพื่อนหรือเปล่า”
คนถามเดินเข้าหยุดยืนตรงหน้าเมื่อไม่ได้ยินคำตอบจึงยื่นมือไปเชยปลายคางบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาหล่อน พอเห็นยังเฉยไม่พูดจาเลยก้มลงไปจุมพิตแผ่วๆ บนริมฝีปาก ส่งมอบความหอมหวานจากปลายลิ้นสู่ปลายลิ้นร้อนผ่าวของเขา
“หายน้อยใจหรือยังคะ”
“ก็ยังมีนิดๆ จันทร์ลองถามลูกหน่อยสิว่าอยากให้พ่อรักแม่ของแกมั้ย”
“รัก...และก็คงเข้าข้างพ่อเพราะพ่อเป็นคนให้ชีวิต”
“แต่อาจจะแอบเข้าข้างแม่เพราะแม่เป็นคนหล่อเลี้ยงให้เติบโต จันทร์จ๋า...พี่รักจันทร์กับลูกนะ ถ้าจันทร์ไม่ให้พี่รัก ก็เหมือนไม่เชื่อใจ ไว้ใจพี่”
แอรอนตีหน้าเศร้าสุดฤทธิ์ก่อนจะเอื้อมมือโอบเอวดึงหล่อนมากอดพร้อมกับซบหน้าแนบอกอวบหยุ่นล้นไม้ล้นมือด้วยขนาดที่เพิ่มขึ้นมาอีกหลายนิ้ว
“อย่าทำหน้าอย่างนี้สิคะ เดี๋ยวจันทร์กับลูกเสียใจนะ”
“ได้ซบอกอุ่นๆ อย่างนี้ค่อยดีขึ้นนิดหนึ่งจ๊ะ”
“แค่ซบก็พอเหรอคะ”
“จะขออย่างอื่นก็ไม่กล้า เกรงใจเมียกับลูก”
“สงสารที่สุด ไม่เอานะคะ เลิกทำหน้าอย่างนั้น นะคะ ถ้ายังทำหน้าแบบนี้ จันทร์ไม่ให้ช่วยถูหลังให้นะ”
“ถูหลัง! หมายความว่า...”
“ไม่หมายว่าอะไรทั้งนั้นค่ะ แน่ะ ทำตาอย่างนี้คิดหื่นหรือ คิดอย่างอื่นอยู่คะ”
“คิดว่าทำยังไงพี่ถึงจะเปลี่ยนใจจันทร์ได้”
“ของแบบนี้ถ้ามัวคิดแต่ไม่ลงมือทำจะหาคำตอบได้ยังไงคะ”