สารภาพรักกับปีศาจ

เขามีสองชื่อ เท่ากับสองตัวตน เอสกับเรย์ตันคือชื่อของเขา เอสคือเขา เรย์ตันก็เขา แตกต่างตรงที่เอสคือผู้ชายไม่สนกฏเกณฑ์ ในขณะที่เรย์ตันคือสุภาพชนผู้ได้รับการศึกษามาอย่างดี
ไอเนซ คือผู้หญิงธรรมดา? คนหนึ่ง ผู้หญิงที่สามารถทำให้เขาเป็นเอส เป็นเขา และเป็นรถของเล่นในมือของเธอ
******************************
ตอนนี้เธอมองเห็นเขาทะลุปรุโปร่ง เขาที่มีข้อเสียข้อด้อยเหมือนกัน ไม่ใช่ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างที่สาวๆ พากันเพ้อฝัน
ไม่ใช่เอส แต่เป็นเรย์ตัน ลอร์แกน ผู้ชายเว้าๆ แหว่งๆ ที่พยายามเอาภาพความสมบูรณ์แบบมาเผาหัวใจตนเอง เธออยากให้เขาเป็นตัวของตัวเองก็พอ ไม่ต้องดูดีที่สุด เก่งที่สุด และช่วยแก้ปัญหาให้คนอื่นไปเสียทั้งหมด
“คุณอยากเป็นคนปกติไหมเอส”
ชายหนุ่มสะท้าน มองเธอ มองด้วยสายตาตกใจแต่ก็ยังมองอยู่ดี ก็ดูเธอสิ ผู้หญิงคนนี้ก็ยังน่ารักและดูดีเป็นบ้าในสายตาของเขา แม้เธอจะใส่ยีนขากระบอกเข่าเป็นรู รองเท้าผ้าใบคู่เดิมที่เขาเห็นตลอด เสื้อยืดตัวย้วยเก่า และสะพายเป้อันเดิมอีกนั่นแหละ แต่ตาของเธออ่านเขาเกินไป ทะลุทะลวงเกินไป
พระเจ้า
เขาไม่เคยเป็นอิสระแบบนี้มาก่อนเลย เธอกำลังช่วยพาเขาบินออกไปจากกรอบที่เขาตีใส่ตัวเอง
“คุณไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบตลอดเวลาหรอกนะ แค่คุณปกติก็น่ามองพอแล้ว”
ว้าว
เธอกำลังยกยอเขาด้วยใจจริงด้วย
“จริงๆ คุณก็เก่งนะ เท่ด้วย ฉันว่าคุณไม่เป็นธรรมชาติตอนคุณพยายามปั้นยิ้มใส่สาวๆ กระโปรงสั้นเห็นก้นพวกนี้” เธอมองไปรอบด้าน ไม่ได้สนใจสายตาเสียดแทงเอาซะเลย
“คุณไม่อยากลองบอกฉันหน่อยเหรอว่าคุณอยากทำหรือต้องการอะไร ถ้าคุณลองลดความไม่เป็นตัวของตัวเองลงสักหน่อย มันออกจะแย่กับฉันไปหน่อยนะ แต่ถ้าคุณทำ คุณอาจจะได้อะไรดีๆ กลับไปก็ได้”
เธอกำลังต่อรองกับเขาเหรอ
เอาล่ะ เขารู้แล้วว่าเธอชอบเล่นเกม ชอบเอาชนะ และชอบทำให้เขาไขว้เขว
“จะเป็นเอสแบบไหนคุณเลือกเอาเลย ไม่ลองทำตัวสบายๆ เหมือนเอลวินหรือเหมือนฉันบ้าง ดูสิ ฉันยังดูบ้านๆ สบายๆ ท่ามกลางสาวสวยแถวนี้ได้แบบไม่ต้องเกร็งเลย”
เธอกำลังว่าเขาจอมปลอมเหรอ แน่นอน ที่รัก คุณโคตรพูดถูกเลยว่ะ
หญิงสาวไม่พูดอะไรอีก เธอรอเขา เอสที่ยืนตรงสง่างามปานเจ้าชายนิ่งงันไปครู่หนึ่งเหมือนเดิมพัน ผ่านไปห้านาทีเขาถอนหายใจ มือที่วางอยู่ข้างตัวเปลี่ยนมาสอดในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง เอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยแต่ไม่ได้เสียศูนย์การทรงตัว ไหล่เอียงไม่เท่ากัน ก้มหน้าลงเล็กน้อยเหมือนคิดหนัก แต่ท่ายืนก็เปลี่ยนบุคลิกของเขาแล้ว จากคุณชาย กลายเป็นผู้ชายที่ดูเสเพลไม่สนกฎระเบียบ เขาถอนหายใจว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
“คนสวย คุณนี่ชอบทำให้คนอื่นตกใจอยู่เรื่อยนะ”
“ฉันรู้” เธอย้อนแต่ไม่ได้หัวเราะตามไปด้วย เพราะกำลังถูกเขาดึงดูดอยู่ เขาสับสนกับตัวเองเล็กน้อย ในใจเธอคิด ผ่อนคลายไว้พวก ผ่อนคลายไว้
“เอสคุณต้องการอะไร”
เขาส่ายหัวเงยหน้าขึ้นมามองเธอ หญิงสาวเกือบผงะเมื่อได้เห็นความคลุ้มคลั่งของเขา ไฟชัดๆ ไฟนรกแตกด้วย
โอย ตาย เธอกำลังเล่นกับของมีคมแล้ว
“เรย์ตันสิเบบี้”
โอ๊ะโอ
ถ้าบุคลิกคนเก่า เขาจะไม่มีทางแย่งเธอกับแฟนกำมะลอแน่ มันเรียกว่าอีโก้อัตตาของเขา แต่ด้วยตอนนี้เขาพยายามผ่อนคลายตัวเอง ทิ้งกรอบ กฎ และความสมบูรณ์แบบที่กดเขาไว้ออกไป เขากลายเป็นคนประเภทที่ว่าได้ต้องได้ทั้งหมด ไม่ได้ก็จะแย่งมาหรือทำลายมันจนพังคามือเสีย เขาไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้
ก่อนหน้านี้เขาถนอมเธอ ยิ้ม จับ แตะ ล้วนถนอมออมแรง แต่ตอนนี้ไอเนซมั่นใจมากว่าเขาสามารถฆ่าเธอได้ถ้าเธอนอกใจหรือทำให้เขาเสียศูนย์ นั่นคือคำว่านรกแตกแบบที่เธอนิยามนัยน์ตาคมที่มองมา
เธอต้องตั้งสติบ้าง
“เรย์ตัน”
“ครับ ผมรอคุณอยู่” ชายหนุ่มไม่ขยับแต่แผ่รังสีพิลึกๆ ที่ไม่น่าเข้าใกล้ออกมา คนเราน่ะ จะหลีกหนีความไม่เข้าพวก ความน่ากลัว ความมืด และแสงที่สว่างจ้าเกินไป ก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่สว่างจ้าสุดๆ แต่ตอนนี้เขามืดลึกลับที่สุด เธอรู้ว่าเขาต้องเคยฆ่าคนอื่นเพราะเรื่องงาน และตอนนี้มันก็กำลังแผ่รังสีออกมาแบบทะลักทลาย อึมครึม สยดสยองและน่ากลัว เขากลายเป็นคนหน้าตาดีที่ไม่ควรเข้าใกล้ไปครู่หนึ่งแล้ว
“ตอนนี้คุณต้องการอะไร” ไอเนซออกปากถามเสียงพร่า
เขายิ้มที่ปาก ยิ้มที่ชวนขนหัวลุกจริงๆ เธอกำมือกับสายเป้แน่น แม้ร่างสูงจะไม่ขยับเข้ามาแต่ก็รับรู้ได้ถึงสายตาคมที่จ้องมา เขาทำให้เธอเริ่มประหม่าเป็นครั้งแรกเสียแล้ว
“ผมอยากเอาคุณที่รัก ตอนนี้และเดี๋ยวนี้ด้วย”


*****************************************************
“คุณต้องการแค่กินข้าวกับเพื่อนเก่าอย่างฉันจริงๆ เหรอ”
นัยน์ตาของเขาเข้มขึ้นมาครู่หนึ่ง แล้วพยายามผ่อนคลาย เขาใช้ความพยายามมากทีเดียวกว่าสีหน้าจะกลับมาเป็นเรย์ตันมากกว่าจะเป็นเอส คนที่ทำเรื่องเลวร้ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอบอุ่น
“ผมไม่เคยจำได้ว่ามีเพื่อนเก่าชื่อไอเนซนะ”
เธอหรี่ตาลง กอดอกมองเขานิ่งๆ
มุมปากของเอสเผยรอยยิ้มเล็กน้อยแต่เป็นรอยยิ้มสำหรับเธอเท่านั้น หญิงสาวรู้ดี นี่คือรอยยิ้มสำหรับคนสำคัญ คนที่รู้จักเขา คนที่เขาเปิดเผยทุกมุมให้เห็น
“คุณสวยตลอดเลยจริงๆ”
ฮะ?
เปลี่ยนเรื่องเร็วเชียวนะ
“ฉันเพิ่งไปวิ่งเหงื่ออาบมา ถ้าคุณบอกฉันยังสวยอยู่ก็คิดว่าสมองมีปัญหารวมถึงสายตาด้วย” หน้าสวยเปื้อนเหงื่อแดงระเรื่อของเธอบึ้งหน่อยๆ และมันก็น่ารักดีพอๆ กับที่เธอยิ้มแล้วเห็นลักยิ้ม
“ที่จริง ต่อให้คุณไปตกโคลนมาทั้งตัว สำหรับผมก็ยังสวยอยู่ดีนั่นแหละ” ชายหนุ่มพึมพำ น้ำเสียงแสดงออกถึงความหลงใหลคลั่งไคล้ มันทำให้ไอเนซผงะ เก็บซ่อนสีหน้าไว้แทบไม่ได้ เขาเลยเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มากขึ้น
“ผมอยากจับคุณแก้ผ้าแล้วเลียผิวเปียกเหงื่อนั่นจัง”
“เวรละ” เธอสบถเมื่อเขาเพิ่งพูดเรื่องพรรค์นั้นออกมาหน้าตาเฉย เขาเลยหัวเราะและทำให้บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งสองผ่อนคลายลง ที่จริงถ้าเราทิ้งอดีตไปแล้วอยู่กับปัจจุบัน มันก็ไม่เลวร้ายนัก
ความคิดนั้นทำให้ตัวของไอเนซสั่น ทั้งต่อต้านและยินดีในเวลาเดียวกัน กระดาษที่พี่ชายเขียนให้ร้อนระอุ แต่นัยน์ตาของเอสก็ร้อนไม่แพ้กัน
เอาล่ะ
เธอต้องเลือกแล้วไอเนซ
“คุณคิดอะไรอยู่” เสียงของเขาติดจะรำคาญใจที่อ่านความคิดเธอไม่ออกเลย มีแค่ไอเนซเท่านั้นที่ทำแบบนี้กับเขาได้ ในขณะที่เธอเปิดเปลือยอารมณ์ของเขาได้ง่ายๆ เขากลับไม่เคยรู้ว่าเธอคิดอะไรด้วยซ้ำ ช่างไม่ยุติธรรม
มุมปากของเธอยิ้มเย้าและทำให้เห็นลักยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานาน ตัวตนของเขาสั่นไหว รวมถึงไอ้หนูที่อยู่ใต้กางเกงด้วย สั่นระริกเหมือนถูกของร้อนสาดใส่สลับกับเอาน้ำแข็งลูบ ขนลุก ปากคอแห้งผาก และเหมือนจะจับไข้รุนแรง
“เดาสิ”
“โอ้ ที่รัก ผมไม่อยากเดาอะไรในหัวน้อยๆ ของคุณหรอก ที่ผมอยากทำตอนนี้คือมีอะไรกับคุณที่พื้นประตูหน้าบ้านคุณเอง” ตาของเขาเข้มและร้อนแรง ขากรรไกรบดเกร็งรุนแรง
หญิงสาวลังเล เธอต้องการเขาไหม ตอบไม่อายว่าใช่ แต่กลัวไหม กลัวเขาไหม ตอบได้อีกนั่นแหละ เธอไม่กลัวเรย์ตัน แต่เธอขยาดบุคลิกแบบเอสหน่อยๆ
อดีต?
ปัจจุบัน?
อนาคต?
ทิ้งมันไปสักชั่วโมงหนึ่งได้ไหม?
“เดาสิว่าฉันอยากให้คุณทำท่าไหน”
“คุณกำลังยั่วและทำให้ผมคลั่งนะคนสวย ผมไม่แน่ใจว่าผมจะเอาอยู่”
เธอเปิดรั้ว ถอยหลังมาพอให้เขาเห็นสีหน้าท่าทางของตนเอง และเธอก็จะได้เห็นเขาด้วย
“แต่ฉันคิดว่าฉันเอาอยู่นะ”