ดั่งเดือนดับ

“จะเป็นไปได้ไหมฮะ “ เขาพูดขึ้นช้าๆ ขณะออกรถ “ที่มีหมอสักคนสามารถรักษาคุณให้หายได้ ผม...”
“อย่าพยายามทำเพื่อให้ปุ้มตายช้ากว่านี้เลยค่ะ “ บราลียิ้มทั้งน้ำตาคลอ “มันคงจะไม่ทำให้ปุ้มมีความสุขขึ้นกว่านี้หรอก หากมีชีวิตยืนยาวไปอีก หรือชัดคิดว่าปุ้มควรมีชีวิตอยู่เพื่อผจญความทุกข์ต่อไป?”
เธอเอนหลังพิงพนักพลางหลับตา ชายหนุ่มชำเลืองมอง แล้วก็รู้สึกขนลุกซู่ เมื่อเห็นสีหน้าสงบเยือกเย็น ริมฝีปากมีรอยยิ้มรางๆ บราลีพูดต่อเรื่อยๆ
“ตั้งแต่เกิดมา ปุ่มไม่เคยเห็นพ่อแม่พูดดีด้วยกันเลย แม้แต่ครั้งเดียว พ่อแม่อาจจะรักปุ้มในบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่ ปุ้มคือที่ลงของอารมณ์พ่อแม่ ปุ้มเที่ยว ดื้อ และพยายามทำผิดๆ เพื่อให้สะใจพ่อที่มีหน้ามีตา มีคนนับถือเยอะแยะ ให้สะใจแม่ที่นั่งด่าปุ้มในวงไพ่ แล้วกรรมก็ตามสนองทันตาเห็น ปุ้มกำลังจะตายด้วยความสะใจของใครๆ และพ่อกับแม่”
หางเสียงที่แม้จะพยายามให้เรียบเพียงใด ก็ยังไม่วายเจือสะอื้น ชัดเหยียบคันเร่งเต็มแรง ราวหวังให้รถทะยานพาเขาและผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ ไปให้พ้นจากที่นั้น ไปด้วยกันทั้งคู่ ..
“คุณปุ้ม ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าคุณเลย เราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมเหมือนๆ กัน บางที ผมอาจจะมากกว่าคุณก็เป็นได้ ผมจึง..”
“คุณเป็นคนดี “หญิงสาวขัด และโดยที่ชายหนุ่มไม่คาดคิด เธอก็พนมมือลงจนต่ำ แทบจรดเข่า
“ผลบุญนี้จะติดตัวคุณตลอดไป ปุ้มขอบพระคุณมาก หากชาติหน้ามีจริง ปุ้มขอเกิดมารับใช้คุณบ้าง”
ชัดรั้งร่างบอบบางมาแนบชิดตัว ราวจะหลอมให้ละลายให้เข้าไปในร่าง และวิญญานของเขา โอ้ ชีวิต ใครเลยจะคิดว่า จะยังมีชีวิตเช่นนี้หลงเหลืออยู่ในโลกนี้บ้าง จะมีใครสักกี่คนที่จะล่วงรู้ชตากรรมแห่งวันสุดท้ายของชีวิตได้ โดยไม่ทุรนทุราย เท่าผู้หญิงคนนี้บ้าง
หัวใจเอ๋ย ถ้าชัดสามารถทำทุกอย่างเพื่อแลกเธอให้คืนมา ให้พ้นจากความทรมานอันเยียบเย็นนี้ได้ ชัดจะไม่รอช้าเลย
เขายังคงโอบร่างที่นับวันจะซีดขาว ความรู้สึกก็บอกตัวเองว่า จะกอดให้อุ่นตลอดไป เพื่อไม่ให้เธอมีวันเย็นชืดลงในวันใดได้ แต่เมื่อประคองเข้าไปในบ้านที่ปิดไฟมืด เขาเองกลับเป็นฝ่ายเย็นยะเยือกไปทั่งตัว ด้วยเสียงห้าว ทรงอำนาจ ดังลอดออกมา
“งามหน้าจริง ลูกสาวอาจารย์ภิญโญ กอดกันมาตลอดทางเชียวเรอะ!”