องค์หญิงขี้วีนกับฮ่องเต้แสนร้าย

“โจรถ่อยเยี่ยงเจ้าคิดจะหนีไปง่ายๆ องครักษ์คงถูกประหารกันหมดทั้งขบวน และนั่นคือสิ่งที่ข้ายอมไม่ได้” หยงหยียืนในท่าเตรียมพร้อม คนที่ถูกกล่าวหายังคงยืนเงียบ นัยน์ตาสีเขียวขอบน้ำตาลเข้มแพรวพราวราวกับกำลังยิ้มให้
“เจ้าจะจับข้าส่งทางการหรือไง”
“นั่นล่ะคือหน้าที่ของข้า” พูดจบหยงหยีก็กระโจนเข้าไปหา ชายชุดดำไม่ได้ชักกระบี่ออกจากฝัก แค่เบี่ยงตัวหลบปลายกระบี่ไปมา นั่นยิ่งทำให้หยงหยีหัวเสียที่ทำอะไรไม่ได้ ทำให้ขาดความระมัดระวัง ถูกมือหนายึดข้อมือไว้ หยงหยีดึงมือกลับแต่สู้แรงไม่ได้ จึงเล่นงานเบื้องล่าง ชายชุดดำจึงรวบเอวบางเข้าไปชิด จนคนกอดรู้สึกถึงความนุ่มหยุ่นที่ซ่อนอยู่ภายใน หยงหยีพยายามงัดวิชาทุกขบวนท่ามาต่อสู้แต่ไม่มีพื้นที่ไม่อำนวย
“เก่งอย่างเดียวไม่พอต้องใจเย็นและหาจุดอ่อนของคู่ต่อสู้” เสียงทุ้มดังออกข้างแก้ม และไม่ถึงเสี้ยววินาทีจมูกโด่งก็แตะลงบนผิวแก้มนาง
“ไอ้โจรถ่อยบังอาจที่สุด” หยงหยีหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห มือข้างหนึ่งกุมแก้มข้างที่โดนจูบ
“ปากร้ายไม่เลว งั้นขออีกข้างก็แล้วกันนะ” พูดจบปลายจมูกโด่งก็กดลงแก้มนวล หยงหยีออกแรงผลักชายชุดดำห่างได้สำเร็จ เสียงหัวเราะหลุดออกมาอย่างชอบใจ
“แล้วเจอกันองค์หญิงของข้า”