โซ่พิศวาส

ทันทีที่ พราวนภางค์ ตกลงรับจ้างเป็นแม่อุ้มบุญให้กับเขา ภวันภพ ก็ตั้งใจแล้วว่าจะพันธนาการทั้งร่างกายและหัวใจของเธอด้วย “โซ่แห่งความพิศวาส” ที่ไม่อาจตัดขาดชั่วนิรันดร์
“ผมต้องการให้คุณอุ้มท้องลูกให้ผม”
พราวนภางค์นั่งตัวชา แววตาตกตะลึงขณะมองชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งงุนงงปนตกใจกับข้อเสนอแสนแปลกประหลาดที่เขายื่นให้
“ฉันสงสัย ว่าทำไมคุณถึงเลือกฉัน”
“เพราะคุณเหมาะสมที่สุด”
ภวันภพสรุปสั้นตามนิสัย ดวงตาคู่คมหยุดนิ่งอยู่บริเวณทรวงอกอวบอิ่ม ซึ่งเขาเห็นว่าดูจะไม่สมตัวกับร่างเล็กบอบบางนี้เอาเสียเลย
“ผมคิดว่า คุณเป็นแม่ที่ดีได้”
‘เอาเถอะ พราวนภางค์ เธอไม่มีอะไรจะขายอยู่แล้วนี่ ถ้าตัวเธอทำให้แม่กับเจ้าพีสบายได้ก็เซ็นๆ ไปเสียเถอะ จะลังเลอะไรอยู่ล่ะ’
“ก็ได้ค่ะ ฉันตกลง”
พราวนภางค์ตัดสินใจเด็ดขาด แล้วจรดปากกาเซ็นชื่อตัวเองลงในสัญญาอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธอผุดลุกขึ้นเพราะจวนเจียนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว คนที่รอจังหวะอยู่แล้วก็รั้งตัวเธอเข้ามากดประทับจุมพิตเนิ่นนาน
“ระหว่างเราต้องมีจูบมัดจำ”
โซ่สัญญาแห่งพันธนาการที่ร้อยรัดหัวใจทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว