เชลยบำเรอรัก

นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานที่หมดสัญญากับสำหนักพิมพ์นะคะ เนื้อหาคงเดิมค่ะ

เขายัดเยียดข้อหาแสนร้ายกาจให้พร้อมตัดสินลงทัณฑ์มอบความเป็นสามีในคืนวิวาห์กับผู้หญิงที่เขาจับตัวมาเป็นเชลย ทว่าพระพรหมเบื้องบนกลับเล่นตลกให้ผู้พิพากษาหนุ่มหน้าดุตกบ่วงเสน่หาจำเลยสาวหน้าหวานจนถอนตัวไม่ขึ้น โทษทัณฑ์ของเขาหนักหน่วงร้ายกาจเป็นเท่าตัวเมื่อมันคือทัณฑ์เสน่หาอันแสนหวาม...
“จะ...จะทำอะไร”
“ถามโง่ๆ น่า...มีเจ้าบ่าวที่ไหนจะปล่อยให้เจ้าสาวเดียวดายในคืนวิวาห์ล่ะ แล้วรูปร่างเธอมันก็...น่าฟัด ขนาดนี้” จักรบอกกลั้วหัวเราะ หลุบตาลงกราดไปตามหน้าอกที่ซ่อนอยู่ในผ้าห่ม เรื่อยต่ำไปตามสัดส่วนสวยงามที่ถูกปกปิดเอาไว้ใต้ผ้าผืนหนา
ปิ่นมุกรวบจับผ้าห่มแน่นขึ้นทั้งที่ก็ปิดมาจนถึงคออยู่แล้ว ใบหน้าหวาดหวั่นพรั่นพรึงอย่างเห็นได้ชัด นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ เพียงแค่นั้นเธอก็แทบขาดใจตาย ครั้งแรกคิดว่าคงตายเพราะเจ็บ แต่หลังๆ นั่นจะขาดใจเพราะความเสียวซ่านแปลกๆ ถ้ามีอีกครั้งถ้าเขาทำแบบนั้นอีกรอบเธอคงตายจริงๆ แน่นอน
จักรยิ้มเยาะกับท่าทีแบบนั้น ใบหน้าหล่อเหลาคมคายผ่อนคลายลงมาก มือหนาแกล้งกระตุกผ้าห่มผืนใหญ่ออกแล้วเหวี่ยงทิ้ง พร้อมกับตะครุบร่างบางที่กำลังจะหนีลงจากเตียง
“อย่ามาเสียกำลังเพราะเกมแมวจับหนูเลยน่า มีอะไรน่าทำกว่าเกมเด็กๆ แบบนี้เยอะแยะ”
“อย่ามาทำบ้าๆ อีกนะ ออกไปนะ ไอ้บ้า” ปิ่นมุกดันร่างหนาที่ทาบทับอยู่บนตัวเองออก แต่เขาก็ไม่สะเทือนสักนิด
“แหมเรียกผัวเสียเพราะเชียวนะคนสวย แสดงว่าเมื่อกี้ยังไม่หนำใจ งั้นคืนนี้ฉันจะทำให้เธอสะกดชื่อไอ้วาทินไม่ถูกไปเลยดีไหม” จักรก้มหน้าลงไปพูดเสียงหยันทั้งที่รู้แก่ใจว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่องแค่ไหน แต่นั่นไม่ได้ลบล้างกิตติศัพท์แง่ลบของเธอที่เขาได้ยินมา
ปิ่นมุกเหวี่ยงมือขึ้นตั้งใจจะฟาดลงบนซีกหน้าที่กำลังยิ้มเยาะ แต่มือใหญ่รับเอาไว้พร้อมจับกดลงกับที่นอน
“ไม่ต้องกระตุ้นก็ได้ทูนหัว ยังไงคืนนี้ฉันก็ไม่ปล่อยเธอลงจากเตียงง่ายๆ หรอก เรามาสนุกกันต่อดีกว่า ตอนนี้เครื่องฉันร้อนแทบไหม้อยู่แล้ว